‘The Magnificent Tree’ één van de vele iconische albums van Hooverphonic blaast dit jaar 25 kaarsjes uit. Die verjaardag vieren ze de komende periode uitgebreid met de release van een fotoboek, een heruitgave van het album op vinyl, een internationale tour, met als hoogtepunten onder andere twee concerten in de AB dit najaar en met een apotheose in de Lotto Arena in 2026. De band blijft zich nog steeds keer op keer heruitvinden. De inspiratie van Alex Callier en co bruist als nooit tevoren. Want jawel, een nieuw album staat al in de steigers. Een ideaal moment om bij te praten met de band.
Dag Alex en Geike. Dankjewel voor jullie tijd. We gaan vandaag even terugkijken, maar ook vooruitkijken. Maar mijn eerste vraag moet natuurlijk zijn: hoe gaat het met jullie? Want het zijn wel heel erg drukke tijden voor Hooverphonic: jullie hebben getourd, die AB’s komen eraan, ook in het najaar nog data in het buitenland, de verjaardag van The Magnificent Tree, jullie toveren de songs van jullie collega’s elke week om in een pareltje, en dan uiteraard die apotheose in de Lotto Arena, volgend jaar.
Alex: “Ik ben sinds vrijdag terug van een vier weken durende tour en ik moet eerlijk bekennen ik voel het nog (lacht). Ik ben nog aan het recupereren. Het was stevig: 19 concerten op 25 dagen. Pittig. Het was wel een groot succes. Heel veel volk, veel uitverkochte zalen. En vooral een heel enthousiast publiek. Dat is toch wel fijn om te zien, dat ons publiek nog steeds groter wordt.”
En met jou Geike?
Geike: “Heel goed. Ik ben heel blij met hoe de tour verlopen is. Het was gewoon een heel toffe trip, voor iedereen. Ik mis het eigenlijk nu al. We hebben veel opgestoken. Het was wel vrij intens. Het vraagt ontzettend veel, maar de adrenaline maakt alles goed. Het is fysiek zwaar, maar je krijgt er heel veel voor terug.”
Nog maar net terug, maar wel al aan het opladen voor wat nog komt?
Alex: “Eind september doen we eerst nog de AB’s en dan in het najaar doen we inderdaad nog alle hoofdsteden in West-Europa en dan uiteraard in 2026 de Lotto Arena. En in 2026 gaan we dan ook nog Zuid-Europa doen: Zuid-Frankrijk, Portugal, Spanje, enz. We doen ook nog wat one-offs. Deze zomer spelen we bijvoorbeeld nog in Montenegro, Roemenië, Servië en uiteraard België. Niet zoveel in België eigenlijk, dit jaar is echt een soort opbouw naar 2026.”
Wat doet dat met jullie om te zien dat jullie nog altijd zo populair zijn?
Alex: “Ik vind dat wat onwaarschijnlijk. Elke avond denk ik daar ook aan. Als je bijvoorbeeld in Istanbul staat en er staat daar gewoon tweeduizend man door zijn dak te gaan. Ik blijf ook gewoon maar Alex uit Sint-Niklaas (lacht). Ik vind dat toch wel magisch. Deze maand hebben we zelf meer dan één miljoen luisteraars op Spotify. Voor een band van onze generatie is dat echt heel veel. Er zijn er weinig die ons dat nadoen en dat is toch wel iets om fier op te zijn. Er zijn heel veel bands van de nineties, die toen misschien groter waren dan ons, die dat nu niet meer halen. Dat wil ook zeggen dat we altijd wel actueel gebleven zijn en dat is misschien wel hetgeen waar ik het meest fier op ben. Mensen komen naar een Hooverphonic-concert en die willen niet alleen ‘Mad About You’ horen. In Oost-Europa hebben we nu bijvoorbeeld het volledige album (The Magnificent Tree) gespeeld. Net zoals we het in de AB gaan doen. We speelden daar dus ‘Mad About You’ als tweede nummer, want dat is ook het tweede nummer op de plaat. Dan speel je dus eigenlijk je grootste hit helemaal aan het begin van het concert, maar dan is iedereen toch wel verbaast in welk tempo de andere hits en classics blijven komen. Twee nummers later speel je ‘Jackie Cane’, en nog eens twee nummers later ‘Vinigear & Salt’. Alleen al in die plaat heb je vier hits en dan moeten ‘Eden’, ‘Romantic’, ‘Anger Never Dies’ nog komen. Wat me ook opviel tijdens deze concerten is dat ons publiek aan het verjongen is. Bizar genoeg. Tot hiertoe was het altijd heel gelijk verdeelt en dat zien we ook op Spotify. Voor het eerst in ons bestaan zijn onze grootste groep luisteraars, twintigers. Het is ook wel fijn als je aan het spelen bent dat je ook wat jonge mensen ziet op de eerste rij en niet alleen maar mensen van onze eigen generatie. Dan zeg ik vaak al lachend, dan gaan we hier nog dertig jaar mogen komen.”
