‘Look At Us Now’, zo heet het langverwachte debuutalbum van Stef Caers alias Gustaph. De plaat is een feestje waarop iedereen is uitgenodigd en een ode aan de queercultuur. En of het een feestje is. Gustaph rijgt de catchy melodieën vlot aan elkaar en presenteert een album met nummers, die je na één luisterbeurt niet meer uit je hoofd krijgt. Op maandag 5 mei komt hij de plaat live voorstellen in het Cactus Muziekcentrum in Brugge, waar het optreden door de grote vraag moest verplaatst worden naar een grotere zaal. We spraken met hem over deze nieuwe mijlpaal in zijn eigen muziekstudio in Antwerpen.
We zitten hier vandaag op een toch wel speciale locatie. Het is een soort muziekhuis in hartje Antwerpen?
Gustaph: “Ja, we zitten vandaag in mijn muziekstudio. Veel nummers van de plaat zijn hier geschreven en deels geproducet.”
En wat betekent deze plaats voor jou?
Gustaph: “Euhm, rust! Het lijkt nu misschien niet zo, wat er is heel veel volk op dit moment (lacht). Sinds 2019 werk ik hier als in house composer en producer voor advertising agency Helsinki. Die hebben op het gelijkvloers hun bureau. En dit was de eerste keer in mijn leven dat ik een eigen ruimte had, buiten mijn woning, om te werken aan muziek. Veel van de nummers die je nu hoort, zijn hier ontstaan. Zelfs ‘Because Of You’ is hier geschreven. Vroeger toen ik thuis was om aan muziek te werken, was ik zeker niet altijd even gedisciplineerd om te schrijven. Nu weet ik als ik naar hier kom, dat ik wel moet schrijven, dingen moet afwerken en pas dan terug naar huis kan. Het gegeven van een eigen muziekstudio heeft voor mij als componist en muzikant vrij veel veranderd. Het is niet zo complex. Je moet gewoon naar ergens gaan en beginnen werken (lacht).”
Ik had het genoegen om al naar het volledige album te luisteren. En ik ga meteen met de deur in huis vallen en een compliment geven: het is een steengoed album. Met nadruk op album, want het is veel meer dan gewoon enkele nummers samen. Je hoort dat er een duidelijk verhaal in zit qua tekst, maar ook qua productie. Wat is het verhaal dat je met deze plaat wou vertellen?
Gustaph: “Merci voor de complimenten, dat apprecieer ik enorm. Toen ik de plaat aan het maken was had ik een soort van klein manifest gemaakt voor mezelf dat het een echte feelgood plaat moest worden, maar het ook empowering moest zijn én het een ode aan de queer culture zou zijn, met house en disco invloeden. Omdat ik daar zelf vaak en graag naar luister en veel plezier uithaal. Ik wou vooral in elke song op het album dat gevoel kunnen stoppen, zodat elk nummer op de plaat de luisteraar een goed gevoel zou geven. Mijn favoriete platen zijn de platen die ik opzet als ik me klaarmaak om bijvoorbeeld iets te gaan eten of in de ochtend wanneer ik nog wat moe ben. Dan kan soms dat ene nummer je het gevoel van een warme douche geven. Dan voel je je plots veel beter. Dat is echt wat ik met mijn eigen plaat wou bereiken, een positief album.”
Hoelang heb je aan dit album gewerkt? Want ‘Because Of You’, je Eurovisie nummer prijkt op de plaat, maar werd het album toen al gevormd? Of pas later?
