Op de eerste zonnige, warme dag van dit jaar kreeg ik de vraag om een tweewekelijkse column in deze krant te schrijven. Een golf van gevoelens overspoelde me: vereerd, blij, nieuwsgierig, maar ook bang, angst voor het onbekende. Als een tsunami flitsten de vragen door mijn hoofd: ‘Ik heb dat nog nooit gedaan. Ik zal dat niet kunnen. Ik durf dat niet.’ Als ik met zulke dilemma’s geconfronteerd word, is er maar één oplossing: ’t zèètje.
“De golven zingen hun lied, ik vlij me neer op het strand”
Ik fiets naar mijn favoriete plekje in Raversijde. Het helmgras van de aangelegde duinen lonkt. Schoenen en sokken uit. Zand en schelpen kittelen mijn voeten. Een zacht zeebriesje streelt mijn haren en gezicht. Enkele meeuwen schreeuwen. Het lentezonnetje warmt me op. De golven zingen hun lied. Ik vlij me neer op het strand. Ik lig op mijn rug, armen en benen wijd gespreid. Ik zie, proef, hoor, ruik en voel de zee. Ik concentreer me op mijn ademhaling. Vier tellen in, vier tellen vasthouden en vier tellen uit. Ik besta alleen nog in het hier en nu. Ik vervloei met de zee. Ze neemt me mee naar het niets en het alles. Enige tijd later gooit de zee me zachtjes terug. Als ik mijn ogen open, vraagt een bezorgde wandelaar of alles oké is met mij. ‘Ik voel me heerlijk’, antwoord ik. Hij wandelt verder. En ik? Ik fiets, zo licht als een veertje, naar huis. Mijn frustraties, zorgen en angsten heb ik op het strand gelaten. Alleen het antwoord blijft over: ‘Ja, ik wil met veel plezier een column voor ‘De Zeewacht’ schrijven. Het is tijd om te springen.’
The post “Het is tijd om te springen” is provided by KW.be.
