“De Belgian Cats zullen áltijd mijn tweede familie zijn”: Hanne Mestdagh over haar leven na het profbasketbal

Ze heeft 103 wedstrijden als Belgian Cat op haar palmares en legde mee de ijzersterke fundamenten van een van de allerbeste damesbasketploegen ter wereld. Twee jaar geleden nam Hanne Mestdagh (32) afscheid van het profbasketbal, maar tijdens het Europees kampioenschap in Tsjechië en Griekenland zullen we haar toch aan het werk hóren, want ze voorziet alle wedstrijden van onze nationale baskettrots voor Sporza van deskundig commentaar. “Bij de Cats is het altijd een beetje thuiskomen.”

Hanne, mogen we een handtekening? De fotoshoot voor dit interview zit er net op wanneer enkele lagereschoolkinderen, basketbal in de hand, Hanne Mestdagh met glinsterende ogen aanspreken.

De Ieperse mag dan wel al twee jaar profbasketbalspeelster af zijn, aan populariteit heeft ze – zeker in haar thuisstad Ieper – nog geen sikkepit ingeboet. Ze graait diep in haar handtas om een balpen naar boven te toveren en zet met een brede glimlach haar krabbel op de arm van de meisjes. “Fantastisch, toch?”, glundert ze nadien. “Op zo’n momenten voel je toch dat je ergens een footprint hebt achtergelaten.”

Dat is wel het minste wat je kan zeggen. Je stráált, trouwens.

(glimlacht) “Dankjewel! Ik voel me ook goed. Ik heb echt uitgekeken naar dit EK. Het zorgt voor een leuke afwisseling met mijn huidige job. Ik werk nu als boekhouder bij een Iepers kantoor, op amper vijf minuten wandelen van mijn appartement. Ik voel me er als een vis in het water. Tegelijk ben ik heel blij dat ik me nu weer volledig kan onderdompelen in den basket. De sport is me met de paplepel ingegeven, die zit in mij DNA. Elk vrij moment kijk ik naar een basketmatch, uit liefde voor de sport.”

Je bent intussen twee jaar geen profbasketballer meer. Hoe moeilijk was het om de knop om te draaien?

“Niet evident, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Ik was 30 en moest een volledig nieuwe carrière op poten zetten. Dat was best even aanpassen. Ik kwam uit een ritme dat bestond uit slapen, eten en trainen en moest me aanpassen naar een nine to five-regime. Dat heb ik echt moeten leren. Als topsporter wordt er voor je gezorgd, vertoef je in een soort beschermde omgeving. Ik moest me enkel met basketbal bezighouden. Dat viel weg. Gelukkig had ik me tijdens mijn profjaren al afgevraagd wat ik later wilde doen. Tijdens mijn vier jaar bij Colorado State University heb ik een bachelor Economie gehaald en later heb ik daar via afstandsonderwijs nog een bachelor accountancy en fiscaliteit aan toegevoegd. Ik wist dus welke richting ik uit wilde. En ik heb het grote geluk dat ik in een fantastisch team ben terechtgekomen. Schrijf maar op: bij Ronny Steyaert Accountants werken topmensen.” (knipoogt)

Je afscheid als prof was best abrupt. Kortrijk Spurs besliste om de damesploeg op te doeken…

“Dat was bitter, ja. Het was nochtans een mooi project: een driejarenplan om een topploeg uit te bouwen, maar het heeft niet mogen zijn. Het klonk ook zo goed: mijn vader Philip als coach, trainen en spelen op amper een half uurtje van Ieper… Spijt heb ik niet, maar had ik het allemaal vooraf geweten, dan had ik de oversteek naar Kortrijk nooit gemaakt en bleef ik wat langer in het buitenland. En was ik nu misschien nog steeds prof. Maar nu jeun ik me wel bij SKT Ieper.”

Jullie spelen in de tweede landelijke afdeling. Hoe voelt een voormalige Belgian Cat zich in die reeks?

“Op haar plek. We hebben veel ambitie en willen volgend seizoen de promotie wegkapen. Eenmaal op de court komt het competitiebeest in mezelf naar boven, maar het is ook verfrissend. De druk van buitenaf is veel lager en ik mag elke week met mijn vriendinnen basketten. Hemels is dat.”

