Volgende week neemt Niels Van Zandweghe afscheid van zijn topsportcarrière als roeier. De 29-jarige Bruggeling werd vijfde op de Spelen in Tokio en behaalde één WK- en drie EK-medailles. “Alles wat ik als roeier heb meegemaakt, zowel positieve als negatieve zaken, hebben me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben.”
Zestien jaar is het geleden dat Niels Van Zandweghe begon te roeien, nota bene dankzij zijn zus Sien. Zij had een flyer voor een zomerkamp in Dudzele gekregen en vroeg haar broer of hij mee wilde. Kleine Niels was meteen verkocht. “Ik was nochtans helemaal niet zo competitief”, glimlacht de Bruggeling. “Ik toonde wel altijd veel doorzettingsvermogen en mijn voetbalploeg, Dudzele, had onvoldoende spelers om voort te doen. Mijn keuze om te roeien was dan ook logisch, zeker omdat ik het leuker vond. Ik kon meer mezelf zijn. Na elke training bleven we hangen in de bar, dronken we icetea en speelden we aan de voetbaltafel. Daarom ben ik het blijven doen, want in mijn eerste jaren was ik zeker niet bij de beteren.”
Als ik in grote lijnen aan jouw roeicarrière terugdenk, van Rio 2016 tot Parijs 2024, zie ik een emotionele rollercoaster.
“Dat is eigen aan een topsportcarrière, vermoed ik. Je vindt er weinigen die er alleen maar positieve herinneringen aan overhouden. Die pieken en dalen heb je nodig. Ook op training. Je leert veel meer uit verlies dan uit winst. Een paar jaar geleden las ik een artikel over de Nederlandse roeiers. Daarin stond: vandaag zagen we op de persconferentie veel vermoeide gezichten, maar hoe dieper het dal, hoe hoger de piek. Dat is hoe ik het ook ervaren heb. Om je topvorm te bereiken, moet je diep in je krachten gaan.”
We beginnen bij Rio 2016. Jij en Tim Brys hadden zich gekwalificeerd, maar omdat er slechts één Belgische boot (jouw stadsgenoot Hannes Obreno) mocht worden afgevaardigd, moesten jullie thuisblijven. Een harde noot.
“Weet je, op dat moment heb ik het vlot kunnen plaatsen. Wij hadden nooit verwacht dat we ons zouden kwalificeren. Bovendien was ik 20 jaar. Het was heel jammer dat ik niet naar de Spelen kon, maar diezelfde zomer was er het WK voor beloften. Ikheb me daarop gefocust en ben wereldkampioen geworden, een van de mooiste herinneringen die ik heb. Ik weet nog goed dat we met z’n vieren zaten te wenen: mijn ouders, mijn zus en ik. Het was zó’n ontlading na die rotsituatie omtrent Rio.”
In Tokio 2021 waren Brys en jij medaillekandidaat. Jullie werden vijfde.
“Ergens blijft dat jammer, omdat ik denk dat we daar niet op ons allerbeste niveau waren. Maar een vijfde plaats blijft gewoon goed. Tim en ik zijn er allebei 120 procent voor gegaan. Daar mogen we trots op zijn.”
“In Tokio waren we misschien niet op ons beste niveau, maar vijfde blijft gewoon goed”
Toen ik jou voor Parijs 2024 interviewde, vertelde je: “Ditmaal wil ik genieten van het proces. Het is niet meer: ik móét naar de Spelen. Wel: ik wíl naar de Spelen.”
“En dat is me gelukt. Ik heb er bewust meer van genoten. Tokio was een waas. Een rollercoaster. In Parijs (waar hij en Tibo Vyvey negende werden, red.) ging het er veel gemoedelijker aan toe. Ik ben zo dankbaar voor het proces dat ik met zowel Tim als Tibo heb mogen beleven.”
We zijn halverwege het interview en hebben alleen nog maar over de Olympische Spelen gesproken. Zegt dat iets over roeien?
(lacht) “Absoluut. Bij ons draait alles daarrond. Telkens wanneer de Spelen eraan komen, hoor je meer journalisten, kom je vaker in de media en beseffen mensen dat roeien ook bestaat. (glimlacht) Dat maakt deze sport ook zo mooi. Je leeft voor die momenten, één keer om de vier jaar. De Spelen zijn voor een roeier het summum.”