Gustaph: “Neen, we zijn pas echt beginnen met werken aan de plaat een dik jaar geleden. Want ‘Because Of You’ was voor mij een beetje een onverwacht verhaal. Toen ik deelnam aan de nationale preselecties én won, was dat voor mezelf een complete verrassing. Als je toen mijn gezicht hebt gezien, was dat heel duidelijk (lacht). Ik was dus ook niet voorbereid op een mogelijk vervolg. ‘Because Of You’ heeft het gelukkig ook goed gedaan. Het stond negen maanden in de hitlijsten, tot september. Waardoor er eigenlijk niet snel nood was aan nieuw materiaal. In november van dat jaar hebben we dan de volgende single ‘Already Know’ gereleased én pas daarna heb ik ook het contract getekend met mijn label om een album te maken. Het was in het begin ook zeker de tijd die ontbrak om echt aan een album te werken. Vorig jaar zijn we dan effectief begonnen met het album te schrijven en producen. Ik denk wel van alle nummers die je op de plaat kan horen, er acht volledig nieuw geschreven zijn specifiek met het album in het achterhoofd.”
Er staan inderdaad al enkele singles tussen de tracklist, die mensen al luid kunnen meezingen. Hoe belangrijk was het voor jou om deze ook mee te nemen op deze plaat? En hoeveel nummers heb je zo gemaakt voor dit album?
Gustaph: “Voor het album hebben we in juli vorig jaar een soort van luistersessie gehouden met het label, Amélie en mijn man erbij. En daar hebben we eigenlijk alle songs die nu op de plaat staan finaal gekozen. We hadden toen 28 nummers om uit te kiezen. Niet alle nummers waren topsongs hé, voor alle duidelijkheid! We hadden wel veel bijeen geschreven voor deze plaat, op mezelf maar ook met andere mensen. Ik ben ook in Londen gaan opnemen met producer Richard X, en daar zijn ook veel nummers geschreven. We hadden daardoor wel een toffe en ruime selectie van songs om uit te kiezen!”
Je laat zijn naam al vallen, maar bij veel muziekkenners zal de naam Richard X ongetwijfeld een belletje doen rinkelen. Hij werkte al samen met de queen of een van de queens van disco, Róisín Murphy. Hoe ben je bij hem en in Londen terechtgekomen? Het is toch wel een grote naam.
Gustaph: “Ik denk vooral een beetje geluk. Ik was een enorme fan van zijn eerdere werk met bijvoorbeeld Annie. Dat is een niet zo bekende Noorse zangeres, maar zij hebben samen echt supertoffe platen gemaakt. Voor mij is hij iemand die qua stijl als producer en op muzikaal vlak heel dicht bij mijn smaak ligt. Dat zijn echt muziekstijlen waar ik enorm graag naar luister. En eigenlijk was het N.E.W.S., mijn label, die al in contact stond met hem. Hij is eerst gevraagd geweest om ‘Calls Your Name’, dat was een van mijn vorige singles, een remix te geven. Uiteindelijk is zijn remix de originele productie van de song geworden. Ik was zo fan van wat hij ervan had gemaakt dat ik meteen vroeg aan mijn label of ze iets konden regelen om samen met hem te schrijven. Van het een kwam het ander en zat ik een zoommeeting met Richard X en dat klikte gelukkig mega goed. Dan is hij akkoord gegaan om met mij te gaan schrijven. Nu, ongeveer een jaar geleden, zat ik in Londen en hebben we ‘Faith In What You Feel, ‘Pick me up’, en ‘The Feeling’ allemaal op één dag geschreven. Dan werd het voor mij duidelijk dat het een goede beslissing was geweest en er echt een klik was tussen ons.”
Ja, want ik kan me wel voorstellen als je een mooie zevende plaats behaalt op het songfestival dat je telefoon nadien roodgloeiend staat met mogelijke samenwerkingen. Hoe ging je daarmee om? Of was dat niet echt?
Gustaph: “Neen, dat was echt niet het geval (lacht). Ik ben liever eerlijk hé. Ik werkte natuurlijk al met veel mensen samen hier in België en nog steeds. Misschien was dat ook geweten van Stef blijft binnen zijn cirkel werken. Er waren zeker wel andere opties om te verkennen en mensen die hulp aanboden. Met Willem Vanderstichele heb ik bijvoorbeeld ‘Because Of You’ en ‘Already Know’ gemaakt. Met hem had ik potentieel ook een volledig album kunnen maken en dat had zeker ook goed geweest. Want Willem is iemand waar ik heel hard in geloof en nog steeds mee samenwerk hier in Vlaanderen, maar Richard X was plots iemand die op mijn pad kwam en er gebeurde toen ook zoveel in korte tijd met hem. Vandaar dat ik die samenwerking wou ontdekken.”