Kijken je ploegmaats naar je op?

“De jongere generatie misschien wel een beetje. Maar ik ben gewoon Hanne uit Ieper, hoor. Ik zie het ook als een kans om mijn ervaring door te geven. Op het veld ben ik een verlengstuk van de coach, een rol die me wel ligt. Wat wél opvalt: al onze tegenstanders steken een tandje bij wanneer ze tegen SKT moeten aantreden. En die ex-Belgian Cat krijgt dan al eens een duwtje extra. Ach, daar kan ik best mee om. Het is part of the game.”

Je coacht je ploegmaats, maar hebt ook een jeugdploegje onder je hoede.

(met pretoogjes) “De U10. Een fantastische bende. Het is heerlijk om die gastjes aan te sturen en te zien groeien. (wijst naar een magnumfles schuimwijn op tafel) We hebben net ons eindeseizoensfeestje achter de rug. Op de fles staat een QR-code en wanneer je die scant, krijg je een bedankingsfilmje te zien. Mijn hart is tíen keer gesmolten. Ik probeer vooral een motiverende coach te zijn, iemand die de positieve punten benadrukt. En een vertrouwenspersoon, want het blijven kinderen. Fouten maken mag en moet zelfs, maar je moet er wel uit leren.”

Zie je jezelf ooit als profcoach aan de slag gaan?

“Zoals mijn vader? (blaast) Dat is voorlopig niet aan de orde. Dan zit je weer helemaal in die ratrace, hé. In die elf profjaren ben ik zéér veel van thuis weggeweest, daar heb ik nu geen behoefte meer aan. Ik wil ook geen stappen overslaan. Als jeugdcoach is het van mogen, bij de profs weer van moeten.”

Jij hebt in elk geval als prof een mooi palmares bij elkaar gebasket. Twee bronzen EK-medailles, een vierde plek op het WK, een zevende stek op de Olympische Spelen van Tokio in 2021… Tevreden?

(knikt) “Ik ben heel dankbaar. Had je me als tiener gezegd dat ik ooit op de Spelen zou staan, EK’s en WK’s zou spelen… Ik had eens smakelijk gelachen. Maar ik heb er ook keihard voor gewerkt. Een paar zware blessures gehad, me zeer veel moeten ontzeggen… Meer dan tien jaar lang heb ik elke uitnodiging voor een feestje moeten weigeren, zag ik mijn vriendinnen amper. Die schade ben ik nu ruimschoots aan het inhalen.”

Je stond ook mee aan de basis van het huidige succes van de Belgian Cats.

“Ik heb nog de tijd geweten dat we voor quasi lege zalen speelden en zelfs geen twaalf meisjes vonden om bij de Cats te spelen. Ik heb de steile opgang vanop de eerste rij meegemaakt. Laat ik het zo stellen: ik heb mee een stevig fundament gegoten waarop er een steeds mooier huis geplaatst wordt. En daar ben ik best wel trots op.”

Je hebt ook een flink deel van de wereld gezien. Welke plekken blijven je bij?

“De stages in Japan. Een prachtig land met ongelooflijk vriendelijke inwoners. Maar ook mijn vier jaar in de Verenigde Staten zal ik nooit vergeten. Kijk, ik heb het privilege gehad om me in verschillende andere culturen onder te dompelen en met eigen ogen te zien hoe het er elders op deze planeet aan toe gaat. Ik kan enkel concluderen dat België een topland is om te wonen en te werken. We klagen en zagen wel eens, maar wij hebben hier met probleempjes te kampen. Op andere plaatsen gaat het over problémen.”

De Cats zijn uitgegroeid tot een absolute wereldtopper. Net toen je zelf afscheid had genomen, kaapten ze in 2023 de Europese titel weg. Heb je toen eens binnensmonds gevloekt?

“Integendeel: ik was zot content. De bekroning van een decennium bouwen, schaven, vallen, opstaan en nóg sterker worden. Maar voor mij persoonlijk was het hoofdstuk afgesloten. Het was goed geweest.”

