Het wondje onderaan haar voet leek onschuldig, maar leidde bij Katleen Declercq (55) bijna tot amputatie. “Nu wil ik anderen waarschuwen.”
“Elke drie weken laat ik mijn voeten verzorgen”, vertelt Katleen Declercq uit Zonnebeke. “Ook drie weken geleden kwam de pedicure langs voor zo’n routineverzorging. Een paar dagen later begon ik mij grieperig te voelen en ondervond ik pijn in mijn voet. Aanvankelijk stond ik er niet bij stil. Ik heb een voedingszaak in Komen: als zelfstandige probeer je voort te doen en je plan te trekken. Bij nazicht ontdekte ik een klein wondje dat nog werd verzorgd door mij en m’n partner, maar het kwaad was al geschied.”
Rolstoel
“De onderkant van mijn voet kleurde blauw. Het was precies een blaar. Eerst pietluttig, tot ik niet meer op mijn voet kon staan. Ik trok naar de dokter en hoorde dat het ging om een bacteriële infectie. Een opname in het ziekenhuis probeerde ik ter vermijden, want ik kon mijn zaak niet achterlaten. Er werd onmiddellijk gestart met zware antibiotica, maar mijn voet bleef zwellen. Het wondje onderaan m’n voet nam de grootte aan van een kippenei. Ik kon niet meer stappen en was dagenlang gekluisterd aan een rolstoel.”
Amputatie?
“Mobiel blijven, is een noodzaak in een voedingszaak. Ik maakte een afspraak met een podoloog die een soort module met kussentje maakte op maat voor de onderkant van mijn voet, waardoor ik voorzichtig weer kon wandelen. Dat was niet praktisch, maar het ging. Zo probeerde ik mij een week lang te behelpen. De pijn werd erger en ik moest elke twee dagen op controle bij de dokter. Ik kreeg uitslag op mijn armen en benen en mijn voet begon zwart te kleuren: de infectie bleef uitbreiden. Nooit durfde ik denken dat het zo erg zou worden. In het slechtste geval zou een teen of zelfs mijn hele voet moeten geamputeerd worden.”
Ei ontploft
Zover kwam het niet. “Na een voetbad met groene klei ‘ontplofte’ dat ei, een verademing. Die vuiligheid kwam naar buiten in plaats van mij in mijn bloedbaan. Dat vergif was aan het opklimmen en zat al tot in de bovenkant van mijn bil. Waar het ging eindigen, weet ik niet, maar het was redelijk ernstig. Als het niet vanzelf was openbarsten, moest het operatief gebeuren na een spoedopname. Het had niet veel gescheeld en in dat geval zou ik een maand out geweest zijn.”
Waarschuwing
De lijdensweg lijkt voorlopig niet voorbij. “De dokters waarschuwden dat het enkele weken kan duren, want intussen zijn er een paar kleinere bollen bijgekomen die ook nog moeten opengaan. Ook hiervoor krijg ik antibiotica. Nooit eerder maakte ik zoiets mee en ik hoop dat het bij één keer blijft. Het was een serieuze waarschuwing en daarom wil ik een oproep doen: gevaar schuilt soms in kleine hoekjes. Zelfs na een eenvoudige voetverzorging blijkt het belangrijk om goed te ontsmetten, ook al is een wondje met het blote oog amper zichtbaar.”
“De voorbije weken waren zwaar en ik ben iedereen dankbaar voor de steun. Langzaam maar zeker kom ik terug, sterker en zelfzekerder dan ooit. Een gewaarschuwd man of vrouw is er twee waard. Ik zit nog boordevol plannen. Daar wil ik elke dag voor gaan.” (TP)
The post “Het begon met een klein wondje, maar leidde bijna tot amputatie”: Katleen (55) herstelt van zware infectie is provided by KW.be.
