Toen Fiens broer Kevin Braekevelt in 2018 plots overleed, besloot ze haar professionele carrière een geheel nieuwe wending te geven. Ze stopte met lesgeven, stapte mee in het familiebedrijf en begon later onder de naam Vlechtwerk als storyteller en ceremoniespreker.
“Na het overlijden van mijn broer daverden ook mijn fundamenten. Ik vroeg me af wie ik was, wat ik wilde in het leven, maar ook hoe ik dit immense verdriet met me mee zou kunnen nemen. Er is een Fien voor en na het verlies. Van de afscheidsceremonie van mijn broer heb ik iets moois proberen te maken, maar ik voelde dat je daar nog veel persoonlijker in kan gaan”, aldus Fien Braekevelt.
Hoe is Vlechtwerk uiteindelijk ontstaan?
“Vaak wordt bij verlies meegegeven dat je het een plaats moet geven, er even moet doorwerken. Ik had al snel het gevoel dat me dat niet zou lukken. In Willebroek kwam ik op de beurs ‘De dood leeft’ terecht, daar brengen ze initiatieven samen om te tonen dat er ook schoonheid kan zitten in verdriet. Dat was de eerste keer dat ik echt ‘thuiskwam’ met mijn verdriet en voelde: zo kan het ook. Die warmere rouwcultuur raakte me enorm. Het is daar dat het idee ontstond om de passies die ik had te combineren. Ik schrijf en spreek graag, ook voor publiek. Datgene benoemen dat ons zo evident lijkt of toch zo onwaarschijnlijk moeilijk, dat werd mijn pad.”
Hoe pak je dat aan?
“Ik begeleid zowel koppels die de liefde willen vieren als mensen die het leven willen eren. Voor mij is het belangrijk om altijd vanuit een blanco blad te starten. Iedere relatie is anders, ieder verhaal uniek. Ik luister en voel naadloos aan wat belangrijk is. Daarbij ga ik verder dan enkel het kerngezin. Want ook collega’s, tantes, vrienden, vriendinnen, buren, teamleden, … zijn puzzelstukjes die het verschil kunnen maken. Daar ligt volgens mij nog veel onontgonnen terrein.”
“Elke pijn is anders, maar ik ken wel de plek van waaruit ze komt”
“De tijd nemen om die verhalen te verzamelen, want het zijn net die verhalen die onze mensen onze mensen maken. Zonder daarbij afbreuk te doen aan de waarde van tradities. Het gaat enkel om het maken van bewuste keuzes. De dood hebben we niet onder controle, maar de manier waarop we afscheid nemen wel. Het kan oprecht deugd doen om daarbij te vertrekken vanuit wie jullie zijn als familie en wie jullie moeten missen. Het is niet of/of, maar en/en. En het is net dat waar ik mensen met een zachte kracht in gids.”
Liggen trouw en rouw niet mijlenver uit elkaar?
“Dat hoor ik vaak, maar persoonlijk vind ik van niet. Als je naar grote momenten in een mensenleven toewerkt, komen vaak dezelfde emoties bovendrijven. Intens geluk en verdriet liggen nauw samen. Het gaat voor mij ook veel verder dan een ceremonie van anderhalf uur. Ook in de weg ernaar toe en het pad dat erop volgt gaat het om gidsen, lijmen, voor verbinding zorgen… Het is meer dan alleen schrijven en spreken. Dat resoneert bij mij heel sterk, dat ik daar een verschil kan maken.”
Is het vanuit je eigen ervaring soms ook niet erg lastig om mensen in rouw te begeleiden?
“Soms denk ik wel: waarom doe ik dat mezelf aan? Uiteraard raakt het verdriet me. Elke pijn is anders, maar ik ken wel de plek van waaruit ze komt. Ik weet hoe diep die voelt en hoe eenzaam en zwaar die kan zijn om te dragen. Als ik er voor anderen kan zijn, dan voel ik mijn broer net heel dichtbij. Dan weet ik dat hij er was en voor mij altijd en overal zal zijn.”
Waarom koos je voor de naam Vlechtwerk?
“Ik heb na Kevins overlijden heel veel gelezen, dat was voor mij een manier om met het rouwproces om te gaan. Ik wou grip krijgen op rouw, begrijpen wat het is, en weten wat daar in de literatuur over geschreven is. Zo ben ik bij Uus Knops terechtgekomen. Ook zij verloor haar broer en schreef met het boek Casper haar verhaal neer. Zij gebruikt vaak beeldspraak om haar visie kracht bij te zetten en de metafoor van rouwen als vlechtwerk herkende ik meteen. Op het moment dat iemand sterft, krijg je een bol wol voorgeschoteld. Een kluwen. Je probeert daarvan zo goed als je kan een touwtje te weven. Dat is rouwen als activiteit, als werk. Om dan uiteindelijk dat rouwtouw voor altijd te verweven met de andere touwtjes en rollen die je in jouw leven hebt. Niet iets dat je moet fiksen of oplossen. Wel iets dat je mag blijven meedragen.”
“Met Vlechtwerk vlecht ik met woorden, met emoties en met mensen. Ik ben geen therapeut, maar bied wel een warm hart en luisterend oor. Zonder oordeel en zonder deadline. Want verdriet heeft geen einddatum. Het is heel belangrijk dat mensen hun verhaal met alle emoties erbij kunnen beleven. Verdriet, maar ook kwaadheid, jaloezie, schuldgevoelens, schaamte en evengoed geluk en dankbaarheid. Ik ben oprecht dankbaar dat ik intussen ook voor groepen als Markant of in bedrijven lezingen mag geven over hoe je op een persoonlijke en bewuste manier afscheid kan nemen of hoe je mensen die met gemis verder moeten, kan omringen. De wereld kan wel wat meer zachtheid gebruiken en ik duw met alle liefde mee aan die kar.”
Contact opnemen met Fien kan via 0495 80 13 81 of [email protected]. Meer info: www.vlechtwerk.be.
Fien Braekevelt
Privé: Fien Braekevelt (36) woont in Pittem en is getrouwd met Daan Braeckevelt. Samen hebben ze drie kinderen: Mona (9), Miel (6) en Lea (3).
Studies en loopbaan: Fien studeerde Communicatiewetenschappen aan UGent en werd daarna marketeer bij uitgeverij Lannoo. Nadien volgde ze nog een lerarenopleiding, waarna ze een tijd doceerde bij Vives. Intussen werkt ze fulltime in het familiebedrijf: Grondwerken Braekevelt. Daarnaast is ze de drijvende kracht achter Vlechtwerk.
Vrije tijd: Theater kijken, padellen en veel lezen.
The post “Er kan ook schoonheid zitten in verdriet”: Fien wandelt met Vlechtwerk mee in afscheid en verbinding is provided by KW.be.