Al ben je er sinds de lente van vorig jaar opnieuw een beetje bij. Als commentator voorzie je hun wedstrijden van deskundige uitleg.

“En dat doe ik heel erg graag. Het was Sporza-journalist Christophe Vandegoor die me belde en de vraag stelde. Ik zat op mijn werk, maar had mijn antwoord meteen klaar: ja! Het was een no brainer.”

Je hebt de Olympische Spelen van Parijs zo van heel dichtbij meegemaakt. Wilde je toen niet het veld oprennen en je voormalige ploeggenoten helpen?

(lacht) “Dat gevoel is me wel even bekropen, ja. Die volle stadions, de ambiance… Maar dan denk je aan al die trainingen en de vele dingen die je je moet ontzeggen. Ik voel me zeer goed als commentator. Ik krijg ook geregeld complimentjes. Niet alleen over wat ik te zeggen heb, maar ook over mijn uitspraak. Ik heb intensief logopedie gevolgd om mijn West-Vlaams accent te verbergen, het was alsof ik opnieuw moest leren praten.” (glimlacht)

Zijn er gelijkenissen tussen commentaar en analyse geven en zelf spelen?

“Je moet je in beide gevallen heel goed voorbereiden. Maar als commentator heb ik geen zenuwen, dat was als speelster toch net iets anders. Ik ben er hoegenaamd niet mee bezig dat bij elke wedstrijd honderdduizenden kijkers en luisteraars me aan het werk horen. Ik beoordeel mijn prestatie ook niet zo streng als toen ik nog zelf baskette. Al wil ik het elke keer zo perfect mogelijk doen. Dat competitieve, hé.”

Onze Cats verdedigen hun Europese titel. Hoe schat je de kansen in?

“De poulefase (tegen Montenegro, Portugal en Tsjechië, red.) mag geen probleem vormen. De Cats groeien ook in het tornooi. Of ze het kunstje van 2023 kunnen herhalen? Waarom niet? We hebben een volledige en evenwichtige kern en kunnen elk land aan. Ik hoop alvast dat ik zeven wedstrijden mag becommentariëren. Dat zou betekenen dat we het tot de finale schoppen. Ik heb sowieso twee weken vakantie genomen, want ik wil de volledige rit uitzitten.”

Ga je voor elke match de kleedkamer nog even in?

“Dat niet, maar ik heb nog steeds een goed contact met de speelsters. We hebben samen ook zoveel meegemaakt. Voor elke match ga ik wel even een babbeltje slaan en wens ik ze succes. Maar advies hoef ik ze niet te geven, neen. (glimlacht) Weet je, de Belgian Cats is nog steeds een beetje thuiskomen. Ze zullen áltijd mijn tweede familie zijn. Ik ben preus dat ik zo lang een van de ambassadeurs van het Belgische (dames)basket mocht zijn. We hebben de sport in ons land écht op de kaart gezet.”

En dat blijf je doen, vanuit je eigen Ieper. Blij dat je eindelijk terug thuis bent?

“En of. Ik ben hier op mijn dertiende vertrokken toen ik in Leuven op internaat ging en ben eigenlijk nooit teruggekeerd. Ik ben zeventien jaar weggeweest en besef nu pas hoe hard ik deze stad heb gemist. Ieper is mijn warm dekentje, mijn veilige thuishaven. De plek waar mijn familie om de hoek woont, waar ik tot rust kan komen tijdens een wandeling op de Vesten en de Last Post kan meepikken. Ieper heeft een vleugje magie over zich. Door hier zo lang weg te zijn geweest, weet ik dat meer dan ooit.”

Wat mogen we je nog wensen, naast een mooi leven in de Kattenstad?

(resoluut) “Gezondheid. Het is het grootste cliché ter wereld, maar o zo waar. Ik ben blij dat ik weer pijnvrij kan basketballen, in mijn ogen de mooiste sport ter wereld. Zowel op fysiek als mentaal vlak zit mijn leven volledig op kruissnelheid. Ik ben gelukkig. Het is goed zoals het is.”

The post “De Belgian Cats zullen áltijd mijn tweede familie zijn”: Hanne Mestdagh over haar leven na het profbasketbal is provided by KW.be.