Kinderen ondersteunen bij gemis en verdriet en hen het gevoel geven dat ze gehoord en gezien worden, dat is het doel van Troostpost voor Kinderen. Aan de gevel van het huis van het gezin van initiatiefneemster Karen De Meulenaere (40) uit Diksmuide hangt sinds kort een bijzondere brievenbus. “Het zou fantastisch zijn mochten mensen in andere dorpen mijn voorbeeld volgen.”
Wanneer het idee precies is beginnen groeien weet Karen zelf eigenlijk niet meer, maar het spookt alleszins al een hele tijd door haar hoofd. “Ik wou altijd al iets doen rond het thema kinderen en verdriet, ik wist gewoon niet goed wat. Gaandeweg is dat uitgegroeid tot het concept van Troostpost voor Kinderen”, begint Karen De Meulenaere uit de Diksmuidse deelgemeente Leke, die zelf mama is van drie jonge zonen.
“Kinderen kunnen in moeilijke situaties vaak nergens heen met hun vragen”
“Ik wil kinderen graag een stem geven. In moeilijke situaties worden gesprekken door volwassenen vaak boven hun hoofd gevoerd, maar tegelijk vangen ze wel zaken op. Denk daarbij aan situaties rond het overlijden van een familielid, maar ook bijvoorbeeld bij een echtscheiding of zelfs een vriendje of vriendinnetje dat verhuist. Volwassenen zijn in zulke situaties soms zelf heel erg bezig met hun eigen gevoel van gemis of verdriet en hebben niet de ruimte om stil te staan bij de veelheid aan gevoelens die kinderen in die situaties kunnen ervaren. Vragen stellen over hetgeen waarmee ze zitten of over tobben, durven of kunnen kinderen niet altijd en hun emoties worden soms weggewuifd, waardoor ze ermee blijven zitten.”
Geen wijze lessen
Enkele maanden geleden zette Karen via Facebook een steunactie op poten, met de hoop voldoende centen in te zamelen om dit project te kunnen financieren. Dat ging vlotjes: in een mum van tijd verzamelde ze enkele honderden euro, voldoende voor een mooie houten brievenbus en een hoop postzegels en briefpapier. Elk kind dat iets achterlaat in de brievenbus, krijgt namelijk een persoonlijke brief terug.
“Kinderen zijn eigenlijk gewoon kleine mensen met veel emoties, ze weten gewoon nog niet hoe ze die kunnen reguleren”
Het is Karens bedoeling dat elk kind een antwoord terugkrijgt waar het iets aan heeft, zonder moraliserend te willen zijn of de illusie hoog te houden dat elk klein of groot verdriet zomaar opgelost kan worden. “Ik ga geen wijze lessen of een lijstje van tips neerpennen, maar wel de kinderen erkennen in hun gevoel. Hen laten weten dat die emoties er mogen zijn en dat ze die mogen uiten. Maar als ze bepaalde vragen stellen, ga ik die wel eerlijk beantwoorden, aangepast aan hun leeftijd natuurlijk.”
Verbindend gesprek
Omdat de Troostbrievenbus ook toegankelijk moet zijn voor jonge kinderen, zal er bij haar antwoord altijd een doe-opdrachtje of kleurplaat zitten. Ook hoopt ze de mama’s en papa’s mee te krijgen in het verhaal. “Heel wat kinderen zullen natuurlijk hun ouders nodig hebben om de brief hier te krijgen, via de post of door hem fysiek in de bus te komen steken. Ik hoop dat in die gevallen mijn antwoord kan dienen als aanleiding voor een verbindend gesprek. Dat wat ze terugkrijgen van Troostpost voor Kinderen, echt de aanzet is om met het gevoel van het kind aan de slag te gaan en het vooral niet weg te wuiven als iets kinderachtigs.”
“En als mensen zich geïnspireerd voelen om in hun dorp of school een gelijkaardig initiatief op te starten, zou dat fantastisch zijn. Hoe meer kinderen bevestigd worden in hun gevoel, hoe beter. Als andere volwassenen over dit initiatief horen en enthousiast zijn om zelf iets op poten te zetten voor de kinderen in hun stad, dorp of buurt, kan ik dat alleen maar toejuichen.”
Veerkracht
Kinderen leren omgaan met hun angsten, verdriet, boosheid… Daar is in onze maatschappij volgens Karen nog te weinig ruimte voor. “Het begint natuurlijk bij volwassenen onder elkaar zelf. Het leven is zo druk, we maken weinig tijd om te luisteren naar elkaar en om iemand te troosten. Kinderen zien hoe wij met onze emoties omgaan en nemen dat over”, meent Karen.
“Aandacht hebben voor het gevoel van je kind betekent niet dat je geen grenzen kunt stellen”
Net daarom is het belangrijk dat volwassenen in de nabijheid van kinderen tonen dat er voor alle emoties ruimte mag zijn. “Ouders vergeten soms dat kinderen ook gewoon mensen zijn met bepaalde gevoelens. Ze hebben gewoon nog niet geleerd hoe ze die moeten reguleren of onder woorden te brengen. Zeker hier in West-Vlaanderen hoor je vaak niet trunten, deure doen. Terwijl: als een kind heftige emoties toont – van huilen tot enorme blijdschap – is dat voor volwassenen net een mogelijkheid om te luisteren, om aandacht te geven.”
Je kan een kind niet verwennen door aandacht te hebben voor zijn of haar emoties, vindt Karen. “Luisteren naar je kind wil niet zeggen dat je geen grenzen kunt en moet stellen, hé. Er zijn natuurlijk situaties waarbij er geen tijd is om hun emoties uitgebreid te bespreken, maar dan geef je dat ook zo aan. Nu kan ik niet luisteren naar je verhaal en moeten we X of Y doen, maar straks als we thuis zijn kan dat wel, of iets in die aard. Zeker in verdriet kunnen kinderen niet te veel gehoord worden. Je zal er heus geen watjes van maken omdat je hen troost. Ik geloof echt dat kinderen op deze manier veerkrachtige en sterke volwassenen zullen worden.”
De Troostbrievenbus hangt in de Lekedorpstraat 51, 8600 Leke (Diksmuide). Wie een financiële bijdrage wil leveren om het project draaiende te houden, kan dat doen via deze link. Meer info vind je op de Facebookpagina ‘Troostpost voor Kinderen’.
The post Karen stuurt een brief naar kinderen met verdriet: “Je zal er heus geen watjes maken omdat je hen troost” is provided by KW.be.
