In tegenstelling tot wat veel mensen hadden verwacht, ging aan de uitvaartdienst van paardenvisser Johan Vandendriessche geen plechtige optocht vooraf waarbij zijn collega-paardenvissers zijn kist met paard en kar naar de Sint-Niklaaskerk in Oostduinkerke begeleidden. Het was Johans uitdrukkelijke wens om dat niet te doen, maar op een sobere manier afscheid te nemen.
Er was dus geen erehaag voor de kerk waar collega-paardenvissers zich in hun gele outfit met hun trekpaarden rond de kist schaarden, zoals enkele jaren geleden bij het afscheid van de paardenvissers Bernard Debruyne en Johan Vanmassenhoven. Wel droegen de Oostduinkerkse garnaalvissers te paard de kist van hun collega op een serene manier de kerk binnen, in sobere donkere kledij. Lang voor de eredienst begon was elke stoel in de kerk al bezet, en moesten heel wat mensen die vandaag definitief afscheid wilden nemen van de paardenvisser, achteraan en naast de stoelenrijen blijven rechtstaan.
Het was muisstil in de kerk toen vooraan op een groot scherm een fotomontage een nostalgische terugblik bood op het levensverhaal van Johan, met als achtergrondmuziek ‘Blanche en zijn peird’ van Willem Vermandere en de iconische muziek van Ennio Morricone uit de films A Fistful of Dollars en For A Few Dollars More van Sergio Leone. Beelden en muziek legden vanzelfsprekend de link met de rode draad in Johans leven en zijn grote passie: trekpaarden. Een passie die hij deelde met zijn vrouw Linda en zijn kinderen, en vooral met zijn jongste zoon Dominique. Hij trad in zijn vaders voetspoor, als hoefsmid, als garnaalvisser te paard en als zaakvoerder van het Educatief Centrum voor Het Trekpaard (ECHT), Johans levenswerk dat in 2018 officieel van start ging.
Ereburger
Eddy D’Hulster, al meer dan 50 jaar garnaalvisser te paard en net als Johan zelf, ereburger van zijn gemeente Koksijde, nam kort het woord tijdens de uitvaartplechtigheid: “Ik leerde Johan beter kennen toen ik een paard van hem kocht. Het werd snel duidelijk: paarden waren zijn leven. En Johan: zoals jij een paard kon mennen, dat kunnen er geen twee in heel België!”
Henri Lemineur uit Oostduinkerke herinnert zich alsof het gisteren was hoe hij Johan leerde kennen. “Kort nadat ik hier ben ‘aangespoeld’ uit Libramont, een klein stadje in de provincie Luxemburg in de Ardennen, introduceerde paardenvisser Stefaan Hancke me bij Johan. De klik was er meteen. Johan was een levende encyclopedie als het ging over Brabantse trekpaarden, en dat sloot helemaal aan bij mijn passie voor de Ardenner trekpaarden die ik in mijn jeugdjaren aan het werk had gezien in de Ardeense bossen, mijn speelterrein. Toen ik Johans trekpaarden aan het werk zag met de voeten in de zee, was ik ondersteboven én gefascineerd. Ik vroeg me af: wat doet zo’n trekpaard in zee?? Ik ben dikwijls met Johan mee naar het strand en in zee geweest, de afgelopen jaren maakte ik massa’s foto’s van de garnaalvissers te paard en dat leidde tot een fotobrochure met dvd over de trots van onze gemeente: ons immaterieel cultureel UNESCO-erfgoed!”
Niet graag in schijnwerpers
Ook André Cavyn, voorzitter van de Vrienden van het Nationaal Visserijmuseum Oostduinkerke, koestert de vele mooie herinneringen aan paardenvisser Johan: “Ik heb hem decennia geleden in Oostduinkerke weten toekomen, toen hij zich hier vestigde in de hoeve op de Labeurhoek! Johan was een innemende mens, altijd vriendelijk, maar stond niet zo graag in de schijnwerpers. De gemeente Koksijde heeft goed ingespeeld op Johans kwaliteiten en zijn enorme kennis over trekpaarden, door mee te gaan in zijn idee voor het Educatief Centrum voor het Trekpaard. Heel wat paardenvissers deden een beroep op Johans kennis wanneer ze een trekpaard wilden aankopen.”
The post Koksijde neemt afscheid van paardenvisser Johan Vandendriessche in volle Sint-Niklaaskerk: “Hij stond niet zo graag in de schijnwerpers” is provided by KW.be.