Je bent er ook in geslaagd om een soort vloek, als ik het zo mag noemen, te doorbreken. Want het is wel al eens gebeurd dat na een deelname aan het Eurovisiesongfestival, het soms niet altijd makkelijk gaat voor de artiest. Sommige verdwijnen ook in die muziekindustrie. Maar jij rijgt de successen wel aan elkaar. Is dat iets waarmee je bent bezig geweest of soms eens door je hoofd spookte? Gustaph: “Ja, ik denk dat ik vooral gezond naïef in het hele verhaal ben gestapt. Mijn gezicht toen ik Eurosong won, zei al genoeg. Ook daarna dacht ik dat het gewone leven terug zou verdergaan. Na het Songfestival begon ik ook gewoon terug les te geven. Pas dan begon ik te merken dat er heel veel veranderd was. Ik heb echt wel tijd nodig gehad om dat te internaliseren. Niet omdat ik dat niet kon appreciëren of aanvaarden, maar ik ben van nature gewoon heel nuchter. Ook als je al meer dan twintig jaar in de muziekindustrie werkt, met alle up and downs, leer je ook om nuchter te blijven in al die zaken. Nu ben ik zelf blij dat we twee jaar later zijn en op dit moment een plaat kunnen uitbrengen. Gelukkig is er een fijne respons daarop en kunnen we een clubtour doen. Ik ben wel iemand die hard werkt en ik wist dat we het spel goed zouden moeten spelen. Naast alles heb ik een heel goed team rondom mij. Ik ben niet naïef, ik ga zelf niet naar de radio’s om mijn singles te verkopen, daar heb ik mensen voor en die doen dat schitterend. Dat is iets dat ik heel duidelijk moet stellen.”
Want zie dit als een compliment, maar ik weet natuurlijk dat je een Belg bent, maar dit kan echt een plaat zijn van een internationale artiest. Je merkt dat er over alles is nagedacht, en het valt ook nooit stil. Je omschrijft het album ook als een party waarop iedereen is uitgenodigd. Ik vraag me af wie zou jij als je kan kiezen tussen alle artiesten uitnodigen op die party?
Gustaph: “Oh my God, moeilijke vraag (lacht). Het is misschien een utopie, want ik zou volgens mij ook niet normaal kunnen reageren, maar dan kies ik voor Róisín Murphy. Ik heb haar ooit ontmoet, want ik speelde bij de band ‘Hercules & Love Affair’ en wij hebben samen met Róisín getoerd. Ik merkte dat ik daar niet normaal kon tegen doen, want ik was een te grote fan, maar puur muzikaal zou ik dat heel tof vinden. Ik ben ook een grote fan van Jessie Ware, zeker haar laatste twee platen hebben een grote invloed gehad op mijn eigen album nu. Als ik ook kan kiezen tussen mensen die niet meer leven, dan kies ik voor Sylvester, die staat daar naast mijn lp op de kast (wijst naar de albumhoes van Sylvester op de kast). Die is een heel grote invloed geweest op het album, maar eigenlijk al op mijn hele carrière. Hij is uiteraard bekend van de klassiekers ‘You Make Me Feel (Mighty Real)’ en ‘Do Ya Wanna Funk’, maar eigenlijk was Sylvester iemand die voor zijn tijd heel ver vooruit was. Hij werkte al met dragelementen en hij heeft als Afro-Amerikaans artiest veel doorbroken van conventies. Het was iemand die heel hard zichzelf was in een tijdsgeest waar dat niet altijd geaccepteerd werd. Zijn platen, maar ook zijn kracht en rebellie zijn dingen die me hard hebben geïnspireerd. Hij is helaas in de jaren tachtig aan aids gestorven, maar moest hij nog leven dan was ik graag eens met hem goed gaan eten om zijn visies over het leven te horen.”
