Heel wat wielerprofs mogen jaloers zijn op de klimmersbenen van… een leerkracht aardrijkskunde uit Oudenburg. Tim Alleman (37) mikt dit weekend op zijn derde podium op rij in La Marmotte, dé granfondo voor wielertoeristen. “Ik ben er toch wel vrij extreem mee bezig.”
223,38 kilometer. Jawel, je leest dit goed: wanneer wij Tim Alleman op woensdagavond 11 juni interviewen, heeft hij eerder die dag een training van ruim zeven uur afgewerkt. Doordeweekse kost in deze periode van het jaar voor de 37-jarige leerkracht uit Roksem bij Oudenburg. “Op woensdag plan ik lange ritten in, want dan geef ik geen les”, vertelt Alleman. “Nu ons dochtertje naar school gaat, is dat iets lastiger, maar voorlopig lukt het nog, vooral dankzij mijn moeder die ’s namiddags voor Line zorgt.”
Toen ik jou googelde, las ik dat je een verleden in de atletieksport hebt. Je behoorde zelfs tot de loopgroep van Raymond Van Paemel, de coach van ex-Europees marathonkampioen Koen Naert.
(knikt) “Toen al was Koen een groot talent, maar ik had nooit gedacht dat hij zó goed zou worden. In de atletieksport heb je er veel die bij de jeugd hard kunnen lopen, maar dat wil niet zeggen dat ze later internationale toppers worden. Zelf had ik ook talent, maar het probleem bij mij was dat ik altijd geblesseerd was. (lacht) Ik kon nooit doortrainen over een langere periode en heb daardoor nooit kunnen tonen wat ik waard was.”
Goeie lopers zijn volgens mij altijd goeie klimmers op de fiets.
(knikt) “Dat wist ik al toen ik nog liep, want toen ik met enkele fietsvrienden van mij in de Ardennen ging fietsen, merkte ik dat ik, zelfs zonder fietstraining, veel beter klom dan mensen die aan wedstrijden deelnamen.”
Wanneer maakte je de overstap?
“Ik begon in januari 2012, eerst met veldritten. Omdat het op lopen leek, dacht ik dat het me zou liggen. Fout gedacht. Alleen in modderige crossen kon ik mijn ding doen. Ik besefte ook al snel dat de kermiskoersen in Vlaanderen me evenmin lagen. Als het bergop ging, voelde ik beterschap, alleen was positionering een groot probleem.”
Wanneer wist je dat je talent om te fietsen had?
“In 2014 werd ik tiende in La Vélomédiane, de lastigste granfondo in België. Op de lastigste helling, de Col de Haussire, klokte ik de snelste tijd, maar daarmee win je de koers natuurlijk niet. Het jaar erop reed ik La Marmotte, mijn eerste wedstrijd ooit in de bergen. Ik werd 16de. Toen was ik daar heel tevreden mee. (glimlacht) Dat zou nu niet meer het geval zijn.”
Je bent master in de geografie en hebt een voorkeur voor wedstrijden in de bergen. Zie ik daar een duidelijke link?
“Absoluut. Als ik op reis ga, verkies ik natuur boven cultuur. Ik heb liever bergen dan steden.”
Dit weekend rijd je La Marmotte. Hoe kan je aan een leek het best uitleggen wat deze prestigieuze granfondo inhoudt?
“Door de beklimmingen van de Glandon (1.924m), Télégraphe (1.566m), Galibier (2.645m) en Alpe-d’Huez (1.810m) kan je het vergelijken met een heel zware bergrit in de Tour. Alleen kan iedereen eraan deelnemen, net zoals bij een massaloop of marathon. De vele duizenden deelnemers rijden allemaal met hun eigen doelstelling, maar voorin is het echt koers. Voor mij wordt het al mijn elfde deelname. Na mijn debuut eindigde ik nooit meer buiten de top tien.”
“Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen, onder meer op vlak van voeding”
Had je al eens kunnen winnen?
“Moeilijk te zeggen. Wat La Marmotte tegenwoordig ingewikkeld maakt, is dat er met chiptijden en geneutraliseerde zones gewerkt wordt. Die maatregelen zijn er om de veiligheid te garanderen, maar het leidt wel soms tot tactische keuzes bij sommige deelnemers. Het is niet per se de eerste aan de finish die wint. In 2023 kwam ik net achter de eerste als tweede over de aankomststreep gereden, alleen had de derde meer tijd in de geneutraliseerde zones doorgebracht en sprong hij over ons naar de eerste plek. Dat was een vreemde ontknoping.”
Je werd derde in 2023 en 2024. Waar hoop je dit jaar op?
