Na bijna drie decennia als hulpverlener heeft Juan Herrero (60) uit Sint-Lodewijk zijn helm aan de haak gehangen. De geliefde brandweerman en ambulancier van de post Kortrijk nam afscheid in stijl, omringd door zijn collega’s, vrienden en familie. Hoewel een slepende ziekte hem de jongste maanden aan de zijlijn hield, wilde hij zijn laatste werkdag absoluut niet missen. “Nog één keer erbij zijn met dat hechte team waarvan ik al die jaren deel mocht uitmaken. Dat wou ik voor geen geld ter wereld missen”, vertelt de gewezen Krak van Deerlijk.
Toch leek het aanvankelijk niet in de sterren geschreven dat Juan zijn leven aan hulpverlening zou wijden. Hij werd in 1964 geboren in Waterschei als zoon van Spaanse migranten. Zijn vader werkte kort in de mijnen en kreeg daarna werk bij een juwelier in Kortrijk.
Legerdienst
“Ik was drie maanden oud toen we naar hier verhuisden”, vertelt Juan. “Een job in de hulpverlening? Dat zat toen nog helemaal niet in mijn hoofd. Maar mijn legerdienst liet een diepe indruk na. Discipline, samenwerken, er zijn voor elkaar… dat bleef sluimeren.”
Pas in 1997, op 33-jarige leeftijd, zette hij zijn eerste stappen bij de brandweer van Deerlijk. Drie jaar later volgde een opleiding tot ambulancier en vanaf 2004 was hij beroepskracht bij de brandweer van Kortrijk. “Brandweerman-ambulancier, zo heette dat toen. Ik maakte deel uit van de eerste wagen. We rukten altijd als eersten uit. Het was de mooiste tijd van mijn carrière.”
New York en Zuid-Amerika
Zijn opgebouwde expertise gaf hij ook door. Juan werd instructeur aan de brandweerschool in Zedelgem en gaf ook opfrissingstrainingen aan politiezones. “Ook zij spelen een belangrijke rol in de hulpverlening. Dat moet je niet onderschatten. Mijn interesse in internationale hulpverlening bracht me zelfs tot in New York, waar ik in 2015 stage liep bij de paramedische hulpdiensten. Ik draaide shiften in de Bronx. Onvergetelijk. Het respect dat hulpverleners daar krijgen, was hartverwarmend.”
Later gaf hij ook les in Zuid-Amerika, onder meer in Chili en Argentinië. “In Chili gebeurde bijna het ondenkbare. Na een geldafhaling zagen we dat inbrekers onze auto wilden leeghalen. Ik zette instinctief de achtervolging in. Een van hen draaide zich plots om en stak me met een mes in de borst. Het lemmet drong 9 centimeter diep mijn borstkas binnen, maar gleed net langs een rib. In het ziekenhuis zeiden ze dat ik veel geluk had. De vorige patiënt met zo’n steek had het niet gehaald…”
“Helemaal verdwijnen uit de hulpverlening doe ik niet. Ik blijf lesgeven”
Tegenslag hield hem echter nooit lang tegen. In 2021 werd Juan de drijvende kracht achter Brandweer Kortrijk Helpende Handen, een vrijwilligersgroep die naar de zwaar getroffen Vesdervallei trok na de verwoestende overstromingen (een engagement dat hem de titel van Krak van 2022 opleverde, red.) . “De overheid deed amper iets. Wij trokken er twee jaar lang elk weekend naartoe, met tot 140 vrijwilligers op piekmomenten. We hielpen 250 huizen strippen en opknappen.”
In de zomer van 2023 kwam er eindelijk rust, maar dat geluk bleek van korte duur. In oktober volgde de diagnose pancreaskanker. “Onze wereld stortte in. Maar ik weigerde op te geven. Een eerste chemokuur sloeg aan en ik kon geopereerd worden. Intussen zit ik in de nabehandeling en alles lijkt goed te evolueren.”
Dankbaarheid
Zijn laatste werkdag bij de brandweer Kortrijk werd een dag om nooit te vergeten. “De autopomp kwam me thuis ophalen. In de kazerne werd ik ontvangen door beide ploegen. Ze hadden een rollator voor me klaarstaan, als ludiek cadeau. Na een stevig ontbijt volgden een interventie en een visreddingsactie. Over de middag was er een barbecue. Na twee interventies en taart kwamen ’s avonds mijn vrouw en kinderen langs. En dan de grootste verrassing. Plots kwamen er 17 medewerkers van spoed Kortrijk de parking opgelopen. En dan nog een wagen met loeiende sirene: de rampenwagen van AZ Groeninge. Wat een moment. Ik kreeg mijn oude helm mee, een medaille en veel lovende woorden.”
Juan blikt met dankbaarheid terug op zijn carrière. “Ik ben trots op mijn 13 jaar als vrijwilliger in Deerlijk en 21 jaar in Kortrijk. We hadden een fantastisch team. Vrijwilliger of beroeps? Op het moment van een interventie maakt dat niks uit. Je werkt samen om mensen te helpen. En dat verbindt. Helemaal verdwijnen uit de hulpverlening doe ik niet. Ik blijf lesgeven. Mijn allergrootste dank is voor mijn gezin. Mijn vrouw Natalie, mijn beste vriendin en rots in de branding. Zonder haar was dit allemaal niet mogelijk geweest.”
The post Brandweerman Juan Herrero uit Sint-Lodewijk zwaait af na toegewijde carrière: “Vrijwilliger of beroeps? Op het moment van een interventie maakt dat niks uit” is provided by KW.be.