Geike: “En niet alleen een jonger publiek! Mensen die ons ook nu zo ontdekken, via kinderen. Het gaat echt in beide richtingen. Het live gegeven doet ook enorm veel. Want er zijn mensen die enkel onze singles kennen, maar misschien minder aangetrokken waren tot de volledige platen, maar die dan door het optreden volledig overtuigd worden. Dat is ook wel iets heel fijn.”
Alex: “Dat is ook wel fijn om in het buitenland te spelen vind ik, want daar zijn we toch wel meer een indieband gebleven. Het publiek kent gewoon alles. Als we in Praag bijvoorbeeld een albumtrack spelen dan zijn die daar even blij.”
Jullie hebben natuurlijk meer dan één iconisch album…
Alex: “Dat is ook zo! Want wij verkopen best veel vinyl en we zien op onze shows dat zeker ook ‘A New Stereophonic Sound Spectacular’, ‘In Wonderland’, ‘Blue Wonder Power Milk’, heel vaak worden gekocht.”
Fijn dat jullie hier allebei zijn want ik wil wel even weten wat ‘The Magnificent Tree’ nu echt voor jullie persoonlijk betekent?
Alex: “Dat is een plaat die voor ons een soort doorbraak heeft betekent van een indieband naar een groter publiek. ‘Mad About You’ is echt wel een evergreen. Wij zijn begonnen in 1996 en dan is Geike erbij gekomen in ’97. We hebben dat dan samen opgebouwd. In 1997 stonden we in de Orangerie van de Botanique en in 2001 waren we headliner op Rock Werchter, als eerste Belgische band ooit. Op een heel korte periode zijn we echt omhooggeschoten. Wat me wel opvalt is dat we soms slow burners waren. ‘Mad About You’ is bijvoorbeeld wel een evergreen, maar dat is blijven groeien. Het duurde ook wel een paar maand vooraleer het een hit werd. Er staan ook vier singles op die plaat, vier nummers die toch wel in het collectief geheugen gegrift staan. Wat maakt een album iconisch? Ik weet het ook eigenlijk niet. Het is ook een beetje the right place, the right time, de tijdsgeest. We hebben nu bijvoorbeeld een fotoboek uit en voor dat boek heb ik al onze albums teruggeluisterd. Dat was lang geleden dat ik dat had gedaan, want ik ben vooral bezig met nieuwe dingen te maken (lacht). Ik was wel heel aangenaam verrast door ‘Blue Wonder Power Milk’, ik vind dat misschien een nog meer iconische plaat, maar daar beslis ik niet over hé.”
Geike: “Ik kan ook niet zeggen wat iets iconisch maakt, maar voor mij was ‘The Magnificent Tree’, simpel weg, iets dat ik van nul tot het einde heb weten gemaakt worden. Want de vorige plaat ‘Blue Wonder Power Milk’ bestond al helemaal voor ik bij de band kwam. Het was geschreven voor de stem van Lies, de vorige zangeres toen. Terwijl ‘The Magnificent Tree’ echt naar mijn stem was geschreven.”
