Hij zou de eerste alleenstaande Belgische man worden die via een draagvrouw zijn kinderwens kon vervullen. Maar drie jaar nadat hij zijn droom uitsprak, laat de wetgeving dit nog altijd niet toe. Maar zie: sinds kort waakt Sybe Vandemeulebroucke (33) met veel liefde over zijn pleegzoontje en geniet hij met volle teugen van elk moment. “Ik beleef een hemelse tijd.”
Wanneer we het knusse appartement van Sybe Vandemeulebroucke binnenstappen, zit de kleine Wout (de echte naam van zijn pleegzoontje is bekend bij de redactie, red.) net in zijn kinderstoel van een vers geschild appeltje te genieten en verschijnt er een kamerbrede glimlach op het gezicht van de kleuterleider.
Drie jaar geleden uitte de Kuurnaar zijn grote wens: hij wilde via een draagvrouw een eigen kindje krijgen, maar bij de ethische commissie van het UZ Gent stuitte hij in juni 2022 op een njet. Sindsdien ijverde hij er mee voor om de Belgische wetgeving aan te passen.
Mét resultaat, want in het federale regeerakkoord is de belofte opgenomen om, na een vooraf afgesloten overeenkomst die bekrachtigd zal worden door de familierechtbank, wensouders vanaf de geboorte automatisch alle ouderlijke rechten te geven.
“Ik heb mezelf beloofd om na mijn veertigste niet meer aan kinderen te beginnen, maar tegelijk wil ik ook nú geen tijd meer verliezen. Ik heb immers erg veel liefde en warmte te bieden”
“Een stap in de goeie richting, maar we zijn er nog niet”, stelt Sybe. “Het verhaal zit nog steeds in mijn hoofd, maar staat niet langer op het voorplan. Omdat ik weet hoeveel tijd en energie het in beslag neemt. Net als adoptie. Ik sta sinds 2018 op de lijst, maar ben nu nummer 125 in de wachtrij.”
“Ik wil ook geen oudere papa zijn. Ik heb mezelf beloofd om er na mijn veertigste niet meer aan te beginnen, maar tegelijk wil ik ook nú geen tijd meer verliezen. Ik heb immers erg veel liefde en warmte te bieden.”
Weloverwogen keuze
Daarom zette hij vorige zomer (opnieuw) de stap naar pleegzorg. “In 2021 ving ik al eens een kindje op via ondersteunende pleegzorg. Dat zorgde voor zoveel voldoening dat ik een groter engagement wilde aangaan. Daarom heb ik me opgegeven voor langdurige pleegzorg, waarbij je je voor een langere periode over een kindje ontfermt.”
Sinds 1 mei vult de guitige schaterlach van Wout, veertien maanden jong, de woonkamer van Sybe. “Ik beleef een hemelse tijd”, zegt hij. “Al was het tegelijk ook wat aftasten. Wout en ik moesten elkaar wat leren kennen, maar een maand later kunnen we elkaar geen moment meer missen. Ik wist ook heel goed waar ik aan begon: dit is de meest weloverwogen keuze uit mijn leven.”
Tegelijk ook de meest ingrijpende, geeft hij toe. “Mijn leven ziet er nu compleet anders uit dan enkele maanden geleden. Ik heb twee maanden pleegzorgverlof genomen om er echt altijd voor Wout te kunnen zijn. En ik ervaar nu ook wat slapeloze nachten voor jonge ouders inhouden”, vertelt Sybe met pretoogjes.
“Al matten die me niet af. Daarvoor geeft mijn pleegzoontje me veel te veel positieve energie. Mijn sociaal leven zit ook nog goed. Ik doe het uiteraard wat rustiger aan, maar Wout gaat overal mee naartoe. Vanaf nu zijn we met z’n tweetjes. We zijn ook al enkele keren samen op bezoek geweest bij mijn kleuterklasje in de gemeentelijke basisschool Nest, hier in Kuurne. Mijn twintig kindjes daar waren meteen gek op mijn pleegzoontje. Prachtig, toch?”
“Weet je wat het allermooiste is? Dat mijn eigen ouders mijn pleegzoon als hun bloedeigen kleinkindje zien. Hij is familie. En zo hoort het ook”
Hoewel Sybe 24/7 voor zijn pleegzoontje zorgt, zal hij zich nooit als papa laten bestempelen. “Enkel zijn biologische ouders verdienen het om met mama en papa aangesproken te worden. Ik beschouw mezelf als een derde opvoeder in Wouts leven. Ik vind het een eer om hem mee groot te mogen brengen.”
En dat maakt hem gelukkig, valt te horen. “Mijn onbeantwoorde kinderwens heeft me moeilijke momenten bezorgd, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Maar nu wil ik daar een mooi vervolg aan hangen. Ik heb het wat losgelaten. Dankzij pleegzorg heb ik een prachtig alternatief gevonden.”
Deel van de familie
Sybes pleegzoontje zal minstens een jaar bij hem blijven. “Ooit komt de dag dat we afscheid moeten nemen, daar ben ik niet blind voor. Ik weet nu al dat het zwaar emotioneel moment zal worden, maar zover zijn we nog lang niet. Wout en ik staan nog maar aan het begin van onze rit.”
Die rit brengt hen zondag naar hun eerste Vaderdag. “Leuk, maar in onze familie vieren we Vader- en Moederdag niet meteen uitbundig. We zullen sowieso bij mijn vader Christiaan op bezoek gaan, maar eigenlijk moeten we komaf maken met dat genderonderscheid. Waarom niet gewoon één ouderdag? Want wat met kinderen in holebi-gezinnen of die maar één ouder meer hebben?”
“Ik ben sowieso van plan om van elk moment samen te genieten. Weet je wat het allermooiste is? Dat mijn eigen ouders Wout als hun bloedeigen kleinkindje zien. Hij is familie. En zo hoort het ook.”
The post Wenspapa Sybe (33) kan eindelijk Vaderdag vieren: “Mijn pleegzoontje heeft me zóveel energie” is provided by KW.be.
