Op de Mercator met Christine Pire, ‘grande dame’ van het Oostendse theater: “Op podium verdwijnt mijn plankenkoorts”

Christine Pire is de ‘grande dame’ van het Oostendse theater. Al decennialang draait ze mee als actrice en regisseur bij Teater Studio James Ensor, waar ze dit weekend de titelrol speelt in ‘Femme Fatale Revisited’. “In wezen ben ik een onzeker meisje”, zegt Christine. “Maar ik kan niet leven zonder de planken.”

“Toen ik 14 jaar was, bezochten we de Mercator met school”, herinnert Christine zich. “Terwijl de kapitein uitleg gaf, zag ik de scheepsbel hangen. Ik kon niet aan de verleiding weerstaan en liet hem luiden. Maar iedereen keek naar me en ik werd zo rood… Echt, ik ben een heel beschaamd meisje.”

Nochtans is toneel jouw passie.

“Al mijn hele leven. Als klein meisje wou ik al performen: toneel, spelen, gedichtjes voordragen, liedjes zingen… Ik volgde toneelopleiding aan het conservatorium in Oostende en toen we op mijn zestiende een voorstelling gaven, zat er een beroepsregisseur in de zaal. Hij pikte mij eruit om mee te werken aan de opstart van een nieuwe toneelkring, Studio James Ensor. Intussen speel ik nog altijd bij hetzelfde gezelschap, kreeg er vele kansen zo speelde ik drie monologen en viel regelmatig in de prijzen.”

Jullie staan de komende dagen vier keer op de planken met Femme Fatale Revisited. Wat voor een stuk wordt het?

“Het stuk is van de hand van de Bredense schrijver Flor Vandekerckhove, maar in een wisselwerking met mezelf. We spelen het stuk met twaalf vrouwen tegenover drie mannen: een nar, een journalist en een machinist. Eigenlijk is het een vervolg op Femme Fatale, ook een stuk van Flor dat ik zo’n 20 jaar geleden speelde. Het gaat over een nieuwe wereld die heel moeizaam ontstaat, door een strijd tussen mannelijke en vrouwelijke waarden.”

Ben je zelf een feministe?

(snel) “Tuurlijk! Pas op: ik hou van de mannen, hoor. Ik ben ze zo dankbaar. In mijn omgeving ken ik alleen maar toffe mannen. Niet alles is kommer en kwel, maar ik vind dat de strijd voor vrouwenrechten nog niet gestreden is. En dat komt aan bod in het stuk.”

Wat zijn de verschillen met het stuk van 20 jaar geleden?

“Inhoudelijk is het veel meer uitgediept. Ik speel hetzelfde personage als toen, maar dan 20 jaar ouder. Toen speelde ik alleen, nu krijg ik de steun van elf vrouwen op een bus, die als een rots in de branding achter me staan. Onder hen mijn dochter Sophie De Bock en kleindochter Laura-Emelie Kuhn. Velen onder hen stonden nog nooit op scène, maar doorheen de repetities zag ik ze groeien. Mijn kleindochter Maren zorgde trouwens voor alle visuals, waaronder de affiche, en mijn kleinzoon Lennart speelt drum in het stuk.”

Komen er veel mensen kijken?

(denkt na) “Niet zoveel als bij andere gezelschappen. Wij brengen geen billenkletsers, al zal er in het komende stuk zeker gelachen worden. Maar soms is het ook bittere ernst.”

Jijzelf speelt en regisseert. Is dat niet moeilijk te combineren?

“Dat is heel moeilijk, maar het kan niet anders. De ideeën zijn mede in mijn hoofd ontstaan. Zo creëerde ik een sfeer die alleen ik kan overbrengen. Het is ook niet de eerste keer dat ik tegelijk acteer en regisseer. En dat is telkens een succes geworden.”

Heb je nooit overwogen om beroepsactrice te worden?

“Ik kreeg er de kans toe, want ooit zat er tijdens een voorstelling van Studio James Ensor een Antwerpse theaterdirecteur in de zaal. Hij pikte mij alweer eruit en vroeg me om in het jeugdgezelschap van zijn theater te spelen. Maar ik was toen zwanger en moest naar Antwerpen verhuizen. En daarom koos ik om het niet te doen. Ik werkte als medisch secretaresse en als hostess op de luchthaven, maar theater bleef mijn passie.”

Heb je daar achteraf nooit spijt van gehad?

“Nee, ik ben daar niet verbitterd over. Ik zou misschien niet tegen de harde concurrentie hebben gekund. En bij Studio James Ensor kon ik prachtige rollen spelen. (Christine somt er een hele reeks op: van ‘De Getemde Feeks’ van Shakespeare over ‘Femme Fatale’ tot de rol van non in ‘August of God’ van de Amerikaanse auteur John Pielmeier, red.) Ik ben dankbaar dat ik hier gebleven ben. Mijn papa zei het al: ‘Zusje, je bent een zonnekindje’. Ik heb zoveel moois beleefd. Ik toerde in culturele centra, won prijzen… Ik had een relatie met een Griekse componist die voor mij de mooiste liederen schreef. Flor Vandekerckhove schrijft stukken voor mij. Mijn mama van 96 jaar leeft nog en is in goede gezondheid… Wie kan dat allemaal zeggen?”

Lukt het nog om je teksten uit het hoofd te leren?

“Ja, omdat ik er elke dag mee bezig ben. Mijn plankenkoorts is wel veel groter dan vroeger. Ik voel meer de verantwoordelijkheid van de rol. Mensen hebben ervoor betaald, het stuk moet goed zijn. Vroeger was ik daar meer onbezonnen in. Maar mijn plankenkoorts verdwijnt eens ik op de planken sta. Ik zeg mijn eerste zinnen en ik ben vertrokken. Ik heb al drie keer op Theater Aan Zee mogen spelen en hoop ook met Femme Fatale Revisited op TAZ te staan, in 2026 weliswaar.”

Hoeveel keer speel je per jaar?

“Vroeger was dat twee keer, de laatste jaren meestal één keer. Ik ben het hele jaar bezig met mijn regie. Eigenlijk leef ik van de ene productie naar de andere. Na Femme Fatale zal het zwarte gat weer zò groot zijn. Weet je, ik zou willen sterven op de planken. Misschien meen ik dat niet, ik zou liever afscheid nemen met mijn dochter en kleinkinderen rond me. Maar in elk geval, ik heb het publiek nodig. Ik ben een onzeker meisje, maar ik blijf zoeken. En wie het zoeken volhoudt, die wordt nooit oud.”

Teater Studio James Ensor speelt Femme Fatale Revisited op donderdag 29, vrijdag 30 en zaterdag 31 mei om 20.30 uur en op zondag 1 juni om 15 uur in De Grote Post. Tickets via De Grote Post (059 56 85 00 [email protected]) of het UiTloket in het stadhuis (0800 1 8400 of [email protected]). Info op Facebook: Teater Studio James Ensor.

The post Op de Mercator met Christine Pire, ‘grande dame’ van het Oostendse theater: “Op podium verdwijnt mijn plankenkoorts” is provided by KW.be.