“Ik probeer zelf zo goed mogelijk te zijn. Maar als de concurrentie sterker is, win ik niet.”
Een stelling: heel wat Belgische profrenners zijn bergop niet in staat om Tim Alleman te volgen.
(fronst de wenkbrauwen) “Dat is moeilijk te zeggen, want het niveau bij de profs is, zeker de laatste jaren, enorm gestegen. Vroeger zou ik dit met meer overtuiging gezegd hebben, maar nu vind ik het heel moeilijk om zoiets in schatten.”
In de wielersport anno 2025 gaat het vaak over vermogenswaarden. Welke wattages heeft Tim Alleman nodig om dit weekend te winnen?
“In La Marmotte moet je geen enkele col je hoogste wattages trappen. Als je alle cols – we spreken over ruim 60 kilometer klimwerk – aan 5,0 à 5,2 watt per kilo omhoog kan rijden, doe je mee voor de prijzen. Akkoord, er zitten soms ook stukken in waar je boven de 6 watt per kilo moet halen. Ook in deze wedstrijd wordt er niet altijd egaal gereden.”
Hoe slaag jij erin om werk, gezin en sport te combineren?
“In deze periode van het jaar voel je dat dit geen houdbare situatie is en andere zaken eronder lijden. In mei en juni is de balans gezin-sport wat zoek, maar de rest van het jaar valt dat mee. Ik werk bovendien niet fulltime, wat ook helpt om alles te kunnen combineren.”
Als je in La Marmotte op het podium wilt eindigen, moet je de nodige opofferingen brengen. Heb jij het gevoel bepaalde zaken te missen?
“Een fietstraining waarbij ik het gezelschap van vrienden heb, is voor mij geen opoffering. Voor mij zijn dat gewoon leuke dagen. Maar de tijdsproblemen die daardoor gecreëerd worden, zijn soms wel lastig.”
Jouw vriendin Jolijn is kinesitherapeute van beroep en fietst ook. Rijdt zij wedstrijden?
(knikt) “Regelmatig. Vorig jaar nam ze voor de eerste keer deel aan L’Etape du Tour en dit weekend rijdt ze voor de eerste keer La Marmotte, terwijl mijn ouders meegaan voor de bevoorrading.”
Hoe fanatiek ben jij met jouw passie bezig?
“Toch wel vrij extreem. Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen, onder meer op vlak van voeding. Vorig jaar heb ik een hoogtetent uitgeprobeerd, dit jaar test ik hittetraining uit. Op zich verdraag ik de warmte vrij goed, maar ik wil kijken of mijn hemoglobinegehalte in mijn bloed zal stijgen (wat tot betere prestaties zou moeten leiden, red.). Met extra kleding fiets ik vier tot vijf keer per week ’s avonds op mijn rollen. Dat is veel en niet zo evident. (grijnst) Ik weet dus niet of dit in 2026 voor herhaling vatbaar zal zijn. De conditie is alleszins goed. Eind mei reed ik een sterke granfondo op de Mont Ventoux. Mijn tijd zou de voorbije jaren ruimschoots volstaan hebben voor winst, maar nu werd ik vierde. Vanaf Saint-Estève reed ik de laatste 15 kilometer omhoog in 52 minuten (drie à vier minuten trager dan Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar in de Tour van 2021, red.).”
Jouw verhaal is een mooie paradox: trainen in het vlakke West-Vlaanderen en presteren in de bergachtige Alpen.
(glimlacht) “Dat hoor ik vaak. Bergop fietsen heeft grote voordelen, maar in West-Vlaanderen verlies je geen tijd met afdalingen: vijf uur fietsen is hier écht vijf uur trainen. En als ik wat langere blokken bergop wil doen, trek ik naar de Casselberg in Noord-Frankrijk. Dat is mijn favoriete klim die vanuit Roksem bereikbaar is.”
Valt er met jouw hobby financieel iets te verdienen?
(schudt zijn hoofd) “Vroeger waren er nog deftige prijzen, maar dat is sterk verminderd. Gelukkig zit ik op vlak van materiaal en inschrijvingen goed bij mijn ploeg, het Grinta! Granfondo Team.”
Je wordt 38 in juli. Hoe zie jij jouw ideale toekomst?
“Ik plak er geen einddatum op. Als ik nu een granfondo rijd, denk ik niet aan een mooie prestatie in mijn leeftijdscategorie, wel aan de algemene uitslag. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik elk jaar beter word.”
The post Deze leerkracht klimt sneller dan heel wat profs: Tim (37) mikt op derde podium in La Marmotte is provided by KW.be.
