Asielzoekers uit het opvangcentrum van Poelkapelle gaan woensdag het verhaal van hun vlucht vertellen in de bib van Langemark, ook al blijft hun toekomst onzeker.
“Ik wil ons verhaal vertellen, maar zonder herkenbare foto: er is nog een kans dat we teruggestuurd worden.” Nadat de taliban Afghanistan heroverde, vroeg Ataullah (32) in België asiel aan voor zichzelf, zijn hoogzwangere vrouw en zijn kinderen van 10, 9 en 5 jaar. Ze zetten drie jaar geleden hun leven op het spel toen ze het land verlieten. “Onze jongste was toen tussen 1 en 2 jaar”, herinnert Ataullah. “Het was erg gevaarlijk en risicovol.”
Slapen in stal
Opeengepropt in een vrachtwagen over de bergen, te voet door rivieren, slapen tussen dieren in een stal… Ataullah en zijn gezin deden alles om ‘ergens’ te geraken waar ze veilig hoopten te zijn. “Toen onze vrachtwagen een checkpoint naderde, moest ik plots in een doos kruipen van die grootte.”
Ataullah wijst naar een koelkastje van nog geen meter hoog in het centrum van Fedasil in Poelkapelle. “Het zou maar even duren, maar uiteindelijk zat ik daar zeker vier uur in opgesloten. We doorkruisten onveilige regio’s. De grensstreek van Iran is berucht voor mannen die er jonge meisjes viseren.”
Deportatie
Op een bepaald moment werd het gezin onverwacht achtergelaten bij een brug in Iran. “We werden er uit onze taxi gegooid en de bestuurder nam onze spullen mee. Daar stonden we dan. Ik probeerde erg lang passanten te doen stoppen, maar dat lukte niet. Toen ik mijn vrouw en kinderen daar zo ontredderd zag staan, stond ik op het punt ons aan te geven bij de politie waarna een deportatie naar Afghanistan zou volgen. Uitgerekend op dat ogenblik stopte een oude man met een vrachtwagen, een goed persoon. Wat verderop kon ik ‘The Man’ bereiken.”
Opblaasbare boot
Zo omschrijft Ataullah de mensensmokkelaar in wiens handen hij het leven legde van al wie hij lief heeft. “Vertrouw nooit een mensensmokkelaar”, zegt hij nu. “Maximum dertig mensen in de boot, beloofde hij ons in Istanbul waar we een reddingsvest moesten kopen. Uiteindelijk zaten we met maar liefst tachtig volwassenen en kinderen in zo’n opblaasbare boot. De kleine motor begaf het en the water was coming like this.”
Met hevige gebaren beeldt hij de golven uit. “Iedereen begon te panikeren en te wenen. We werden teruggebracht naar Turkije en verloren alle hoop. De andere vluchters werden gedeporteerd, maar wij niet omdat we een familie vormden.”
Lijkgeur
Het gezin riskeerde een nieuwe boottocht. “Dit keer kwamen we met vijftig mensen aan op Lesbos. Er hing een lijkgeur en ik zag er dode lichamen, terwijl ik mijn kinderen probeerde af te schermen. ‘Thank you god’, riep ik bij het betreden van Europa. Na bijna twee maanden zonder goed water, eten of slaap kon ik eindelijk weer ademhalen.”
Vierde kindje
Ataullah zette alles op het spel. “In Afghanistan werkte ik voor een wereldwijd veiligheidsbedrijf. Wie zulke bedrijven, de overheid of het Amerikaanse leger diende, werd geviseerd door de taliban. Ik verkocht ons huis, het goud van mijn vrouw, écht alles. Onze vlucht kostte meer dan 23.000 dollar. Hier zijn onze kinderen veilig: ze kunnen naar school, iets leren en hopelijk later werken. Dat is niet meer mogelijk in Afghanistan. Ik vertel ons verhaal in de bib zodat de mensen onze moeilijkheden begrijpen. Iedereen houdt van hun huis en thuisland, maar wij werden verplicht te vluchten. Nu kan ik weer glimlachen: ik voel me veilig, breng elke dag mijn kinderen naar school, leer zelf Nederlands, zoek een job en kijk uit naar de geboorte van ons vierde kindje. We zijn gelukkig en hopen op asiel.”
Doodgeschoten
‘Zwanst met je mee’, prijkt op het T-shirt van de goedlachse Sfiso (27) uit Zuid-Afrika. “Ik kreeg net een goed rapport voor mijn Nederlands, iets waar ik sinds lang nog eens blij om kan zijn. Ik ben dankbaar voor alle hulp van medewerkers in het centrum. Vorig jaar kwam ik hier aan. Ik sloeg op de vlucht nadat iemand doodgeschoten werd in mijn auto. Thuis werkte ik als Uber-chauffeur en barman. De criminaliteit is erg hoog in Zuid-Afrika. Met een gsm durf je daar niet naar buiten. In mijn regio werd zelfs een vrouw in stukjes gesneden en achterlaten. M’n 17-jarig nichtje vluchtte mee, want ook daar zorgde ik voor haar. Haar ouders zitten in het drugsmilieu. Tijdens onze vlucht werd ze misbruikt, maar hier wordt ze stilaan beter.”
Sfiso probeert positief te blijven. “Hier voel ik me veilig. Ik deed nog nooit mijn verhaal, maar wil dit nu doen om me voor te stellen aan de locals. Ze zijn niet onvriendelijk, maar mensen behouden een afstand. Interactie is nodig. Neem nu een oude man uit Staden: ik ging eens hulp bieden en we raakten aan de praat, nu zijn we goede vrienden.” (TP)
Het event ‘Levende bibliotheek’, waar je in gesprek kunt gaan met enkele bewoners van het opvangcentrum, vindt plaats op woensdag 18 juni van 16.30 tot 20 uur in de bibliotheek van Langemark. Deelnemen is gratis, inschrijven wenselijk. Meer info vind je hier.
The post “Hier voelen we ons veilig”: asielzoekers Ataullah (32) en Sfiso (27) kunnen hun vlucht nog navertellen en nemen nu deel aan Levende Bib is provided by KW.be.
