Op de Mercator met Ignaas Depotter, afscheidnemend directeur Westdiep: “Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen doen”

Oostende Vierentwintig schooljaren lang was Ignaas Depotter (60) de heel gewaardeerde directeur van de Vrije Lagere School Westdiep. Met 44 verschillende nationaliteiten is het zowat de meest multiculturele school van Oostende, maar het samen leven en leren lukt er wonderwel. In de aanloop naar zijn pensioen blikt hij terug. “De beginjaren waren moeilijk, maar we kregen alsmaar meer ondersteuning en vonden met vallen en opstaan toch een goede aanpak.”

“De Mercator vind ik een symbolische plek”, zegt Ignaas. “Dit was een schoolschip, hé? Er is een schoolbel, er is pater Damiaan, wiens lichaam met de Mercator gerepatrieerd werd… Hier komen toch wel enkele dingen samen.”

Ben jij zelf een Oostendenaar?

“Ik bracht mijn jeugd door op de Konterdam. Vader was maatschappelijk werker bij het PMS (nu CLB, red.) in Oostende, mama was kleuterjuf aan de Sint-Lodewijksschool. Het stond dus in de sterren geschreven dat ik in het onderwijs zou gaan. Met Wilfried Dejonghe, onze meester van het derde leerjaar, hebben we de Mercator nog bezocht. Hij was een heel goede leerkracht en een schitterend verteller. Eigenlijk ben ik onderwijzer geworden door hem.”

In 2001 startte je als directeur van Westdiep. Hoe kwam dat?

“Ik gaf les aan het Sint-Lodewijkscollege in Brugge toen deze plaats vrijkwam. Ik werd gevraagd en zette de stap. Uit mijn jeugd kende ik de Konterdam, maar niet het Westerkwartier. De eerste jaren waren een cultuurshock. Ik zag heel wat leerlingen te laat komen, zonder schoolgerief… Ik ging veel op huisbezoek en zag schrijnende toestanden. Huizen met veel bellen, gezinnen die in vochtige ruimtes of kelders woonden, de kinderbedjes allemaal naast elkaar… Dat was toen veel erger dan nu. Het ging niet enkel over multiculturaliteit, maar ook over kansarmoede in de breedste zin van het woord. Ik kwam zelf van een ‘witte’ school en had die leefwereld thuis ook nooit gekend.”

Welke stappen zette je toen?

“Door onderwijsregisseur Geert Saelens kwam ik in contact met toenmalig onderwijsschepen Marina Willems (SP.A, nu Vooruit). Zij gaf me de raad contact te zoeken met de toen stedelijke Conscienceschool (vandaag GO!), ook op het Westerkwartier, en samen een netoverschrijdend project in te dienen. Zo vond zij budget om het brugfigurenproject te starten, met maatschappelijk werkers die de contacten tussen school en thuis helpen verbeteren.”

En dat was nog maar het begin?

“Vandaag heeft Oostende bijna 20 brugfiguren, voor alle scholen samen. Gaandeweg kreeg onze school meer middelen en ondersteuning: het huiswerkbegeleidingsproject De Katrol, extra middelen van de stad, extra lestijden… Een sterkte, maar ook een zwakte, want alsmaar meer leerlingen hebben ondersteuning nodig. De school is ook alsmaar multicultureler geworden. Vandaag hebben we op 240 leerlingen 44 verschillende nationaliteiten en 33 moedertalen. Slechts zeven leerlingen hebben nog een mama en papa van Vlaamse origine. Dat zijn dan vaak mensen die bewust kiezen voor ons project. De laatste jaren krijgen we steevast heel positieve doorlichtingen en onze oud-leerlingen halen goede resultaten in het secundair en hoger onderwijs.”

Waaruit bestaat jullie aanpak?

“Vooreerst willen we dat de kinderen zo snel mogelijk de taal kennen. Dat is noodzakelijk om tot leren te komen. Dat gaat soms wonderbaarlijk vlug. Daarnaast moeten leerlingen zich goed voelen in hun vel. Velen komen op school met een rugzakje, daar kunnen we slechts mee omgaan door goed te luisteren en in gesprek te gaan. We werken ook in heel kleine groepjes en geven positieve bevestiging. We starten met wat ze wél kunnen en gaan stapje voor stapje verder. Kinderen zijn barometers: als je toont dat je in hen gelooft, kan je zoveel meer bereiken.”

Zijn jullie een strenge school?

“Ik zou spreken van een gestructureerde school. Wij hechten belang aan geborgenheid, voorspelbaarheid en veiligheid. Veel kinderen missen structuur. Wij geven niet echt sancties, maar gaan veel in gesprek. Ik snap die kinderen wel: sommigen komen uit een oorlogssituatie en zitten met angsten. We tonen begrip, maar maken duidelijk dat ander gedrag nodig is om stappen te zetten. Ik sta telkens weer versteld van de veerkracht van bepaalde kinderen. Na wat ze hebben meegemaakt, is het onvoorstelbaar hoe ze erdoor komen.”

Is er veel ruzie op de speelplaats?

“Er wordt ook eens een bal afgepakt, hé. Maar eigenlijk zien wij weinig echte ruzies. We werken nu samen met iemand van expertisecentrum Arktos die ervaring heeft in het coachen van kinderen en proactief conflicten probeert te vermijden. Hoe? Door te babbelen, babbelen, babbelen. Wat ik wel nog nooit heb gezien, is dat internationale conflicten doorwerken op de speelplaats. Ruzies tussen Oekraïense en Russische kinderen hebben wij bijvoorbeeld niet. Een sterkte is wel dat wij geen concentratieschool zijn: we hebben heel veel nationaliteiten, maar geen overheersende groep. Dat maakt van het Nederlands ook de verbindende factor.”

Jullie moeten wel een gedreven team hebben.

“Het is echt een roeping. Wij doen een beetje missioneringswerk. Belangrijk voor onze mensen is wel dat ze kunnen ventileren. Je mag niet alles meenemen naar huis. Zelf ben ik heel dankbaar dat ik dit heb mogen doen. Het heeft mijn ogen geopend en me als mens rijker gemaakt.”

Waarom neem je nu afscheid?

“Ik voel dat het tijd is om te stoppen. Je kan dat niet wegsteken: bij jongere mensen is de dynamiek en de kracht nu eenmaal groter. En het wordt zwaarder om altijd de eerste en laatste man te zijn. Maar ik val niet in het zwarte gat, hoor. We willen veel tijd vrijmaken voor onze kinderen en kleinkinderen. Ik wil ook contact blijven houden met de school, want die blijft me nauw aan het hart liggen. Maar een schoonmoeder word ik zeker niet.”

The post Op de Mercator met Ignaas Depotter, afscheidnemend directeur Westdiep: “Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen doen” is provided by KW.be.