Op paaszondag 20 april vertrokken Chris Mahieu (61) uit Roeselare en Hein Denturck (62) uit Ingelmunster vanuit hun vertrouwde West-Vlaamse grond richting Santiago de Compostela. Intussen zijn ze bijna de helft van hun tocht van 2.000 kilometer ver, en stapelen de verhalen, inzichten en fysieke ervaringen zich op.
Chris klinkt monter aan de telefoon: “Fysiek veel vlotter dan verwacht. Sinds ik in Bordeaux een nieuwe rugzak kocht, gaat het super. We stappen aan ons eigen tempo, zonder iemand te forceren. En zolang dat lukt, lassen we geen rustdagen in. We zitten zelfs op schema om tien dagen te vroeg in Santiago aan te komen.” Hein voegt eraan toe: “Elke dag is er tijd tekort, dus het komt erop aan te genieten én door te zetten.” Toch was het niet vanzelfsprekend. Chris: “De eerste dagen waren pittig. Ik had vorig jaar nog een voetblessure. En die rugzak! Maar op dag drie zei iemand me dat ik mijn angst moest ‘uit mijn rugzak zwieren’. Dat heb ik gedaan. En kijk waar we al staan.”
De tocht is fysiek, maar vooral mentaal gelaagd. Beiden dragen ze het verlies van een partner mee op pad. “We wandelen met vier”, zegt Hein. “Onze overleden geliefden zijn erbij. Vooral nu, met die rugzak, voelt het intenser dan de eerdere luxetochten met bagagetransport. Dag na dag, 45 al ondertussen. Ann had dit ook gepast, denk ik.” Chris vult aan: “Als het even zwaar wordt, denk ik aan Jan, mijn man. Hij zou trots zijn. Elke dag is hij erbij. Wat doet het met een mens, wekenlang te voet onderweg zijn? Hein: “De Camino is geen reis, het is een ervaring. Je leert jezelf kennen. Je ontdekt je grenzen, maar ook hoe vaak die verlegbaar zijn. Ik had nooit gedacht dat wandelen zo’n drive en voldoening kon geven.” Contact met het thuisfront blijft belangrijk. “Wekelijks bellen we met de kinderen. Zo zien we onze kleindochter Jenne. Onze kleinste, Sef, kent ons nog niet, maar we halen dat wel in. Die verbondenheid, al is het op afstand, helpt enorm.”
“We wandelen met vier. Onze overleden geliefden zijn erbij”
Chris moest het afstuderen van haar zoon missen. “Dat was een moeilijk momentje, maar we hadden dat op voorhand besproken. Er waren vrienden bij hem, ik kreeg filmpjes en foto’s. We waren in gedachten bij elkaar.”
De zoektocht naar een slaapplek maakt deel uit van het avontuur. “Soms is het een meevaller, soms een teleurstelling. Veel lijsten met logies kloppen niet meer, en ook de route – we volgen de Turonensis – wijkt soms af. Maar het hoort erbij”, zegt Chris. Intussen trekt haar rugzak ook de aandacht: onderaan hangt een zelfgeschreven banner over de ziekte van Crohn, waarvoor Chris stapt. “Crohn is minder gekend dan kanker, maar de gevolgen zijn zwaar. Soms vertellen mensen dat ze ook iemand kennen die eraan lijdt. Dat schept verbinding.”
Hoogtepunten
Wat zijn de mooiste momenten tot nu toe? Chris: “In Chartres was de kathedraal adembenemend. En gisteren lunchten we aan een prachtig meer. Maar ook de eenvoud van een bos vol zingende vogels, een slang die wegschuifelt… De natuur troost.” Hein blikt filosofisch vooruit: “De aankomst in Santiago is natuurlijk een mijlpaal. Maar eigenlijk is de weg ernaartoe het echte geschenk. Dat was vroeger ook zo met Anne. En nu, met Chris, voel ik hetzelfde. Alleen zijn de gesprekken dieper, de stiltes waardevoller.” De komende weken trekken Hein en Chris verder door het zuiden van Frankrijk, richting Spanje. “Elke dag brengt iets nieuws”, zegt Chris. “Je leert dat je veel meer kunt dan je denkt. Als je maar blijft stappen.”
Hein lacht: “Misschien komen we aan op 25 juli, misschien vroeger. Maar of dat dan echt het einde is? We zien wel. Voorlopig wandelen we gewoon verder. Met vier.” Hein steunen kan via Portret For Life – BE44 0836 8593 0045. Chris steunen kan via UZ Gent – actie ‘Camino for Crohn’ – BE49 4614 1610 6171.Volg hun reis op Polarsteps. Of herken ze onderweg: Chris met haar banner, Hein met zijn glimlach.
The post Chris (61) en Hein (62) zijn op weg naar Compostela: “Geen rustdagen zolang we niet instorten” is provided by KW.be.
