Kato Lowagie is de Kinderkrak van De Panne: “Ik sta mijn mannetje tussen andere vissers”

Geen TikTok-dansjes, maar wel foto’s van meterslange vissen, adembenemende zonsondergangen op volle zee, of de verse vangst die ligt te sudderen in de pan: die vind je op de telefoon van Kato Lowagie (15) uit Adinkerke. Al heeft deze Kinderkrak liever een vislijn dan haar smartphone in haar handen. “Ik droom ervan om de allereerste keizerin van onze vissersclub te worden.”

Amper vijf jaar oud was Kato Lowagie, toen ze voor het eerst met de boot van haar vader Hans (57) mee op zee ging. “Het vissen zit ons in de genen, want ook mijn overgrootvader Daniël en mijn grootvader Roger waren door deze microbe gebeten. Zo werd de techniek van generatie op generatie overgedragen in onze familie. Er komt heel wat bij kijken: in welke richting je de hengels moet uitgooien, welk aas je best gebruikt, wat de stroming je leert, hoe je welke vis moet binnenhalen… En natuurlijk moet je ook wel geduldig zijn, je evenwicht kunnen bewaren en wat kracht hebben om een goeie zeevisser te zijn”, legt de Kinderkrak van De Panne uit.

Vissersverhalen

Wat die kracht betreft, voelt Kato zich niet benadeeld als meisje, want ze doet ook aan judo. “Na mijn eerste kabeljauw ving ik ondertussen ook tal van wijtingen, scharren, pladijzen, makrelen en zelfs enkele gladde haaien. Ooit hingen er twee zeebaarzen tegelijk aan mijn hengel. Ik zat tien minuten te zwoegen om die kanjers te kunnen ophalen en toen dat eindelijk lukte, gaf dat mij een enorme kick. Tegenwoordig krijgen we dikwijls bezoek van zeehonden, die de vissen voor onze neus opeten of wegjagen. Mijn allerstrafste vissersverhaal is echter toen er enkele jaren geleden plots een walvis onder onze boot dook, op enkele kilometers voor onze kustlijn. Die hebben we toen maar net niet geraakt, we schoten wel even in paniek”, vertelt ze.

Er zijn wilde plannen om samen met haar vader naar IJsland te trekken om daar grote kabeljauwen te vangen, maar voorlopig haalt Kato zeker nog voldoening uit de Noordzee. Al is het visbestand hier nu wel minder uitgebreid en gevarieerd dan vroeger. “Na een dag op zee, met een stevige portie jodium in mijn lijf, slaap ik altijd goed. Hoewel vissen best avontuurlijk is en intensief kan zijn, brengt het mij helemaal tot rust. Voor mij betekent dit ook pure qualitytime met mijn papa, want dan kunnen wij uitgebreid staan kletsen. Hij kan trouwens de lekkerste vis klaarmaken”, zegt ze.

Buitenbeentje

Kato is aangesloten bij de Koninklijke Yachting Club De Panne, de thuisbasis van de Pannevissers. “Ook daar ken ik het reilen en zeilen ondertussen, want papa was bijna vijftien jaar lang voorzitter van deze vereniging. Die rol wil ik later zelf ook opnemen, als er dan tenminste nog voldoende leden zijn. Samen met de 13-jarige Tuur Cremmery ben ik momenteel de grote uitzondering in onze club, en al zeker als meisje. Soms neem ik eens vrienden mee op zee, want ik wil dat deze hobby en onze club blijven voortbestaan. Maar het is moeilijk om er als tiener nog mee te starten, als je die passie en de vistechnieken niet meekreeg als kind, en als je ouders geen boot hebben”, beseft ze.

“Veel leeftijdsgenoten zitten urenlang op hun gsm, maar ik ben liever buiten. Zo verwonder ik mij over de zonsondergang, die elke dag anders is.”

De vissersclub heeft al sinds 1974 een interne competitie, met vier wedstrijden in diverse disciplines per jaar. Elk jaar levert dit een nieuwe kampioen op. “Samen met papa Hans en medevisser Wim Pynebrouck werd ik al kampioen in 2016, 2020 en 2024. Wij hebben hier dus al een goedgevulde prijzenkast”, toont Kato.

Keizerin

“Wie drie jaar op rij die titel wint, wordt gekroond tot keizer. Dat gebeurde nog maar één keer, in de jaren 80. Uiteraard is het mijn ultieme doel om op die manier clubgeschiedenis te kunnen schrijven, als de allereerste keizerin van de Pannevissers”, besluit ze ambitieus.

The post Kato Lowagie is de Kinderkrak van De Panne: “Ik sta mijn mannetje tussen andere vissers” is provided by KW.be.