Maar toch: wereldkampioen bij de U23 in 2016, brons op het WK in 2018, brons op het EK in 2017, 2019 en 2020 en winst in een Wereldbekermanche in 2019. Dat is geen onaardig palmares.
“Dat is waar en ik ben daar supertrots op. Ik vergeet ook niet de vele A-finales die ik met mijn verschillende roeipartners behaald heb. Ik denk spontaan terug aan het kwalificatietornooi voor Parijs in Szeged, waar Tibo en ik vanuit een niet zo gunstige baan de sterke Polen versloegen. Die momenten vallen niet op, maar het zijn wel vaak die herinneringen die bijblijven.”
Stel: je mag alles herdoen. Wat zou je anders aanpakken?
“Oei. (denkt na) Ik denk niet veel, eerlijk gezegd. Ik zou misschien wat meer van Tokio genieten, maar voor de rest is er weinig dat ik anders zou willen doen. Alles wat ik meegemaakt heb, zowel positief als negatief, heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben. Op het einde van de rit ben ik daar heel blij mee. Ik ben heel trots op wie ik ben als mens. Dat is mede dankzij alle watertjes die ik als roeier doorvaren heb.”
Hoe mogen mensen zich de topsporter Niels Van Zandweghe herinneren?
“Als iemand die nooit opgaf en altijd het beste voor iedereen heeft gewild.”
Tibo Vyvey, jouw laatste roeipartner, vertelde vorig jaar in deze krant: “Niels is een emotioneel persoon.”
(glimlacht) “Dat is zeker waar. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op de grote momenten vaak boven mezelf kon uitstijgen.”
Waar hoop jij in de Henley Regatta op?
“Dat Tim en ik in schoonheid kunnen afsluiten. Vorige week zaten we voor het eerst sinds Tokio samen in een boot. Dat loopt nog altijd goed. Ik ben benieuwd wat we eruit kunnen slepen. Er is geen mooiere wedstrijd om onze carrière af te sluiten.”
“Ik zal nog moeten wennen aan mijn nieuwe leven, maar sowieso zal ik actief blijven”
Heb jij in jouw hoofd al afscheid van jouw topsportcarrière genomen?
“Ik ben al sinds april geen lid meer van het nationale team, maar het voelt nog altijd ongemakkelijk als ik eens een dag maar één keer getraind heb. Op dat vlak zal ik nog moeten wennen aan mijn nieuwe leven, maar ik zal sowieso actief blijven. Triatlon zegt me wel iets. In 2026 staan Brugge en Knokke-Heist op mijn programma. En in september van dit jaar neem ik met mijn club (Koninklijke Roeivereniging Club Gent, red.) deel aan het BK roeien om onze titel in de acht met stuurman te verdedigen. Ik werd ook nog nooit Belgisch kampioen in een vier zonder stuurman. Dat is iets wat ik wil afvinken. Kortom, in augustus en september zal er stevig getraind worden. Daarnaast ben ik al een tijdje aan de slag als assistent van de Belgische belofteploeg. In juli trek ik met hen op stage naar Hazewinkel en het WK voor U23 in Poznan. Ik ben benieuwd wat dat zal geven. Het is lang niet zeker dat ik coach word, want ik heb nooit het gevoel gehad dat dit iets voor mij was. Maar we zien wel.”
Ga je iets doen met je bachelordiploma sportmanagement?
“Ik zou heel graag bij topsport betrokken blijven, maar dan wel vanuit organisatorisch oogpunt. Jammer genoeg liggen de jobs in die sector niet voor het grijpen. We zien wel. In augustus begin ik met loopbaanbegeleiding om erachter te komen wat ik wil doen. Eind oktober loopt mijn topsportcontract af en moet ik zorgen dat ik een job heb. (grijnst) Er moet een huis afbetaald worden.”
The post Toproeier Niels Van Zandweghe (29) neemt afscheid van zijn sport: “Ik ben blij met de persoon die ik vandaag ben” is provided by KW.be.
