Lien Debal is een vrouw die het leven met open armen tegemoet treedt. Ondanks de uitdagingen die ze al moest overwinnen, blijft ze vastberaden om het beste te halen uit elke situatie. Haar verhaal is er een van veerkracht en hoop. “Je hebt altijd een keuze in het leven en ik heb ervoor gekozen om me niet in een slachtofferrol te wentelen.”
Lien Debal was kleuterjuf in SBS De Brug toen het coronavirus toesloeg in 2020. Ondanks haar voorzichtigheid, raakte ze toch besmet en trok ze, zoals ze zelf zegt, een slecht lotje. “Na de eerste symptomen ging het heel snel. Ik kon amper ademen en zelfs naar het toilet gaan was een te grote inspanning.” Eenmaal thuis stond Lien er alleen voor, want niemand mocht bij haar, zelfs haar arts niet. “Het was een zware periode en bij momenten dacht ik dat ik het gevecht zou verliezen”, aldus Lien die met Lobke (16) en Louis (15) twee kinderen heeft.
Lien herstelde heel langzaam en pas enkele maanden later kon ze beginnen revalideren. “Het was een intense weg en achteraf gezien ook een traumatische ervaring. Op dat moment was er nog niet veel gekend over de ziekte en longcovid bestond zelfs nog niet. Gelukkig belandde ik bij professor Vogelaers en dat zette de kentering in.”
Positieve keuze
Op het moment van haar ziekte volgde Lien een bachelor-opleiding aan Vives. “Ik droomde er al altijd van om te werken met kinderen met een zorgnood en deze studies waren daar een eerste stap in. Ik zat in mijn tweede jaar toen ik besmet raakte met corona. Veel mensen zeiden me dat ik moest opgeven en focussen op mijn herstel, maar dat wou ik niet.” Met veel begrip van haar docenten zette ze door en ze slaagde met onderscheiding. “Dat zorgde voor een mentale boost en het gaf me ook de moed om verder te doen.” En die ingesteldheid typeert Lien volledig. “Je hebt altijd een keuze in het leven. Ik ben door de hel gegaan, maar ik wou niet in die slachtofferrol vallen. Ik zette door, vaak puur op wilskracht, maar als je iets echt wil, dan kan je het!”
Lien moest bijna een jaar revalideren, maar helaas volstond dat niet om haar job als kleuterjuf terug op te pikken. “Ik mis mijn kleutertjes en niets zal dat ooit kunnen vervangen, maar bij elke deur die sluit, gaat een andere open. Bij mij was dat Make-A-Wish.”
Make-A-Wish
Lien had altijd al een zwak voor deze organisatie en toen ze enkele jaren geleden via een neefje van dichtbij zag wat Make-A-Wish doet, wou ze ook haar steentje bijdragen. “Ik ben gestart als wensvrijwilliger”, weet Lien. “Deze vrijwilligers laten de wensen van kinderen en jongeren met een levensbedreigende ziekte uitkomen. Ik doe dat nog steeds, maar ik groeide door tot vice-kernverantwoordelijke van Make-A-Wish West-Vlaanderen. Samen met mijn collega verdeel ik de wensen en ondersteun ik de vrijwilligers. Ik volg de vergaderingen op en probeer het West-Vlaamse team goed draaiende te houden, maar het liefst van al vervul ik de wensen. Het is zo’n mooi gevoel om een kind in een moeilijke situatie toch een bijzondere dag te kunnen schenken.”
Eerste wens
Make-A-Wish vervult jaarlijks zo’n 160 wensen van kinderen tussen 3 en 18 jaar, waarvan gemiddeld 30 per jaar in West-Vlaanderen. “Als een kind kan geloven dat zijn wens uitkomt, dan kan het ook geloven dat hij beter wordt en dat is de kracht van Make-A-Wish”, zegt Lien. Ze herinnert zich haar eerste wens als vrijwilliger: “Lenn, een jongetje van toen 5 jaar, droomde ervan om als piper onder de Menenpoort te mogen blazen. Het was een prachtige dag, maar de kers op de taart moest dan nog komen! Deze wens is namelijk bekroond en het gezin mocht als vip naar Disneyland Amerika. Toen ik dat hoorde, voelde het alsof ik zelf de lotto had gewonnen”, lacht ze.
Vrijwilligerswerk
Voor Lien is vrijwilligerswerk meer dan een bezigheid, het is een manier van leven. “Je komt met heel wat mensen in contact en je belandt vaak in situaties die je anders nooit zou meemaken. Zo ben ik onlangs letterlijk van de grond gegaan met Julius en Dominiek Persoone. Samen met enkele kindjes deden we een ballonvlucht gevolgd door een heerlijke picknick.”
Toch is het niet altijd gemakkelijk. “Als vrijwilliger word je vaak geconfronteerd met zware verhalen of moet je afscheid nemen van een kindje. Soms zit je in de rol van psycholoog, ook al ben je dat niet van opleiding. Sommige gezinnen zijn daarin heel open en dan luister je en geef je steun. Ik heb geleerd om dat van me af te zetten, want hoe erg de situatie ook is, met wat wij doen, zorgen we voor een lichtpuntje in de moeilijke dagen.”
“Als een kind kan geloven dat zijn droom uitkomt, dan kan het ook geloven dat het beter zal worden”
Het stopt echter niet bij Make-A-Wish. Lien is ook actief binnen de focusgroep patiëntenparticipatie van AZ Delta, waar ze advies geeft om de patiëntenrechten nog beter te respecteren. “Ik ga in gesprek met dokters, verpleegkundigen, mag spreken op symposia en zo mijn steentje bijdragen. Maar ik weet dat ik mij nog op veel andere vlakken kan inzetten, dus hier stopt het niet voor mij. Zo lang mijn lichaam het aan kan, wil ik me inzetten voor anderen.”
Lien heeft soms ook af te rekenen met vooroordelen. “Ik heb het geluk te kunnen rekenen op een warme familie en vriendenkring, maar ik merk soms wel wat achterdocht en onbegrip bij mensen. Ze zien enkel wat ik wel nog kan, maar beseffen niet dat ik daar veel voor opoffer. Bij deze wil ik dan ook een warm pleidooi houden voor vrijwilligerswerk. Jammer genoeg wordt dit soort werk nog altijd niet als volwaardig aanzien, maar stel je eens een maatschappij voor zonder vrijwilligers? Er zou niet veel meer draaien hoor.”
Word je warm van het lezen van dit verhaal en wil jij ook je steentje bijdragen voor Make-A-Wish? Zij zijn altijd op zoek naar vrijwilligers. Neem zeker een kijkje op www.makeawish.be.
The post Lien Debal nam na corona noodgedwongen afscheid van haar kleuters en vervult nu wensen: “We zorgen voor lichtpuntje in vaak moeilijke periode” is provided by KW.be.
