Na 47 jaar in de voetballerij zette Geert Broutin een punt achter zijn carrière, die hij begon als jeugdspeler in Wervik en eindigde als assistent-trainer bij SK Nieuwkerke. “Ik miste in heel mijn carrière nauwelijks een wedstrijd”, vertelt het voetbaldier.
Geert Broutin (54) begon op zevenjarige leeftijd met voetballen. “Ik ben opgegroeid in Wervik en zette daar mijn eerste voetbalpasjes. Mijn grootvader Gilbert Broutin was er toen terreinverzorger”, zegt Geert, die nu al meer dan 20 jaar in Dikkebus woont. “Ik speelde er tot de tweedejaarsscholieren. Daarna volgden twee seizoenen over de taalgrens bij Bas-Warneton en Houthem. Het was in Houthem dat ik op 16-jarige leeftijd mocht proeven van de eerste ploeg en voor het eerst de eindronde haalde. Daarna keerde ik terug naar de juniores bij Wervik en toen viel mijn carrière even stil door mijn legerdienst. Na een jaar stapte ik over naar Wijtschate. Door Geert Vanthomme kwam ik in Zonnebeke terecht, waar Geerts broer Luc trainer was. Ze gingen van derde naar tweede en we speelden daar meteen de eindronde. Het was een van mijn beste jaren als speler. Ik leerde in die periode ook Ignace Debeuf kennen en zo kwam ik in Voormezele terecht. In Hollebeke beleefde ik nog een prachtig seizoen met de titel en slechts één nederlaag. Die match was ik geschorst”, lacht Geert.
“Na Hollebeke trok ik nog naar Brielen. Na een botsing met mijn eigen doelman liep ik een week voor mijn 40ste verjaardag een zware knieblessure op. Na mijn revalidatie wilde ik nog even herbeginnen, maar dat was niet het beste idee. Als speler was ik geen Messi of Ronaldo. Ik moest het hebben van mijn fysieke capaciteiten, inzet en werkkracht.”
Geert heeft jarenlang zijn voetbalpassie overgebracht als (jeugd)trainer. “Mijn 28-jarige zoon Tjörven begon in Zonnebeke met voetballen en ik werd daar jeugdtrainer. Later nam ik de U15 van de Westhoekverstandhouding en de U15 van BS Poperinge onder mijn hoede.”
Schoolkameraad
“In 2013 zette ik mijn eerste stappen in een eerste ploeg. Dat was bij SK Nieuwkerke als assistent van Ignace Debeuf. Na Ignace werkte ik samen met Alain Voorspoels en Patrick Van Hoof. Met Alain werden we tien jaar geleden kampioen. Patrick kende ik al van vroeger, toen we samen op school zaten in het Atheneum van Menen. Hans De Groote, ex-ploegmaat en nu bestuurslid bij SK Elverdinge, vroeg me om over te nemen bij SK Elverdinge. Zij hadden toen net de samenwerking met Xavier Deleu beëindigd. We konden het behoud niet verwezenlijken, maar het jaar erop speelden we meteen kampioen. De beslissende match in Kruiseke staat nog altijd op het netvlies gebrand en ik zie dit als mijn grootste verwezenlijking als trainer van een eerste ploeg. Met Steven Meeuw had ik toen een uitstekende T2.”
“Ik wil graag een lans breken voor alle trainers in provinciale” Geert Broutin
“Het seizoen daarna in derde misten we onze start. Ik werd bedankt voor bewezen diensten. Ik wil graag een lans breken voor alle trainers in provinciale. Soms beslissen clubs te snel om van trainer te wisselen. Tenzij het om een extrasportieve reden zou gaan, moet je een trainer meer tijd geven. In provinciale heeft dat meestal toch weinig effect.”
Na Elverdinge ging Geert aan de slag bij RW Hollebeke. “Het tweede jaar trok ik er zelf de stekker uit, omdat er te weinig aanwezigheid was op trainingen. Na een sabbatjaar kreeg ik een nieuwe kans bij Nieuwkerke. Ik werkte samen met Eddy Verbeeck en Patrick Van Hoof en nam na het vertrek van Patrick dat seizoen even over in een duobaan met speler Benjamin Lutun. Qua communicatie naar de spelers was dat niet ideaal. De club besliste om Lieven Dheedene aan te stellen als nieuwe hoofdtrainer. Ik twijfelde om voort te doen, maar deed het voor mijn beloftenploeg. Jammer genoeg werd het een afscheid met een degradatie.”
Motivatie
Geert werkte meer dan 30 jaar ’s nachts bij Picanol, sinds enkele jaren doet hij daar dagwerk. “Ik was een trainingsbeest en miste heel mijn carrière nauwelijks een training. Vaak moest ik iets vroeger stoppen om op tijd te zijn op mijn werk. Ik was enorm gemotiveerd en die motivatie mis ik nu soms bij bepaalde spelers. Dat is een van de redenen om te stoppen. Ik kreeg al enkele aanbiedingen, want veel clubs zijn nog op zoek. Mijn besluit staat echter vast. Ik zal me niet vervelen en zal weer meer naar de matchen van Tjörven kunnen gaan kijken, op weekend gaan met mijn vrouw Katie, op bezoek gaan bij onze zoon Yassin in Londen… Ik blijf gepassioneerd door sport, zowel actief als passief. Zelf fiets ik vooral. Meestal is dat met Ignace Debeuf, die nog altijd mijn beste vriend is. Ook voetbal – ik supporter voor Club Brugge en West Ham – en darts volg ik op de voet.”
The post Geert (54) zegt het voetbal na 47 jaar vaarwel: “Ik was een echt trainingsbeest” is provided by KW.be.
