Phebe Somers is journaliste bij De Krant van West-Vlaanderen. Net als Yasmine, het hoofdpersonage in de reeks ‘Holy Sh!t’, lijdt Phebe aan tourette – zij het dan een veel mildere vorm. Ze keek naar de Streamz-reeks, maar zelfs één aflevering was voor haar al een beproeving.
Europese Tourettedag op 7 juni. Een nieuwe Streamz-serie genaamd Holy Sh!t. En al iets langer geleden een Taboe-aflevering van Philippe Geubels over de spraakmakende neurologische aandoening. Alle ogen gericht op tourette tegenwoordig, en laat dat ironisch genoeg net hetgene zijn dat mensen met het syndroom vreselijk vinden.
Net zoals de meesten lijd ik aan een relatief milde vorm van het Gilles de La Tourette-syndroom. Ik vloek niet, maar heb wel elke minuut van elke dag last van tientallen verschillende tics. Al bijna 30 jaar wandel ik met tics rond, en toch zijn mensen vaak verbaasd wanneer ze leren dat ik tourette heb. “Nog nooit opgemerkt”, zeggen ze dan. Enerzijds is dat het leukste wat je kan horen, want dat betekent dat mensen lang niet zo hard letten op je rare bewegingen als je zelf denkt.
Anderzijds besef ik ook: eens ze het weten, kunnen ze er nooit meer naast kijken. Want aanwezig zijn ze altijd. Een pak zichtbaarder wanneer ik slecht heb geslapen of onder stress sta. Minder wanneer ik heel hard mijn best moet doen om ze tegen te houden. Als kind was dat zo tijdens een balletvoorstelling of een schoolpresentatie. Nu wanneer ik een interview afneem, een vergadering meevolg of een video moet opnemen. Tegenhouden of loslaten, het vreet energie.
“Alle ogen zijn tegenwoordig gericht op tourette, en laat dat nu net zijn wat mensen met het syndroom vreselijk vinden”
In ‘Holy Sh!t’ staat tourette in de weg van de dromen van Yasmine, die als leerkracht voor de klas wil staan. Meer weet ik niet, want ik kon slechts één aflevering uitkijken. En zelfs die bekeek ik met een half oog. Niet omdat het te confronterend is, wel omdat ik die tics gewoon overneem. De herkenbare nekverrekking van Yasmine heb ik drie dagen in mijn lijf gehad. Hoe het leven eruit ziet voor iemand die zo’n zeldzame vorm van het syndroom heeft, kan ik mij moeilijk inbeelden.
Misschien was het fijner geweest mochten ze iemand met een veelvoorkomende variant in beeld gebracht hebben. Iemand die wel gewoon kan werken als journalist, maar handkrampen krijgt door met een spastische duim een hele dag een computermuis vast te moeten houden. Iemand die naar de spinningles kan zonder mensen uit te schelden, maar wel de oncontroleerbare drang heeft om haar knieën tegen elkaar te botsen waardoor ze constant het ritme kwijt is. Iemand die tijdens jeugdbewegingsspelletjes als kind niet op één schouder kon aangetikt worden, zonder ook de andere schouder met dezelfde intensiteit aan te raken. Iemand die na een doodnormaal gesprek op het werk of met vrienden één bepaald woord tot vervelends toe moet herhalen in de auto, gewoon, omdat het brein dat blijkbaar wil.
Iemand zoals ik.
Maar dat zou wellicht een pak minder kijkers aantrekken.
The post Waarom onze journaliste slechts één aflevering van ‘Holy Sh!t’ kon uitkijken: “Die ene tic achtervolgde mij drie dagen” is provided by KW.be.
