Binnen exact een week starten de Red Flames aan het Europees kampioenschap voetbal in Zwitserland. De ambitie? Zelfs na de Franse dreun van 5-0 in de laatste oefenmatch en ondanks loodzware tegenstanders als Italië, Spanje en Portugal de groepsfase overleven. Daarvoor rekent iedereen op ‘onze’ Tessa Wullaert (32). Boegbeeld van het Belgische vrouwenvoetbal? Check. Veelal bejubeld maar niet áltijd en door iederéén geliefd? Check. Grote mond, klein hartje? Zou kunnen. Maak kennis met de andere kant van Tessa, hier en nu even geen voetbalster maar een vrouw van vlees en bloed.
Op het gala van de Gouden Schoen blink je altijd in de chicste galakleden en ik herinner me nog van in Manchester een doos met alle mogelijke kleurtjes nagellak. Hier zit een voetbalster die er graag op haar vrouwelijkst uitziet, niet?
(lacht) “Ik heb in Harelbeke een nagelspecialiste met wie ik al eens brainstorm en in Milaan een vast nagelsalon. Mooie reclame voor hen, denk ik. Ik ben wel bezig met mijn uiterlijk en kledij, ja. Ik krijg ook wel eens tenuetjes opgestuurd van webshops in ruil voor foto’s op mijn sociale media. Leuk, toch?”
Je kleedt je graag flashy, loopt niet graag altijd in trainingspak?
“Ja! Dat heeft alles te maken met het feit dat ik in Italië 80 procent van de tijd in trainingspak rondloop. Waarbij we ons soms drie keer per dag moeten omkleden. Dan trek ik daarbuiten liever zoveel mogelijk normale kledij aan. Efkes weg van het voetbal. En ik zie en koop nu eenmaal graag mooie kledij. Ik koop wel vooral online, ik heb maar weinig tijd om te gaan shoppen. Ik heb intussen al zoveel kleren dat ik nooit meer alles ga kunnen dragen.” (lacht)
En veel dure merken? Je voetbalt tenslotte in Milaan, modestad bij uitstek.
“Ik probeer graag verschillende stijlen uit, volgens mijn mood: wel of niet cowboylaarzen en zo… Ik word binnenkort in Wielsbeke gehuldigd voor mijn vijfde Gouden Schoen, ik weet al precies wat ik ga aantrekken. En voor zulke evenementen mag het wél iets duur zijn. Maar Milaan is voor mij geen winkelparadijs: mijn casual kledij is nooit duur, ik draag meer dingen van Zara en de H&M. Ik verkies tien goedkopere kledingstukken dan één van een duur merk.”
Je zal wel heel vaak worden herkend. Loop je in Ingelmunster, waar je sinds februari woont, ook opgetut naar de bakker?
“Ik maak me toch elke keer op. Allez, de basis make-up. Ik doe wel soms boodschappen in trainingspak, maar dan moet het wel een mooi trainingspak zijn, geen slonzig. Een training van Adidas!” (haar persoonlijke sponsor, red.)
Je bent al ereburger van Harelbeke én van Wielsbeke, dan mag Ingelmunster ook nog volgen?
(lacht) “Wie weet?”
Vertel eens van jullie nieuwe woonst in Ingelmunster.
“Dicht bij het water! Heerlijk! We wonen een stuk groter dan in ons huisje in Stasegem. En vlak bij de beste vriend van Mathi die ons indertijd aan elkaar heeft voorgesteld! En we hebben nu ook een grote tuin voor onze hond Jean-Marie. Als ik helemaal terug ben in België, wil ik in elk geval een tweede hond. Een broertje voor Jean-Marie!”
“Als ik mama’s bezig zie met een baby, denk ik: mooi, maar niets voor mij”
Kinderkamers moeten niet worden ingericht, heb ik begrepen.
“Zeg nooit nooit, maar ik heb nog steeds geen kinderwens, neen. Als ik mama’s bezig zie met een baby, denk ik: mooi maar niets voor mij. Is al doorgenomen met Mathi, we zitten op dezelfde lijn.”
Maar je wacht nog steeds op zijn huwelijksaanzoek?
“Ja! Komt wel zeker? (lacht) We zijn daags na onze eerste match op het EK tegen Italië precies tien jaar samen! Maar hij wacht beter nog even, ik wil niet jarenlang verloofd blijven omdat we geen tijd hebben om te trouwen.”
