Sinds Wendy De Jaeger zich zo’n tien jaar geleden omschoolde tot verpleegkundige, heeft ze zich ten volle op haar roeping gestort. Een aantal maanden geleden begon ze te schrijven aan haar nieuwste hoofdstuk: haar eigen thuisverplegingsbedrijf – mét visie. Wendy en haar team doen het op hun manier. “We beseffen goed dat we soms de enige persoon zijn die men ziet op een dag.”
Het zorgzame heeft Wendy altijd gehad. Je wordt ermee geboren of niet. Dat vertaalde zich oorspronkelijk ook in haar studiekeuzes, maar niet in haar levenskeuzes. Wendy was zorgkundige van opleiding in het secundair onderwijs. Door de wendingen die het leven soms neemt eindigde ze als zelfstandige in een bakkerij. “Maar ik had er altijd van gedroomd om verpleegster te worden”, blikt ze terug.
Mama tussen de achttientjarigen
En die droom is nooit verdwenen. Een tiental jaar geleden besliste ze dat het welletjes was geweest. Het was tijd om de sprong te wagen. Ze schreef zich in voor de opleiding verpleegkunde aan VIVES Waregem-Tielt – Aleydis. Als zessendertigjarige terug tussen de generatiestudenten. Het ging Wendy wel af. Jong blijven van geest is dat zeker?
“Dat was echt leuk”, zegt ze zelf. “Het zat er vol met jonge meisjes. Ik kwam er heel goed mee overeen. Sommigen zijn vriendinnen geworden. Eén bepaalde medestudente kwam wekelijks bij mij thuis eten. Ze komt hier nog steeds geregeld. Dat leeftijdsverschil was allesbehalve een probleem.”
Wendy had haar roeping – met uitstel – gevonden. Ze had meteen door dat ze de juiste weg was ingeslagen. Het was drie jaar hard werken – met weekendjobs en een gezin naast het vele schoolwerk – maar ze behaalde met verve het diploma. Meteen erna vloog ze met twee voeten vooruit in de nieuwe job. “Het is m’n leven geworden”, zegt Wendy er zelf over. Het zijn lange dagen, maar het geeft energie.
Met visie
No time to lose in de thuisverpleegkunde? De verpleegkundige wil het ook allemaal liever op haar manier doen. Geen spuitje of pilletje vlug vlug, maar een oprechte babbel. “We beseffen heel goed dat wij als thuisverplegers vaak de enige mensen zijn die onze vrienden zien op een dag. We noemen ze trouwens bewust vrienden en geen patiënten. Eens de boterhammen klaarleggen, een babbeltje slaan of wat soep meenemen van thuis. We doen dat met plezier.”
Wendy mag sinds kort effectief in het meervoud spreken. Ze stampte recent haar eigen thuisverplegingsonderneming uit de grond. Ze kan ondertussen rekenen op een trouw team van tien verpleegkundigen. “We delen allemaal de visie en hebben veel begrip voor elkaar. Het loopt echt goed.”
Het aantal rondes wordt groter en groter, maar dat mag van Wendy allesbehalve impact hebben op de duidelijke visie. De empathie blijft het absolute heilig goed. “Eerlijk? De dag dat het me niet meer raakt, dan stop ik er meteen mee. Een paar weken geleden kondigde een van onze vrienden aan dat die euthanasie had aangevraagd. “Het is mijn laatste wens dat jij op mijn begrafenis bent, Wendy”, zei die me de laatste keer. Ik ben met tranen op m’n wangen naar huis gereden. Ik ben daarna uiteraard naar de begrafenis gegaan.”
Dag van de Zorg
Het zijn helden, de mensen van de zorg. Op 12 mei worden ze – soms zelfs letterlijk – in de bloemetjes gezet op Dag van de Zorg. Het is niet toevallig de verjaardag van Florence Nightingale, grondlegster van de moderne verpleegkunde. “Op zo’n dag merken we wel dat we extra geapprecieerd worden. Dan krijgen we weleens een bloemetje.”
Heeft Wendy dan ten slotte advies voor lotgenoten die zelf denken aan een dergelijke carrièreswitch? “Als je voelt dat je het wil doen, moet je de sprong wagen! Waar een wil is, is een weg. Wacht niet tot het te laat is. Lukt het niet, dan is er altijd een weg terug.” Het kan tellen als een levensadvies.
Meer info over Wendy haar bedrijf, vind je via deze link. Je kan haar bereiken op +32 479 87 64 76.
The post Wendy (46) maakte tien jaar geleden carrièreswitch tot verpleegkundige: “Waag de sprong!” is provided by KW.be.
