Freddy Horion, een van de meest beruchte misdadigers in ons land, vraagt euthanasie wegens ondragelijk psychisch lijden. Hij zit onder meer vast voor het vermoorden van het gezin Steyaert in Sint-Amandsberg in juni 1979. De Roeselaarse Ann Vansteenkiste (64), nichtje van de slachtoffers, wil als eerbetoon aan haar familieleden reageren. “Het zou een opluchting zijn mocht hij er niet meer zijn, we leven nog altijd met een soort angst. Maar ik vermoed dat er iets anders achter zit. Hij is en blijft immers een psychopaat.”
Ann Vansteenkiste groeide op in de Izegemsestraat in Rumbeke, haar ouders hadden er hun zaak. Pa Chris Vansteenkiste was de noeste West-Vlaamse werker die dag en nacht in zijn garage zat, ma Lily Steyaert ontving de klanten. De familie Steyaert was uit Zwijnaarde afkomstig. “Mijn ma had nog acht broers en zussen, zij was de op twee na oudste.” De oudste van het gezin, broer Roland (45), woonde met zijn vrouw Leona Van Lancker (48) en twee dochters Anne-Mie (22) en Hilde (13) in Sint-Amandsberg. “Ik ging er vaak logeren”, zegt Ann. “Mijn nicht was eigenlijk ook mijn beste vriendin.”
“Het duurde zeven jaar voor ik er over kon praten”
Wat Freddy Horion en zijn handlanger Roland Feneulle aanrichtten op die bewuste 23 juni 1979 (zie kaderstuk onderaan) raakte pas een dag later bekend toen een vriend van de familie het ware bloedbad ontdekte. “Wij zaten op die zondag thuis te eten”, zegt Ann. “Op het radionieuws kregen we te horen dat er in Sint-Amandsberg vijf mensen waren vermoord. Mijn moeder besloot om naar haar broer te bellen, ze kreeg de gerechtelijke politie aan de lijn. Die verzekerden haar dat ze beter tot daar konden komen. Mijn ma riep: ‘nonkel Roland is vermoord’. Maar dat viel niet te vatten.”
Politiebewaking nadat Horion ook twee keer ontsnapte
Anns ouders vertrokken, zij bleef thuis met haar vijf jaar jongere broer Peter en haar zes jaar jongere zus Sophie, toen prille tieners, en met zusje Maria die 18 jaar jonger is dan Ann en toen nog een peuter.
Wat daarna volgde was ook voor het Rumbeekse gezin pure horror. Ze waren niet enkel hun familieleden kwijt, de daders zaten nog niet vast. “Ik was echt doodsbang, ik sliep met borstelstokken en peperbussen naast mijn bed. We waren bevreesd dat ze hier ook zouden toeslaan. Het was ook gissen naar het motief, uiteindelijk bleek het om een willekeurige moordpartij te gaan. In het begin werden er allerlei complottheorieën de wereld in gestuurd: van zwart geld tot drugs, allemaal uit de lucht gegrepen uiteraard. In Rumbeke kenden we ook geen rustig moment, de journalisten stonden aan onze deur, we kregen brieven van over heel de wereld. Mijn moeder is meteen na de feiten ook ingestort, ze leefde als een zombie. In die tijd moest ik voor het gezin zorgen. Ik moest nog 19 jaar worden en had er net mijn eerste jaar in mijn studies voor diëtiste op zitten. Maar die zomer moest ik samen met de poetsvrouw voor ons gezin zorgen. Ik had toen ook al mijn eerste maagzweer.”
Daders Horion en Feneulle werden geklist, maar ook dan hield de angst niet op. Horion is ook twee keer ontsnapt. “Telkens vrees je dan ook dat hij voor de deur zal staan, we kregen ook politiebewaking. Enkele jaren na de feiten lagen er ook rouwkransen bij ons in Rumbeke voor de deur, met een briefje erbij dat wij de volgende zouden zijn. Maar ik denk dat dat eerder van een wel heel flauwe plezante was, dan van Horion zelf. Al valt hij niet te onderschatten. De man was eerder al veroordeeld voor een gewapende overval, hij zat met Feneulle in de gevangenis en beraamde toen al ‘wraak op de stad Gent’. Toen hij een dagje verlof kreeg kocht hij meteen het wapen waarmee hij later de moorden zou plegen. Het is een onverbeterlijke psychopaat die niet thuis hoort in de maatschappij en die lieten ze vervroegd vrij, zijn straf liep nog tot 1981.”
Ann had het ook lang moeilijk om er over te praten. “In de familie werd er sowieso niet vaak over gebabbeld, het is pas de laatste jaren dat we op een familiebijeenkomst er eens ons hart over kunnen luchten. Zelf heb ik zeven jaar lang opgekropt. Het was mijn toenmalige man Bart Cafmeyer die me aanraadde naar een hynpotherapeut te gaan, daar is alles toen naar boven gekomen. In de tijd dat het gebeurde bestond slachtofferhulp niet en mensen stapten ook niet naar een psycholoog.”