Wat ik laatst hoorde van Emma Meesseman: ‘mijn echte leven begint pas na mijn carrière’.
“Ik steek niet weg dat er dagen zijn dat ik opsta en denk waarom kan ik nu daar of daar niet bij zijn? Maar tegelijk kan ik nog steeds niet zonder voetbal. (denkt na) En ik denk niet dat mijn verder leven mij evenveel zal kunnen geven als het huidige. Omdat ik dan het gevoel van na een overwinning, van na een match waarin ik het verschil kon maken, zal moeten missen. Zonder al die goals en assists zou ik sneller denken: waarom doe ik dit? Ik heb die goals en assists nodig, wil achteraf niet denken: ik heb mijn job niet goed gedaan. Het verschil maken, dat is mijn job.”
Het is echt een job voor jou, hé? Zoals Brandon Mechele, die voetbalt naar eigen zeggen ook niet omdat voetballen plezant is maar omdat het zijn job is, het plezier komt pas als Club Brugge heeft gewonnen.
“Echt? Zo denk ik ook. Dat gaat zo: ik focus mij op een match als op een job, maar pas als ik tijdens de match in de flow geraak, door te scoren vooral en door bij te dragen aan de overwinning, wordt het plezant.”
En hoezeer heb je de structuur en strakke schema’s van een topsporter waarin je grotendeels wórdt geleefd, nodig?
“Totaal niet. Na onze wedstrijd in Spanje laatst vlogen we meteen naar Portugal voor onze volgende Nations League match. Terwijl we normaal na een match een dagje vrij krijgen. Dus weer die routine. Moeilijk voor mij, toch een beetje een mental breakdown. Ik heb zo’n vrije dagen echt nodig, dat was afgelopen seizoen ook lang mijn probleem in Italië waar we volgens mij veel te weinig rustdagen kregen. Vier per maand… Nauwelijks dagen waarop ik kon doen wat ik wil, op míjn tempo, een middagdutje wanneer ík wil…”
Ik hoor het vaak bij topsporters: er is te weinig aandacht voor mentaal welzijn.
“Zeer zeker. Men denkt: voetballen in Italië: een keer trainen, om 15 uur al thuis… Mooi leventje! Maar ze vergeten dat ik daar de hele tijd alleen zit, niets kan doen met Mathi of familie of vrienden. En door het drukke programma is zelfs op een reisje omschakelen soms moeilijk. Na de competitie in Milaan kon ik wel een tiental dagen op reis maar zo vlak voor het belangrijke Nations League-tweeluik Spanje-Portugal met de nationale ploeg kon ik toch niet even doorzakken?”
“Ik heb intussen al zoveel kleren dat ik nooit meer alles ga kunnen dragen”
De laatste keer dat we belden, liet je uitschijnen dat nóg een jaar Italië misschien wel moeilijk zou worden.
“Op het einde van het seizoen had ik wel een fijn gesprek met de coach, die begreep dat twee vrije dagen in plaats van één niet alleen voor mij maar voor het hele team een goede zaak zou kunnen zijn. Waardoor ik normaal toch nog een jaar blijf. Want de ambitie blijft: met Inter kampioen spelen. Ik heb gewoon een betere balans nodig, vooral ook omdat er zowel vorige zomer als deze zomer met de Nations League en het EK nauwelijks rust was.”
Jij bent samen met Romelu Lukaku aan het duelleren voor het meeste goals ooit voor de nationale ploeg. Dat wordt zoals men zegt een dingetje!
“Ik sta weer voor, hé (92-89, red.) En toegegeven, toen Romelu scoorde tegen Wales dacht ik even: toeme… (lacht) Ik ben er dus een beetje mee bezig, ja. Maar ik wil vooral aan 100 goals geraken. Als ik nu één droom heb dan is het die: 100 goals gemaakt voor de nationale ploeg!”
Jouw laatste in Portugal was een wereldgoal. Zelden of nooit gezien bij de vrouwen.
“Die staat dan ook minstens in de top drie van mijn mooiste. Ik had in elk geval nog nooit van zo ver gescoord. Met die bemerking dat voor mij mijn goals ook belangrijk moeten zijn, het stond al 0-2, hé. Het was trouwens ook geen foutje van de doelvrouw, zoals op televisie werd gezegd. Was ik niet content over.”