Een album uitbrengen is soms een moeilijk proces, omdat je als artiest vaak nog op zoek moet naar wat is nu mijn sound of verhaal dat ik wil zeggen. Maar zoals ik al zei het album voelt echt als een album, je hebt je sound gevonden. Mijn mama zegt soms als ze nummer hoort van jou: amai die heeft het weer gedaan, dat is weer een hit. Was dat een moeilijk proces om je sound te vinden? Die Gustaph sound?
Gustaph: “Goeie vraag, want ik moet er lang over nadenken (lacht). Ik ben heel blij dat je dat zegt in de eerste plaats, want ik vind het bijvoorbeeld fijn dat mensen bij de laatste single ‘Really Mine’ zeiden tegen me dat het een echte Gustaph-single was. Want dat betekent dat ik iets qua stijl en richting heb kunnen installeren en dat mensen het herkennen. Dat is heel fijn. Maar ik denk dat het ook wel komt omdat ik al heel lang in die stijl werk. ‘Hercules & Love Affair’ was bijvoorbeeld ook een groep die dat soort invloeden gebruikte. Ik denk oprecht dat het gewoon is en dat ik al heel mijn leven deze muziek maak, maar door de verandering van tijdsgeest en de periode waar ik nu in zit, is er plots veel ruimte voor deze stijl van muziek.”
Laten we even kijken naar enkele specifieke nummers op de plaat. Een nummer dat ervoor mij meteen uitsprong, was ‘Like You’. Het geeft me wat Robyn vibes zeker het refrein, scandinavian pop. Heel melancholisch én het blijft ook heel hard in je hoofd zitten. Het is een love song, wat is het verhaal achter het nummer?
Gustaph: “Alles wat je zegt van referenties is helemaal juist, dus dat is heel goed (lacht). Het nummer zelf gaat over mijn man Jeroen. Dit nummer werd geschreven tijdens een schrijfkamp. Ik was dus een aantal dagen weg van huis en ik begon hem voor het eerst in lange tijd echt te missen. Want wij doen zoveel dingen samen, zeker nu op dit moment. Iemand droeg, het klinkt misschien banaal, net hetzelfde parfum als Jeroen toen ik verliefd werd op hem. In dat ene moment toen ik die geur rook kwam alles terug van die beginperiode toen we net verliefd waren. Het nummer heb ik geschreven met onder andere Willem en Ming, een andere zangeres. Die zeiden beide dat ik in een soort van trance zat, het nummer is ook geschreven in een uur of twee. Het klopte plots allemaal. Soms heb ik het gevoel dat bepaalde nummers precies klaarliggen in mijn hoofd en dan komen ze plots tevoorschijn en het is er. En ‘Like You’ is zo’n nummer en het komt recht uit mijn hart.”
Doorheen het nummer horen we ook iemand spreken. Is dat toevallig je man?
Gustaph: “Ja, heel goed opgemerkt! Dat was eigenlijk een idee van Richard. Hij had oorspronkelijk een sample gebruikt ter voorbeeld, maar dat gingen we niet gebruiken want het had niets met het nummer te maken. ‘Slave To Love’ van Brian Ferry was onze openingsdans op onze trouw. Dat nummer begint met: ‘Tell Her I’ll Be Waiting, In The Usual Place’. Die zin hebben we vertaald naar het Frans en dan heeft Jeroen dat ingesproken.”
Een ander nummer dat nog steeds in mijn hoofd zit is ‘Pick Me Up’, het refrein heeft zo’n zalige groove. Dat valt wel op doorheen het volledige album. Het is echt no fillers, allemaal bops. Hoe gaat het bij jou te werk om zo’n catchy melodieën uit je mouw te toveren?
