Het wordt heus niet elke week ‘Dieren in nesten’, beloof ik. Maar momenteel is dat nu eenmaal hét programma dat bij ons thuis speelt.
Enkele weken geleden namen we afscheid van onze trouwe viervoeter. Dat is wennen voor iedereen. Mijn man is zijn schaduw kwijt, ik sta nog vaak op de uitkijk om een hond binnen te laten die er niet meer is. Onze zoon mist zijn kameraadje. En onze dochter schrikt zich geen ongeluk meer wanneer de hond begint te blaffen als de deurbel gaat.
En dan is er nog de hond zijn lief: ons kleine sukkelkatje. Het arme beest loopt verloren. Letterlijk. Ik had het hier al eens verteld: kort staartje, oogje kwijt…
Sinds het afscheid van onze hond horen we haar luid miauwen aan de achterdeur, staat ze op wacht aan het schuifraam, sprint ze naar binnen om vervolgens meermaals ergens tegenaan te botsen. Ze hoort ons wel, maar lijkt ons niet te zien?
Ze wandelt tegen ons aan alsof we magnetisch aan elkaar hangen. Ik betrap ze wanneer ze geconcentreerd naar een witte muur zit te kijken. Haar vertrouwde slaapplekje dat ze deelde met onze hond lijkt ze steeds minder te vinden. En wij? Wij hebben medelijden en doen ons best: een kattenmandje werd al in huis gezet, we maken vreemde geluiden zodat ze ons zou vinden…
We zijn onze koningin van het huis kwijt en de kat haar blindengeleidehond. Iemand tips hoe we het best omgaan met ons sukkelkatje? Ze zijn zeer welkom.
The post “Het arme beest loopt verloren, letterlijk” is provided by KW.be.