Alex: “Het was ook de eerste keer dat we echt een trio waren. Die cover, met de boom, ons drie, het klopte gewoon allemaal. Het was een periode waar er heel veel veranderde, maar best ook een boeiende periode. In het begin van je carrière ga je vaak heel hard go with the flow, je doet maar wat, maar dat zorgt ervoor dat je eigenlijk heel goeie dingen maakt. Het feit dat het allemaal zonder te veel nadenken gebeurt. Niet te vergeten, het kon ook allemaal toen hé. Geld was geen probleem in de industrie. Willen we in die studio opnemen? Geen probleem. Willen we in Amerika gaan opnemen? Geen probleem. Er werd gigantisch veel geld ingestoken, maar er werd ook heel veel geld mee verdiend. Het waren heel andere tijden. Op dat moment was the sky the limit. We hadden ook zelf niet door wat we uitgaven. Pas jaren later was er eens een audit gedaan, en vroeg een manager ons of we een idee hadden wat ‘The Magnificent Tree’ gekost had. Ik vroeg me eerst af of ik dat wel wou weten (lacht). Dat bleek toch wel de waarde van een huis te zijn toen.”
Er zijn natuurlijk nog kantelpunten geweest voor jullie…
Alex: “‘2 Wicky’ was ook een belangrijk kantelpunt voor ons, maar dat nummer was heel indie, alternative en dat zagen we op deze tour. Er zijn altijd hardcore fans die beginnen juichen bij ‘2 Wicky’, maar iedereen juicht pas echt bij ‘Eden’. Het is echt een soort van aanloop die 2 nummers, naar dan ‘Mad About You’.”
We hadden het er daarnet al even over, het is echt een verjaarjaar voor Hooverphonic. Er is onlangs inderdaad een boek uitgekomen. Ik heb het hier bij mij, mega interessant om de door die rijke geschiedenis van de band te bladeren. Hoe is dat idee ontstaan? En wat doet dat met jullie als jullie door dat boek bladeren?
Alex: “Het idee speelde wel al langer, al een tweetal jaar denk ik zelfs. We dachten toen dat het wel eens een goed moment zou zijn om bij ons dertig jaar bestaan, al die beelden en foto’s te bundelen. Wel een leuk iets. Dat heeft toch wel even geduurd. Gelukkig hebben we een artworker, Anton Marin, die aan al onze albums, behalve ‘No More Sweet Music’ heeft meegewerkt. Dat is een ongelofelijk georganiseerde mens. Die houdt enorm veel bij, dus dankzij hem hebben we toch wel heel veel teruggevonden van de afgelopen jaren. We zijn natuurlijk ook beginnen zoeken bij andere fotografen, bijvoorbeeld Alex Vanhee, van De Morgen, had ook nog gigantisch veel beeldmateriaal van ons. De foto van de hoes bijvoorbeeld, ik had eigenlijk geen flauw benul van waar die genomen was (lacht). Dus op die manier is het boek wel iets heel leuks om in uw handen te hebben en door te bladeren. It brings back memories. Het is ook fijn voor de fans om die evolutie te zien. Raymond zijn brillencollectie te zien en onze kapsels te zien evolueren. Soms ook wel een beetje confronterend. Het is echt een beetje terugreizen in de tijd.”
Jullie hebben de afgelopen jaren natuurlijk een rijk gevulde discografie uitgebouwd. Soms duiken hier en daar ook eens wat unreleased tracks op. Zoals bijvoorbeeld het machtige ‘Kaleidoscope’. Hebben jullie er ooit al eens over nagedacht? Om een soort unreleased album uit te brengen? Met alle verborgen pareltjes uit jullie collectie.
Alex: “Ja, dat zou wel tof zijn, maar we hebben nog zoveel nieuwe tracks die we moeten uitbrengen (lacht).”
Geike: “Waar zouden we moeten beginnen?”