Gustaph: “Alle nummers, buiten ‘Calls Your Name’, zijn in samenwerking geschreven. Sowieso is dat altijd een dynamische uitwisseling, maar ik ben ook een echte popnerd. Ik ga altijd op zoek gaan naar catchy melodieën. Wat er na het luisteren van een song in je hoofd zal blijven zitten. Er is zoveel muziek aanwezig, dus je moet er op een of andere manier uitspringen. Dat is wel een doelbewust iets en ik vind dat ook niets om mij over te schamen. Popmuziek is een van de tofste uitdrukkingsvormen die er bestaat. Je moet echt een melodie vinden die iedereen gaat mee kunnen zingen. ‘Pick Me Up’ is met Richard geschreven. Hij had al de pianopartij van het nummer gemaakt. Dan begin ik veel te neuriën en te zoeken. En het refrein van de song is er eigenlijk vrij snel uitgekomen.”
Een kleine tip, maar dit als single zou heel goed werken, volgens mij. Is er al een nieuwe single gekozen?
Gustaph: “Neen, nog niet. We gaan even wachten wat de reactie gaat zijn op de plaat, maar zowel ‘Pick Me Up’ als ‘Like You’ zijn allebei potentiële nieuwe singles (knipoog).”
Het album sluit je af in stijl én met een traantje, met een pure ballad. ‘Miss You The Most’, de intro doet me wat denken aan Wham, Chicago, zo de echte 80’s muziek. Wat betekent dit nummer voor jou? Want een plaatafsluiter is toch altijd iets belangrijks.
Gustaph: “Eerlijk, ik heb heel lang getwijfeld over ‘Miss You The Most’. De plaat is high energy, met positieve en krachtige songs. Dat is zeker goed, maar ik geloof ook heel hard in het ademen van een plaat. Ik vind nummers als ‘Glow’ of ‘Darker Days’ belangrijk om een beetje een andere sfeer op het album te creëren. Dat is ook nodig om te kunnen blijven luisteren naar een plaat. Als alles hetzelfde is dan ga je op den duur het verschil niet meer horen. Ik voelde op het einde van het schrijf- en produceproces dat we iets nodig hadden dat even rust bracht en de plaat afsloot met een exhale. Dan vond ik ‘Miss You The Most’ wel geschikt. Ik heb het nummer geschreven op een ‘Korg M1’, dat is een echte late 80’s synth. Veel van de Mariah Carey en Whitney Houston ballads gebruiken die sounds. Het nummer is geschreven met Dries Hendrickx, een ongelooflijk getalenteerde gitarist. Ik zong het idee eerst voor hem als grap en hij zei meteen dat we het zouden opnemen en op de plaat moesten zetten (lacht). Ik moest eerst zelf accepteren dat dat een goed idee was. De reden waarom het nummer voor mij ook belangrijk is, is omdat mijn tante helaas gestorven is in de periode van het Songfestival. Ze heeft de nationale finale nog gezien, maar in juni is ze helaas overleden aan de gevolgen van kanker. Ik was veel aan haar aan het denken en ergens had ik wel het idee om een ode voor haar te schrijven. Dan is ‘Miss You The Most’ daaruit voortgekomen, maar het blijft natuurlijk ook heel breed interpreteerbaar. Voor mij heeft het een extra belangrijke betekenis en dan gaf me dan ook een extra duwtje om het op de plaat te zetten.”
Als je nu één nummer naar een planeet zou kunnen sturen, waar buitenaardse wezens je niet kennen. Welk nummer van deze plaat zou je de ideale introductie tot Gustaph noemen? Wat is het nummer dat je als persoon en als artiest het beste omschrijft?