Je kan je over zo’n dingen nog steeds opwinden, hé? Waardoor wel eens de perceptie ontstaat van ‘moeilijk kind’
“Ik las ook dat ik na die match in Portugal wel superkoel commentaar gaf op die goal. En dus niet meteen dolblij leek. Maar dat had maar één reden: ik was niet 100 procent tevreden over de prestatie van de ploeg. We startten bijvoorbeeld te zwak. En ik was daar al helemaal mee bezig: Wat kan beter…? En dan kan ik dat niet wegsteken. It’s me.”
Daardoor ga je hier niet snel een populariteitspoll winnen, denk ik.
(lacht) “Neen. Misschien had ik dat interview achteraf niet moeten doen. Maar ik vind die perceptie ook niet zo belangrijk: wat op het veld gebeurt, is veel belangrijker. En zo ben ik nu eenmaal, what you see, is what you get, ik geloof niet dat er veel mankeert aan mijn public relations.”
(We zitten op een zomers terras op de dijk van Oostende en precies op dat moment, écht, steekt een wandelaar vol bewondering beide duimen omhoog naar Tessa.)
Schaterend: “Zie je wel! En zolang de mensen die mij echt kennen weten dat ik niet ‘zo’ ben, is alles ok voor mij. De negatieve commentaren op sociale media zijn toch niet te vermijden, ik trek ze mij gewoon zo weinig mogelijk aan. Al reageer ik wel eens op commentaren op mijn eigen Facebookpagina.”
Voel je als boegbeeld en gezicht van de nationale ploeg de verantwoordelijkheid het vrouwenvoetbal zoveel mogelijk te promoten? Het tennis had Kim en Justine, het basketbal heeft Emma, de atletiek Nafi, zij zetten véél meisje in het land aan om te gaan tennissen, te basketten, aan atletiek te doen… En het vrouwenvoetbal heeft Tessa?
“Ik voel vooral de verantwoordelijkheid om in zoveel mogelijk wedstrijden te presteren en het verschil te maken. En neem op het veld mijn taak als aanvoerder ter harte. We vormen naturel een goed aanvoerdersteam: op het veld neem ik het voortouw, vice-captains Janice (Cayman, red.) en Justine (Vanhaevermaet, red.) zijn meer leiders in de kleedkamer, voelen supergoed aan wat leeft in de groep. En met mijn eigen organisatie van voetbalkampen voor meisjes, GRLPWR, probeer ik zoveel mogelijk meisjes aan te zetten om te voetballen.”
Waar zal je na je carrière het meest trots op zijn: dat je met jouw persoontje het vrouwenvoetbal in België een boost hebt gegeven? Of op jouw goals, prijzen, vijf Gouden Schoenen?
“Goeie vraag. (denkt na) Het zal een mix zijn: prijzen zijn voor mij super belangrijk, wat ik beteken voor het vrouwenvoetbal spruit daar uit voort.”
Even terug naar Lukaku die heeft aangekondigd zijn carrière te eindigen in eigen land, bij Anderlecht. Zit dat ook in jouw planning?
“Niet meteen. Integendeel: ik zou nog een stapje hoger dan Inter Milaan willen zetten. Op voorwaarde dan dat de coach echt gelooft in mij, ik heb geen zin om nog eens (zoals eerder bij Manchester City, red) als ‘kleine Belg’ te moeten concurreren tegen twee andere aanvalsters. Ik blijf dus nog wel even in het buitenland. Al doet het soms pijn, wat je moet missen thuis.”
Zoals de begrafenis van de opa van Mathi. Het verklaart jouw nieuwe tattoo.
(toont tattoo van vier bloemen in een doos met daaronder miss you)
“Voor mijn twee mémés en de oma en de opa van Mathi. Getekend met hun as. De grootouders van Mathi zijn afgelopen seizoen gestorven, op de begrafenis van zijn opa zat ik in Milaan… Dat kon ik alleen maar zo een beetje goed maken.”
Je bent emotioneler dan veel mensen denken, niet?
“Privé zal ik anders zijn dan in het voetbal. Wie mij echt kent, weet dat.”
De Red Flames starten op donderdag 3 juli aan hun EK: om 18 uur tegen Italië. Op 7 juli spelen ze tegen Spanje, op 11juli wacht Portugal.
The post “Privé ben ik anders dan in het voetbal. Wie mij echt kent, weet dat”: de andere kant van Tessa Wullaert, de ster van de Red Flames is provided by KW.be.
