Nu het seizoen achter de kiezen is, is het tijd om terug te blikken op een bewogen Kortrijks voetbaljaar. Onze KVK-watcher stelt het rapport op voor het Kortrijkse seizoen, met helaas veel onvoldoendes.
De transfers (12/20)
Na een jaar waarin Kortrijk voortdurend achter de feiten aanholde, ontsnapten de Kerels nipt aan de degradatie. Eén ding was duidelijk: er moest vers bloed komen. Clubicoon Brecht Dejaegere keerde terug naar het vertrouwde nest en bracht meteen ervaring en rust in de kleedkamer. Voorin moest de boomlange Spanjaard Nacho Ferri het vertrek van publiekslieveling Isaak Davies opvangen. Met acht doelpunten deed hij dat verdienstelijk, al bleef het gemis voelbaar. Een aangename verrassing was de jonge Belg Bram Lagae, overgekomen van KAA Gent. Aanvankelijk bankzitter, maar meteen indrukwekkend bij zijn debuut tegen Standard. Hij groeide uit tot een onmisbare schakel, al kende hij rond de jaarwisseling een vormdip. Onder coach Bernd Storck verdween hij naar de bank.
Ook doelman Patrik Gunnarsson begon veelbelovend aan het seizoen. Met enkele knappe reflexen, en vooral die wereldredding op Cercle Brugge, stal hij al snel de harten van de supporters. Maar het sprookje was van korte duur: een zware blessure zette hem het volledige seizoen aan de kant. Of we de IJslandse goalie ooit nog tussen de palen zien, blijft voorlopig een groot vraagteken. En dan was er nog de Kroaat Roko Simic, aangekondigd als dé zomertransfer. Maar met amper vier optredens en een ongelukkig verblijf in West-Vlaanderen werd hij uiteindelijk de grootste flop van het seizoen.
De beste transfer van allemaal? Die kwam gewoon van binnenuit. Abdelkahar Kadri bleef verrassend genoeg aan boord, ondanks interesse van grote ploegen als Anderlecht, Club Brugge en zelfs Ajax. Zijn seizoen begon aarzelend, maar al snel ontpopte hij zich tot een absolute smaakmaker. Intussen prijkt de Argentijn zelfs op de tweede plaats in het assistklassement.
De wintermercato moest redding brengen, want met amper vijf overwinningen en liefst twaalf nederlagen leken de West-Vlamingen een vogel voor de kat. Ondanks het vertrek van doelman Vandenberghe haalde KV Kortrijk met Tsunoda, Duverne, Dermane en Ilaimaharitra wél de nodige kwaliteit binnen.
Maar er is één constante die blijft wringen: de huurspelers. Van alle inkomende transfers waren er liefst negen (!) huurlingen. Dat is een structureel probleem, dat het sportieve beleid van de club al jaren achtervolgt. De kwaliteit was er uiteindelijk wel, maar veel te laat. Met deze kern bij de seizoensstart was degradatie nooit een issue geweest.
De resultaten (8/20)
Tien overwinningen, zeven draws en negentien nederlagen: het rapport van KV Kortrijk oogt allesbehalve rooskleurig. Toch sprokkelden de West-Vlamingen dit seizoen zes punten meer dan vorig jaar. Opvallend, want nooit eerder degradeerde een ploeg uit de hoogste klasse met zoveel punten. Natuurlijk, het competitieformat is in de loop der jaren veranderd, maar de vaststelling blijft pijnlijk. Het zegt vooral iets over hoe sterk het niveau in de Jupiler Pro League is gestegen. Kortrijk liep het hele seizoen achter de feiten aan, dus de degradatie komt niet als een verrassing.
Het spel (7/20)
Aan het begin van het seizoen was er nochtans reden tot optimisme in het Guldensporenstadion. Met enkele gerichte versterkingen en een hernieuwde drive leefde de hoop op een zorgeloos voetbaljaar. Maar die droom spatte al snel uiteen. De ploeg speelde te afwachtend, leunde vaak achterover en liet het spel te veel aan de tegenstander over. Het gevolg? Ze schoten zichzelf meermaals in de voet. Vooral de keuze van de IJslander om vast te houden aan een vijfmansverdediging bleek een grote miscast.
Eerlijk is eerlijk: sinds de komst van Yves Vanderhaeghe viel er opnieuw voetbal te bespeuren in Kortrijk. Alleen bleef het allerbelangrijkste in voetbal – punten pakken – uit. Bernd Storck bracht nadien vuur en intensiteit in de ploeg en kreeg de Kerels eindelijk weer op de rails. Maar de achterstand bij zijn aantreden bleek achteraf simpelweg te groot.
En dan was er nog die ene avond op Het Kiel. De collectieve offday tegen Beerschot – op het slechtst denkbare moment – zal nog lang nazinderen bij de achterban. Het geloof dat Bernd Storck had aangewakkerd, spatte in één klap uit elkaar.
De trainers (6/20)
Als je als enige club in één seizoen drie verschillende trainers verslijt, weet je dat er iets grondig fout zit. KV Kortrijk is daar dit seizoen het pijnlijke bewijs van. Freyr Alexandersson begon nochtans degelijk, met 6 op 12, maar zakte daarna als een pudding in elkaar: amper elf punten uit veertien wedstrijden. De pijnlijke 0-3-nederlaag tegen concurrent Dender betekende het einde voor de IJslander. Met een cruciale kelderkraker tegen Beerschot in aantocht verloor het bestuur het laatste restje vertrouwen.
Nadien toverde KVK een oude bekende uit de hoed: niemand minder dan Yves Vanderhaeghe moest de ploeg naar veilige oorden loodsen. Maar zijn terugkeer draaide uit op een sisser. Met slechts twee punten uit acht wedstrijden werd ook hij na amper 63 dagen alweer aan de deur gezet.
Daarna landde Bernd Storck opnieuw in West-Vlaanderen en dat bleek een schot in de roos te zijn. De Duitser bracht structuur, intensiteit en leven in een ploeg die tot dan toe zielloos door het seizoen sukkelde. Hij kreeg de spelersgroep weer in beweging en liet de zon boven het Guldensporenstadion steeds feller schijnen. Na de laatste wedstrijd liet Storck verstaan dat hij bereid is om te blijven, iets waar de Kortrijkse achterban zich gretig aan vastklampte. Maar ondertussen is Storck al aan de slag bij… Cercle Brugge.
Het bestuur (4/20)
Er valt dit seizoen helaas weinig positiefs te vertellen over het bestuur van KV Kortrijk. Heeft Vincent Tan überhaupt één match van zijn club gezien? Het lijkt er alleszins niet op. Het bestuur faalde op alle fronten en ligt al lang niet meer in de bovenste schuif bij de achterban. Meermaals doken er spandoeken op waarin het ontslag van Tan en ceo Pieter Eeclo werd geëist. Die oproep bleef niet zonder gevolg: één dag na de laatste speeldag mocht Eeclo zijn koffers pakken.
Als ceo Sports draag je de eindverantwoordelijkheid voor het sportieve beleid, en de aanstelling van Yves Vanderhaeghe was – op zijn zachtst gezegd – een catastrofe. Een beslissing zonder visie, ingegeven door paniek. Het resultaat bevestigde enkel wat iedereen vreesde: een inschattingsfout van formaat, die de achterban niet snel zal vergeven. (ED)
The post Pijnlijk voetbalrapport voor KV Kortrijk: hoogste puntenaantal ooit voor degradant is provided by KW.be.