Gustaph: “Moeilijke vraag. Ik ga u twee nummers geven. Enerzijds denk ik sowieso ‘Because Of You’, het is een soort van ijkpunt in mijn carrière geweest. Het heeft alles gestart voor mij en ook qua stijl vat het nog steeds hard samen wat ik nu aan het doen ben. Maar als ik dan puur naar de song kijk, zou ik ‘Faith In What You Feel’ kiezen. Het vat gewoon heel veel samen en het werd ook specifiek geschreven voor de plaat. Het nummer draait echt rond mensen een goed gevoel te geven en empowering te zijn. Het is een soort knuffel in de vorm van een song.”
Het album is er nu. Je bent er mega trots op. De eerste plaat is altijd iets speciaals voor een artiest. Maar vaak hoor je ook dat artiesten zeggen singles uitbrengen is ook wel fijn, omdat je elk nummer op die manier even in de spotlight kan plaatsen. Bij een album is het alles en ook wat gedaan eigenlijk. Hoe kijk jij daar naar?
Gustaph: “Ik ben natuurlijk een iets oudere man. Ik ben opgegroeid met het idee om te sparen voor een plaat. Ik ging niet naar de kermis, maar wel naar de platenwinkel om een single te kopen. Het aanbod toen was ook niet wat het nu is. Het was heel selectief, want toen was het bijna een levenskeuze om een album te kopen, want naar die cd zou ik dan de komende tijd non-stop luisteren en zou het een soort van vriend worden voor een lange tijd. Terwijl nu, kan je met één klik alle platen die er over de hele wereld zijn, beluisteren. Dat is een heel ander perspectief, waardoor ik anders naar een album kijk. Het sentimentele, het sparen voor een plaat, is nog altijd iets dat ik internaliseer als het belang dat ik eraan hecht. Het toont wie je bent en in het beste geval is die plaat iets dat je gaat gebruiken om jezelf klaar te maken of als je even wat positiviteit kan gebruiken. Dat is echt waarom ik een album nog zo belangrijk vind. Aan de andere kant snap ik de volledige discussie ook. Want mij is ook de vraag gesteld of een album nodig was. Nu, zeker met het oog op een clubtour en optredens, is een plaat wel een belangrijke stap om jezelf te profileren als artiest. We zijn uiteraard wel geëvolueerd naar een perspectief waar artiesten veel meer singles uitbrengen en minder nadruk leggen op het album. Is dat goed of slecht? Ik weet het niet. Het zorgt natuurlijk wel voor een snellere opvolging van muziek, wat niet slecht is. Ik mis als oudere man soms wel de levensduur van het album van vroeger. Toen kon een plaat wel twee jaar meegaan en kon je veel singles releasen. Terwijl die levensduur misschien nu nog een halfjaar is. We moeten natuurlijk mee met onze tijd, maar veel kunnen we er niet aan doen hé.”
We moeten het toch ook even hebben over dat visuele kantje aan jou muziek. Want, en ik smijt met de complimenten, maar de moeite die jij nog in videoclips stopt bijvoorbeeld dat komt echt niet vaak meer voor. Ik weet dat je man daar ook voor iets tussen zit. Kan je even omschrijven hoeveel dat visuele aspect voor jou betekent? Je bent ook vaak (of altijd) gekleed in Walter Van Beirendonck, fashion met statements en ook een verhaal. Hoe belangrijk is dat?
Gustaph: “Heel belangrijk! Ik heb het geluk dat mijn man, mijn visuele rechterhand is. Ik kan onmiddellijk met al mijn ideeën bij hem terecht en heb een soort van klankbord die terug praat tegen me. Dat is natuurlijk wel een groot voordeel, waardoor we makkelijker kunnen werken. En ik in deze tijden, waar er amper geld is voor videoclips, relatief makkelijk visueel iets kan opleveren als artiest, zowel qua videoclips als foto’s. We kunnen heel vlot samenwerken, want we hebben dezelfde smaak en aesthetic. Ik kom ook uit de jaren ’80 en ’90 en ik was geobsedeerd door MTV. Toen had elke song nog een visuele representatie. Denk maar aan clips van: Madonna, Michael Jackson, Janet Jackson, … dat was een ongelofelijke periode in die zin. Ik heb voor alle duidelijkheid niet de budgetten zoals die namen (lacht). Ik probeer er wel met hetgeen dat ik heb zo veel mogelijk uit te halen. In mijn geval voel ik wel dat het visuele een versterking is van mijn muziek en dus ook een belangrijke rol speelt.”
