Ken je De Verwilderde Zielen? Het is een vzw die is gelinkt aan natuurterrein ’t Heuvelhof in de Zwartemolenstraat. Piet Vercruijsse is er de grote bezieler van. “We zijn er voor mensen die rust zoeken in de natuur. Even ‘verwilderen’ in de open lucht is immers een prima medicijn tegen de verstikking in onze drukke wereld vol regeltjes.”
Het is ook vanuit een gevoel van verstikking dat Piet een goeie twaalf jaar geleden in Dranouter landde. “Daarvoor woonde ik in Torhout, in een woning met een loods langs een grote invalsweg, met grote oranje lichten ’s nachts. Maar ik kon er niet aarden. Ik voelde er geen seizoenen, en als ik al eens een kampvuurtje maakte in de tuin stond de politie voor de deur.”
U wilde dus weg, de natuur in?
Piet: “Klopt. We kochten ons een camper en trokken naar godvergeten streken in Frankrijk om er tot onszelf te komen. Maar dat ging alsmaar moeilijker, want de kinderen werden groter en zij wilden een sociaal leven op het thuisfront. Dus werden het noodgedwongen kortere uitstapjes in mijn eentje. Naar Heuvelland bijvoorbeeld, terwijl ik stiekem ook wat begon rond te snuisteren op immosites. En toen ik daarbij op de oude Ferme Konckuydt hier in Dranouter stootte, wist ik meteen Whaw, dat is het! Zaak was nu nog van mijn partner Griet te overtuigen, maar toen ik haar meebracht naar hier, was ze ook meteen verkocht.”
En wat is er nu zo speciaal aan deze plaats?
Piet: “Eerst en vooral de ligging. Heuvelland is op zich al een uithoek, maar de Zwartemolen, dat was vroeger echt wel het einde van de wereld. Een arme streek ook, met veel kleine boerderijtjes. Daardoor is het gebied ook vrij intact gebleven. Ook het stuk grond van 1,7 ha groot sprak ons geweldig aan, al wisten we van meet af aan dat dit te groot was om er alleen van te genieten.”
En dus zijn jullie plannen beginnen maken…
Piet: “We hebben ons eerst geconcentreerd op de woning. Die was serieus vervallen, dus daar gingen wel wat tijd en kosten in. En ondertussen had ik ook nog altijd de handen vol met mijn job als ontruimer van panden, want deze aankoop betekende toch wel een flinke hap in ons budget. Maar na een jaar stonden we ver genoeg om hier te kunnen beginnen met een B&B. Mét een ecologisch tintje, want de natuurlijke levenswijze stond voor ons echt wel voorop.”
“Het terrein wilden we aanplanten zoals het er hier eeuwen geleden uitzag. In samenwerking met het Regionaal Landschap Westhoek beplantten we het met meidoornhagen, een hoogstamboomgaard en een bosje. Twee jaar later legden we hier, na contact met Ward Six, een kleine wijngaard aan: 180 stokken, goed voor ongeveer evenveel flessen per jaar. We richten op het terrein ook natuurlijke kampeerplaatsen in, er kwam een grote tipitent, een cabane, een woonwagen en een houtgestookte barrelsauna en een ijsbad. Maar geen luxe.”
En op dat terrein begonnen jullie van alles te organiseren?
Piet: “Dat groeide geleidelijk aan. Aanvankelijk vooral jongerenkampen, en die sloegen goed aan bij kinderen uit de stad, die soms niet meer wisten wat de vrije natuur was. Zo bijvoorbeeld het themakamp Tien dingen die je moet gedaan hebben voor je 12 bent: over een beek springen, belletje trek, door een rioolbuis kruipen… We werkten ook vaak samen met het Muziekcentrum Dranouter: ’s voormiddags een halve dag natuur, ’s namiddags muziek. En dan ’s avonds bij het kampvuur af en toe eens een optreden. Onvergetelijk was alvast die keer met Roland Van Campenhout…”
Ook enkele verenigingen vonden de weg naar ’t Heuvelhof?
Piet: “De band met het dorp en de omgeving vind ik echt wel belangrijk. Diverse groeperingen en verenigingen kwam meebouwen aan het terrein: zo kwam er nog een voedselbosje en een amfibiepoel, en richtte vzw ‘t Goeie Leven hier zijn leemoven op. Sindsdien hebben we hier regelmatig baksessies op de eerste zondag van de maand, heerlijk gewoon: je brengt je deeg mee, er wordt samen gebakken en daarna samen opgegeten in de open lucht.”
“Ook met de vzw Borelle hebben we een heel goeie band, zij hebben ook de eerste wijn van de wijngaard hier op de markt gebracht.”
Ondertussen ging je zelf ook alsmaar verder in je eenwording met de natuur…
Piet: “Klopt. Een goeie zeven jaar geleden ontdekte ik bushcraft: een reeks basistechnieken waarmee je kan overleven in de wildernis, zoals sporen zoeken, voedsel verzamelen, klieven met een mes, vuur maken, koken op een kampvuur… Een week bushcraft in de Ardennen en ik kwam terug als een ander mens…”
En toen kwam corona en moest alles dicht.
Piet: “Aanvankelijk was dat echt wel een schok, maar het betekende ook een ommekeer. We werden langs alle kanten bang gemaakt, maar voor mij was dit een uitdaging om meer te gaan lezen, opzoeken en surfen over gezondheid, vitamines, immuniteit opbouwen… Maar ik werd ook kwaad door de ondoordachte coromaatregelen en de verdrukking die ze teweeg brachten. Zoveel ongelukkige mensen, eenzaamheid, onverdraagzaamheid tegen andersdenkenden…”
En toch zette corona ’t Heuvelhof pas echt op de kaart…
Piet: “In mei 2021 ging ’t Heuvelhof weer open, voor mensen mét en zonder coronapas, met respect voor ieders keuze en overtuiging. Wat voelde het voor onze gasten goed aan om zich weer te kunnen verbinden met elkaar, zonder angst, zonder discussies… vrij te zijn in doen en denken… Voor veel mensen was hun verblijf hier echt een bevrijding, en ze zijn blijven komen, soms ook voor langere tijd. Via de vzw De Verwilderde Zielen kunnen ze hier vrijwilligerswerk doen, het maakt hen zo gelukkig.”
Wat moeten we eigenlijk verstaan onder ‘verwilderen’?
Piet: “Uit je comfortzone treden en je onderdompelen in de pure energie van de natuur. Je immuunsysteem versterken en je fysiek, mentaal en spiritueel opladen en helemaal in balans komen. Dat spirituele is voor mij persoonlijk alsmaar belangrijker. Samen met mijn nieuwe partner Johanna werk ik verder aan persoonlijke verdieping en gaan we ook op zoek naar onze schaduwkantjes. De ziel van de mens is veel belangrijker dan je denkt.”
Ondertussen moet er verder brood op de plank zijn, en gaat de business van ‘t Heuvelhof verder?
Piet: “Dat is maar al te waar. Zelf hebben we maar weinig nodig, maar dit is hier nog niet afbetaald en ik heb ook nog twee studerende kinderen. Ik blijf dus een kleine ondernemer, maar dat is ondergeschikt aan mijn ideaal. Ik wil zoveel mogelijk teruggeven aan de maatschappij. Maar liever rechtstreeks aan zij die het nodig hebben dan langs een overheid met veel te veel regels…”
The post Piet Vercruijsse (52) leeft in harmonie met de natuur en met zichzelf: “Verwilderen doet zo’n deugd” is provided by KW.be.