Alex: “Ik heb op deze tour opnieuw elf nieuwe nummers geschreven, wat moeten we daar dan mee doen? We zijn misschien ook te conservatief in de zin dat we altijd wel lang wachten om iets nieuws uit te brengen. We zouden veel sneller nieuwe dingen kunnen releasen. Langs de andere kant vind ik ook zo dat wanneer je te snel en te veel uitbrengt, dan devalueer je ook een stuk. We moeten natuurlijk ook realistisch zijn, mensen luisteren niet meer naar muziek zoals vroeger. Een plaat grijsdraaien, dat gebeurt nog, maar toch niet meer zo vaak als vroeger toen je een cd kocht. Ik merk dat voor mezelf ook. Ik luister constant naar muziek, maar toch op een andere manier.”
Ik heb ook nog een ‘tricky question’ voor jullie. Elk album heeft hits, singles, is er zo een nummer als je de klok kon terugdraaien waarvan je denkt ‘dat moest een single zijn’?
Alex: “Ik denk op zich dat we de singles altijd wel uitgebracht hebben. Ik denk dat ik misschien alleen soms de volgorde van de singles zou veranderen. Op ‘No More Sweet Music’ weet ik dat Sony Music heel hard wou inzetten op ‘You Hurt Me (But I’ve Got So Much More To Give)’ en ‘Wake Up’. Wij hadden net zoiets dat ‘We All Float’ de eerste single moest worden en dat is toen de vierde of vijfde single geworden en dan mis je momentum. De single waar je het meest in gelooft moet je gewoon als eerste uitbrengen. Jaren later, bij het album ‘Looking For Stars’ heb ik mijn been echt stijf gehouden. Dat was de eerste plaat met Universal en die wouden ‘Uptight’ als eerste single, maar ik wou ‘Romantic’. Het moest en zou ‘Romantic’ zijn. Uiteindelijk goede keuze geweest, dat klopte gewoon. Over het algemeen hebben we altijd wel veel zeggenschap gehad in de keuze van singles. Hits zijn vaak gewoon ook het moment, want soms vraag ik me bijvoorbeeld af. ‘Eden’, zou dat nu nog zo’n hit worden als je het nu zou uitbrengen? Ik weet het niet, maar dat heb ik bij veel artiesten. Ik denk wel dat er heel wat mooie nummers op onze platen, naast de single, wat meer aandacht zouden mogen verdienen. Ik had graag een single gemaakt van ‘Hidden Stories’, staat op het album met dezelfde naam, maar ik wist dat dat geen optie zou zijn. Er zijn er nog wel veel.”
Vorig jaar brachten jullie een steengoede plaat uit, ‘Fake is the new dope’. We zijn nu een jaar later, wat ik me altijd wel afvraag voor artiest/band, hoe staan jullie nu in verhouding met jullie laatste album, als je daarop terugkijkt? Want veel singles, maar op een bepaald moment sluit je dan dat hoofdstuk af om aan het nieuwe te beginnen.
Alex: “Dat is een raar verhaal! Want die plaat was voor ons al klaar in 2023. Sony heeft daar heel veel singles voor uitgebracht op voorhand. Eer die plaat uitkwam, waren wij eigenlijk al op tournee met ‘Sit Down And Listen’ en waren wij al helemaal terug in het zwart gekleed. Dat was echt een mindfuck toen die plaat dan nog uitkwam. Dus het gaat soms wel heel snel en alles door elkaar. Ik vind ‘Fake Is The New Dope’ nog altijd een heel schone plaat.”
Geike: “Absoluut!”
Alex: “Daar staan er ook nog wat nummers op waarbij ik dacht dat zou nog een single kunnen geweest zijn. Tijdens de laatste tournee hebben we eigenlijk niets meer van ‘Fake Is The New Dope’ gespeeld. Ik kreeg best vaak de vraag waarom we geen enkel nummer van die laatste plaat hadden gespeeld. Aangezien we dus volledig ‘The Magnificent Tree’ zouden spelen, was het wel een beetje kill your darlings. We hebben echt wel veel positieve reacties gekregen op die laatste plaat, ook in het buitenland.”
En ik ben zelf grote fan, is er een kansje dat we misschien wat co-writes tussen jou en Geike gaan zien, want als jullie samen schrijven, dat is toch ook wel the next level.
Alex: “Er is altijd kans (knipoog)! Bij ons gebeurt dat gewoon, of niet. Het is heel spontaan.”
