In Woonzorgcentrum BEN zorgen ze mee voor de opleiding van jongeren die kiezen voor een opleiding in de zorg. Maar tussen al die jonge gezichten springt één studente in het oog: Martine Hollevoet (52), een eerstejaars met een late roeping.
“Na meer dan twintig jaar op kantoor, haalde ik steeds minder voldoening uit mijn werk. Elke dag dossiers verwerken, elk jaar opnieuw diezelfde routine – ik voelde me nog maar een klein stukje van een veel te grote taart, netjes verpakt in een doos waar niemand ooit echt naar keek. Er ontbrak iets. Niet alleen zingeving in mijn werk, maar ook in mijn hart. Ik wilde niet gewoon werken – ik wilde iets betekenen. Voor iemand. Voor deze maatschappij. Voor mezelf. Voor mijn gezin. Voor mijn prachtig kleinkind Matéo. En dus maakte ik een keuze die velen misschien als gedurfd zouden beschouwen: ik liet mijn veilige bureaujob achter me en begon opnieuw”, begint Martine Hollevoet (52) haar verhaal.
Opleiding
“In september 2024 startte ik met de opleiding Verpleegkunde aan Zowe in Brugge. Een sprong in het onbekende. Spannend, intens, overweldigend. Ik weet nog goed hoe de twijfel toesloeg op die tweede lesdag, toen we ineens overspoeld werden met zware theorie. Alles was nieuw. Alles voelde groter dan mezelf. ‘Wat doe ik hier toch?’, dacht ik, met tranen in mijn ogen. Maar toen was er plots die ene hand, troostend op mijn arm. Een klein gebaar, maar het gaf me de kracht om te blijven zitten. En om verder te gaan. Bedankt Kimberley”, blikt ze terug.
Dat jaar was sowieso al een zwaar jaar voor het gezin van Martine. Op verschillende vlakken werden ze beproefd. Maar tegelijk werd het ook het jaar waarin Martine zichzelf terugvond. En ze had het nooit kunnen doen zonder de steun van haar gezin.
“Mijn dochter, zelf al verpleegkundige, werd mijn coach, mijn inspiratie. Ze oefent praktijkhandelingen met me, moedigt me aan, herinnert me eraan waarom ik dit pad gekozen heb. Mijn echtgenoot zit hele avonden met mij aan tafel, stelt me vragen over de leerstof, leert mee alsof het ook zijn examen is. We dragen dit samen. En dan is er nog iets wat ik absoluut wil benoemen: de ongelooflijke begeleiding aan Zowe. De gedrevenheid van de leerkrachten, hun passie voor het vak, hun geduld en betrokkenheid – dat maakt een wereld van verschil. Je voelt je er gezien, gehoord, gesteund. Ik noem het de Zowe-vibe: die warme, motiverende sfeer die je als student écht helpt groeien, zelfs op de moeilijkere dagen.”
“Een ander waardevol onderdeel van mijn opleiding zijn de stageplaatsen. Daar gebeurt de magie. Elke dag is een nieuwe kans om te leren, niet alleen over verpleegkundige handelingen, maar vooral over mensen. Over nabijheid, over luisteren, over aanwezig zijn op een manier die je niet uit een boek kunt halen. Soms gaat het over kleine dingen – een glimlach, een dankbare blik, een kort gesprekje – maar die momenten blijven bij. Ze bevestigen telkens weer waarom ik deze keuze gemaakt heb. Verpleegkunde leren is niet alleen boekenkennis of techniek. Het is voelen, luisteren, er zijn. Het is leren hoe kwetsbaar mensen zijn – en hoe krachtig zorg kan zijn. Elke dag ontdek ik niet alleen iets nieuws over het vak, maar ook over wie ik zelf ben, en wat ik kan betekenen voor anderen. Mijn keuze was niet makkelijk. Het was geen rechte weg. Maar ik voel, diep vanbinnen: dit is juist. Ik ben onderweg naar een leven met meer hart, meer nabijheid, meer betekenis. En dat is het allemaal waard.”
Dankbaar
“Een oprechte en warme dankjewel aan iedereen die mij gesteund heeft in mijn carrièreswitch. In het bijzonder wil ik mijn echtgenoot, mijn zoon, dochter en schoonzoon bedanken. Maar ook mijn zus (ook verpleegkundige) en schoonbroer, en mijn nichtje Sarah en haar gezin, verdienen een speciale vermelding. Dankjewel!”
The post Martine (52) ruilt kantoorjob in voor de schoolbanken: “De zorg is mijn late roeping” is provided by KW.be.