Ik zei het al, maar je omschrijft het album als een feestje. Dat feestje zal je ook brengen doorheen Vlaanderen in verschillende club. Met als eerste stop de iconische AB in Brussel, op zaterdag 26 april. Wat kunnen mensen van die aftrap verwachten?
Gustaph: “Het visuele wordt heel belangrijk. Tijdens een clubtour kan je natuurlijk nog niet met de grootste props spelen, maar de fashion zal zeker ook aanwezig zijn. Vorig jaar ben ik begonnen met costume changes in de show te stoppen en dat zal ik blijven doen, ook de backings gaan dat trouwens doen. We gaan er ook een heel goeie lichtshow aan verbinden. Natuurlijk stellen we vooral de plaat voor. Ik ga alle 11 nummers spelen, maar we gaan evengoed grasduinen in het verleden. Mijn eerste solo nummer als Steffen ‘Gonna Lose You’ en nummers van ‘Hercules & Love Affair’ komen aan bod. We gaan echt de geschiedenis induiken (lacht).”
De clubtour brengt je ook naar het verre West-Vlaanderen, in Brugge. Daar was het café van Cactus te klein en ga je in een grotere zaal optreden. Wat doet dat met jou, dat zoveel mensen je willen aan het werk zien?
Gustaph: “Ik had er wel wat stress voor, want het is mijn eerste clubtour. Nu moet ik zelf tickets verkopen, dus ik vind dat best heftig. Ik was heel blij dat Cactus ook uitverkocht was. Dan hebben ze zelf gezegd dat ze me naar de Box zouden verzetten omdat de vraag groot was. Toen dacht ik wel even, dju nu moet ik nog méér tickets verkopen (lacht). Ik ben natuurlijk heel blij dat er ook in Brugge zoveel interesse is.”
Op welke manier heeft je verleden als artiest, backing, je geholpen in dit proces? Want die plaat is er nu, je gaat toeren. Je hebt volgens mij alles wel al eens meegemaakt, je hebt de wereld gezien. Nu is het echt aan jou, als centrale artiest. Heb je dan nog bepaalde ambities?
Gustaph: “Veel! Sowieso verder werken aan nieuw materiaal voor na deze plaat. Ik heb ook echt het gevoel dat ik nu iets aan het afsluiten ben, zowel op muzikaal als artistiek vlak. Ik ben heel benieuwd waarover ik na dit hoofdstuk ga willen schrijven en welke muziek ik dan ga maken. Op lange termijn wil ik ook een soort van tribute-plaat maken. Een aantal soulklassiekers in een nieuw jasje steken. Dit is nog heel pril, maar ik zou ook graag meer richting muziektheater willen componeren. Ik kreeg al een aantal aanvragen, maar toen was de tijd nog niet rijp en ik wil er dan ook wel voldoende tijd voor vrijmaken. Zo meer het theatrale aspect van mijn muziek uitlichten op het podium.” (PADI & Jérémie)
‘Look at us now’ is te vinden in de platenwinkel en op alle streamingsplatforms. Agenda: 26 april in AB (club) in Brussel (sold out), 5 mei in Cactus in Brugge, 24 mei in Het Depot in Leuven, 30 mei in Kavka Zappa in Antwerpen. Voor info en tickets: www.gustaph.be/tour.be .
The post Gustaph houdt een feestje met debuutalbum ‘Look At Us Now’ én iedereen is uitgenodigd: “Ik ben heel blij dat er ook in Cactus Brugge zoveel interesse is” is provided by KW.be.