Twee begrafenissen na elkaar
Wat ook op het netvlies gebrand staat is de begrafenis. “De lijken lagen opgebaard in Bijloke in Gent, we mochten die niet zien. Blijkbaar waren ze ook erg toegetakeld. Anne-Mie, die eerst was aangerand door het duo, had zeven kogels, in haar hoofd gekregen. Van de Bijloke ging het naar de kerk van Sint-Amandsberg, er stond een ware mensenzee langs de weg. Na de begrafenis daar volgde een tweede begrafenis in Zwijnaarde. De auto’s reden in colonne, wij volgden met onze auto en die vijf lijkwagens na elkaar, dat is een beeld dat je nooit vergeet.”
De vijf slachtoffers, ook schoonzoon Marc, liggen begraven op het kerkhof in Zwijnaarde. “Onze grootvader, die geen beeldhouwer was, sculpteerde een werk dat er nog staat. Ik ga er ook wel nog eens langs, om een bloemetje te leggen.
Nichtje woont in huis waar alles zich afspeelde
Het huis waar de feiten zich afspeelden bleef een tijdje onbewoond, daarna ging een broer er wonen. “Ondertussen is het al zijn dochter die er huist. Ik was er zoveel geweest, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om daar terug te gaan. Tot een tijdje terug, op aanraden van mijn hypotherapeut, zette ik toch de stap. Toen ik er aankwam wilde ik gewoon naar achter wandelen, zoals ik zoveel had gedaan. Maar ik belde uiteindelijk aan, mijn nichtje ontving me met open armen. Het huis is ondertussen zoveel veranderd, en dat was misschien maar goed ook.”
Horion wil nu euthanasie en daar heeft Ann dubbele gevoelens bij. “Het zou een opluchting zijn mocht hij er niet meer zijn, maar ik denk dat er meer achter zit. Het is ook weer een manier om in de aandacht te komen. Mijn nonkel Johan, die eigenlijk maar een half jaar ouder is dan ikzelf, verdedigt met hand en tand de belangen van de familie. Hij woont ook nog in de woning van mijn grootouders in Zwijnaarde en doet er alles aan om ervoor te zorgen dat Horion achter de tralies blijft.”
Anns mama Lily Steyaert overleed zes jaar geleden, pa Chris Vansteenkiste (87) verblijft in een verzorgingstehuis. Ann woont tegenwoordig in het Brugse.
De zaak-Horion uit de doeken gedaan
Op zaterdag 23 juni 1979 slaat Freddy Horion toe samen met zijn kompaan Roland Feneulle. Horion en Feneulle waren bij de familie Steyaert om een wagen, een 2PK’tje, te kopen. Eens ze in huis zijn om de verkoop af te ronden haalt Horion een wapen boven en bedreigde de ouders, het duo eiste geld. Moeder en de jongste dochter werden opgesloten in de kelder. Uiteindelijk schiet hij eerst vader Steyaert koelbloedig dood. Ondertussen was ook de oudste dochter Anne-Mie thuis gearriveerd met haar vriend Marc Decroock (24). Ook zij belanden in de kelder. De oudste dochter wordt eerst nog seksueel aangerand, een voor een worden ze dood geschoten. Een schouwspel dat uiteindelijk enkele uren in beslag nam. De twee nemen de benen, maar de speurders komen hen op het spoor. Ze ontkennen, maar uiteindelijk zijn het hun respectieve vrouwen die ze een vals alibi hadden bezorgd die bij de ondervragingen het eerst door de knieën gaan. Op het proces zijn Jef Vermasssen (Horion) en Piet Van Eeckhaut (Feneulle) de jonge, maar ondertussen bekende pleiters. Ook een andere moord, enkele maanden eerder met hetzelfde wapen, wordt aan Horion gelinkt. De twee worden in december 1980 veroordeeld door het Hof van Assisen in Gent tot de doodstraf, omgezet tot levenslang. Door een procedurefout moet het proces een half jaar later over gedaan worden in Brugge. Het resultaat blijft hetzelfde. Feneulle overleed in de gevangenis van Brugge in oktober 2013 op 60-jarige leeftijd. Horion (77) deed al meermaals pogingen om vervroegd vrij te komen, daarbij ving hij telkens bot. Hij trok in 2020 ook naar het Europees Hof van de Rechten van de Mens. Daarbij werd hij in het gelijk gesteld, maar ondertussen zit hij nog gewoon vast. Tot recent bekend raakte dat hij euthanasie aanvraagt. Iets wat bij de familie van de slachtoffers gemengde gevoelens losmaakt.
The post “Vijf lijkwagens na elkaar, dat beeld vergeet je nooit”: de horror van Freddy Horion achtervolgt Ann (64) en haar familie nog altijd is provided by KW.be.