Geike: “Alex is onwaarschijnlijk gedisciplineerd. Hij is heel gedreven in alles wat hij doet. Als ik in de ochtend op hetzelfde moment als Alex wakker moet worden, dan ga ik de show niet halen (lacht). Ik kan op dat vlak gewoon niet even veel aan, wat Alex aan kan. Op tournee is dat ook niet zo haalbaar.”
Alex: “We zijn ook al bezig aan een nieuwe plaat, vandaar dat ik nu ook aan het schrijven ben geweest. Tegenwoordig is een laptop ook een studio op zich. Ik doe het gewoon zeer graag. Ik ben een workaholic, ik geef dat graag toe. Op tournee sta ik dan op om negen uur, wat vrij vroeg is als je de avond voordien een concert hebt gehad en dan zet ik thee en begin ik te schrijven of werk ik verder aan een vorig idee. Het fantastische aan touren is dat er maar één verplichting is en dat is in de avond een show spelen. Voor derest is er enorm veel vrijheid. Je kan je gewoon helemaal smijten op het touren.”
Ik hoorde daarnet ‘elf nieuwe nummers’, dat hoor ik natuurlijk graag. Wat kan je al vertellen over dat volgende hoofdstuk? Die nieuwe plaat?
Alex: “Er is al één nummer volledig af. Het gaat opnieuw meer naar onze roots, net zoals onze vorige plaat dat ook al deed. Wat meer sampels, wat triphop invloeden, enz. We hebben ook zoiets, we doen wat we willen nu. We maken platen die we willen maken, die we leuk vinden om te maken, we don’t care anymore. We kunnen ons dat permitteren natuurlijk. We zijn een legacy band, live spelen we sowieso. Of we nu een nieuwe plaat hebben of niet. We zijn er natuurlijk ook realistisch in. Die legacy is voor veel fans vaak het ding dat ze willen horen. De echte diehard fans die willen natuurlijk ook die nieuwe muziek horen. Dat is bij alle bands zo. U2 speelt elke avond voor een uitverkochte Sphere in Las Vegas, waanzin, maar hun laatste grote hit dateert van lang geleden. We maken vooral muziek omdat we dat graag doen. Het is ook belangrijk voor mezelf, het is mijn therapie om gezond te blijven. ”
In de Hooverphonic geschiedenis zijn jullie al vaak beland op een soundtrack van een film, van een serie. Ik vraag me dan zo af, zo’n film over of van Hooverphonic of een musical, met dan bijhorende soundtrack. Zou dat niet nog een idee kunnen zijn?
Alex: “Dat zou dan voor het jaar 2027 moeten zijn (lacht)! ‘Hooverphonic presents Jackie Cane: The musical’, wie weet. Met in de hoofdrol, dat weten we nog niet. Neen, ik weet het niet. We zijn heel eclectisch. En onze muziek omschrijf ik altijd als soundtracks voor onbestaande films, en ik vind dat ook wel charmant dat die films niet bestaan. Maar you never know! Ik vind het wel fijn wat we doen en we zijn al met zoveel bezig tegenwoordig, laat staan nog een film.”
Dus ik noteer dan 2027 avant-première (knipoog). Dankjewel Alex en Geike voor jullie tijd en dan wens ik jullie het komende jaar nog veel succes met alle projecten. (PADI & Jérémie)
De concerten van Hooverphonic in de AB in Brussel zijn reeds uitverkocht. Wie wil kan zich via volgende link wel inschrijven op de wachtlijst: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/rewind-hooverphonic-the-magnificent-tree-25th-anniversary-extra-concert/a10Qw000000axBJIAY. Voor het concert in de Lotto Arena op vrijdag 6 februari 2026 zijn wel nog tickets te verkrijgen via https://www.ticketmaster.be/event/hooverphonic-the-magnificent-tree-25th-anniversary-tickets/1066018900?language=nl-be.
The post Hooverphonic viert verjaardag, kijkt achteruit, maar bruist van inspiratie: “We maken platen die we willen maken en die we leuk vinden om te maken, we don’t care anymore” is provided by KW.be.
