Door de babyfoon hoor ik ze brabbelen, mijn dochter. Ze kijkt recht in de camera en zegt ‘ma-ma’, iets later ‘maaa-maaa’. Ik moet luidop lachen. Ik ben trots, maar ergens ben ik ook wat verdrietig. We zijn alweer zover. Bijna alle clichés zijn waar als het over kinderen gaat: de tijd gaat veel te snel, ze worden zo snel groot en de was is absoluut nooit gedaan.
Soms kijk ik naar mijn kinderen en denk ik met enige verwondering: ‘dit zijn mijn kinderen en ik ben hun moeder’. Toen ik jonger was, was ik ervan overtuigd dat – wanneer je alleen woonde, getrouwd was of kinderen had – je alles voor elkaar had. Dat je voortaan bij een feestje aan de grote mensentafel moest zitten.
Niets is minder waar. Ik zit aan die grote mensentafel, maar ik heb absoluut niet alles voor elkaar. We ploeteren, doen ons best, maken er het beste van en hebben onderweg veel plezier.
Het leven is een dolle rit. Bij de ene komt er een buggy met kruimels en pampers op de weg. Bij de andere niet, wat ook perfect prima is. Buggy’s of niet: het leven is een rollercoaster. En hoe hard je ook je best doet, je weet nooit wat komen zal.
Brengt me naadloos bij mijn lieve vriendin die sinds kort een buggy op haar pad heeft. Ik wil haar zeggen dat het oké is om soms eens wat verloren te lopen en dat niemand echt weet wat ze aan het doen zijn. Maar dat weet ze, denk ik, want ze ziet me ploeteren. Één ding is zeker: naast mij is er altijd een plekje vrij aan de grote mensentafel. De koffie is er meestal lauw, maar de vriendschap is warm.
The post “Buggy’s of niet: het leven is een rollercoaster” is provided by KW.be.
