Hij moest er nog een sneeuwstorm voor trotseren, maar intussen is onze landgenoot Chris Seynaeve terug in de bewoonde wereld na het voltooien van de extreme versie van de 6633 Arctic Ultra, de zwaarste ultramarathon ter wereld. Voor hij donderdag terug in België landt, blikt hij nog één keer terug op de Horror Stage en wat hij onderweg allemaal meemaakte. Van vreemde hallucinaties tot “had ik die ene persoon niet geholpen had ik wellicht gewonnen, maar zo zit ik niet in elkaar.”
Even wat cijfers voor de liefhebbers. Chris deed acht dagen over de 611 kilometer lange route van het Canadese Eagle Plains naar Tuktoyatuk aan de Arctische Oceaan. Met een gemiddelde van 3 kilometer en op piekmomenten 6 kilometer per uur liep hij in totaal vijf dagen 14 uur en 52 minuten. Tussendoor waren er twee dagen, 13 uur en 4 minuten slaaptijd voorzien. Met een laatste sprintje liep hij vrijdagavond rond 22 uur onze tijd naar de finishlijn, vijftien kilometer lichter en weer een medaille én een topervaring rijker.
Zware stormwind
“De ironie wil dat het gebied al een poos in de ban is van winterstormen”, zegt Chris, als we hem aan de lijn krijgen in Whitehorse, zo’n 1.400 kilometer van waar hij zijn avontuur beëindigde. “Net voor de start van de Horror Stage mocht het verkeer de weg niet op omdat er zware stormwind was voorspeld. Voor ons was er een alternatief uitgetekend, waarbij we in rondjes zouden moeten lopen om de uitdaging te kunnen voltooien. Op het laatste moment ging de storm liggen en kon het oorspronkelijke plan gelukkig toch doorgaan. Onderweg heb ik wel last gehad van de wind, maar bleef de temperatuur nog beperkt tot ‘slechts’ -35 graden. Vorig jaar was het nog eens tien graden kouder. Geloof me, dat verschil merk je écht wel. Toen mijn avontuur erop zat, dacht ik het slechtste wel achter de rug te hebben, maar door een grote storm deden we maar liefst 25 uur over onze terugkeer naar de bewoonde wereld… Dan heb je acht dagen in de wildernis gelopen, bots je finaal daar nog op vertraging”, glimlacht Chris.
‘The Terminator’
Helemaal uitgeput lijkt de sympathieke Izegemnaar niet. “Ik ben uiteraard wel moe, maar heb al wat kunnen recupereren”, zegt hij. “Vooral mijn enkel is overbelast geweest, maar dat is iets waar ik al langer mee sukkel. Mijn heup deed tijdens de wedstrijd ook immens veel pijn. De eerste dag was ik goed uit de startblokken geschoten. Mijn tegenstanders hadden al een kleine voorsprong opgebouwd, maar ik dacht dat ze zich later in de wedstrijd nog zouden vergalopperen. Daarom besloot ik toch enkele uren te rusten, maar ik kon helaas de slaap maar niet vatten. Ook de dag erna kon ik maar zeer moeilijk slapen, waardoor ik in korte tijd heel vermoeid raakte en ook nog eens die pijn begon op te spelen. Toen dacht ik dat het na de derde etappe einde verhaal voor mij zou zijn. Ik was op een bepaald moment echt aan het dolen in dat ijslandschap. Ik begon te hallucineren en was van plan me uit pure vermoeidheid midden op de weg neer te vleien en te slapen.”
“Gelukkig waren mijn medekandidaten Simone en Cathy in de buurt en zij hebben me voor erger behoed. Ik kon hen volgen en ben zo toch nog aan het checkpoint van die dag geraakt. Ik heb van een dokter toen twee pillen voor mijn heup gekregen en een Poolse deelnemer gaf me nog een extra oplapmiddel. Godzijdank kon ik daarna welk enkele uren slapen. Toen ik weer wakker werd, was ik als herboren. Na die ferme dip stond ik er terug. De organisatoren hebben me daarop de bijnaam ‘The Terminator’ gegeven (lacht). En kijk, sindsdien heb ik geen enkele keer meer last gehad van mijn heup.”
In de dagen die daarop volgden hoopte Chris zijn opponenten nog in te halen. “Iedereen zag dat ik plots weer een vlugger tempo aankon. Waar andere deelnemers tussendoor pauze namen of langs de kant van de weg een dutje deden, was ik de man die een etappe in één ruk uitstapte. Dat is hoe ik in elkaar zit. Alleen ben ik op een bepaald moment op Simone gebotst en ze had het zeer moeilijk. Zij had me de dag voordien geholpen, dus vond ik dat ik haar niet aan haar lot kon overlaten. We zijn samen richting de finish van die dag gestapt, maar daar heb ik wel vijf uur verloren. Was dat niet gebeurd, had ik wellicht de andere nog kunnen inhalen en was ik gewonnen. Maar neen, ik heb daar geen spijt over. Ik vind dat ik het juiste gedaan heb.”
Nieuwe hallucinaties
In de anderhalve dag die daarop volgde kon Chris nog negen uur goedmaken op de koplopers. “Tot ik besefte dat ik mijn lichaam mogelijk kapot zou maken en dus besloot ik af en toe toch op adem te komen”, zegt hij. “Toen heb ik beslist dat ik de Horror Stage wel zou uitwandelen, maar dat ik niet ten koste van mijn lichaam voor de overwinning zou gaan. Achteraf gezien bleek dat de beste keuze. Tijdens de voorlaatste rit had ik al een andere deelnemer gezien die door de passage van een gigantische truck in de war raakte en per ongeluk de weg terug aan het nemen was. Zelf begon ik in die periode ook weer zwaar te hallucineren. Precies alsof je aan het slaapwandelen bent. Het ene moment stap je op het parcours, het andere zit je in metersdiepe sneeuw te ploeteren. Plots zag ik een dame die een kind een pamper omdeed of waande ik me op een exotisch buitenlands marktje met allemaal mensen die me voor de voeten liepen. Je weet wel dat het niet kan in die immense leegte, maar ik zag het plots wel allemaal. Heel bevreemdend.”
Genoeg geweest
Maar Chris zette door. En met succes. Op het eind kon er zelfs nog een sprintje van af. “Ik heb dat dikwijls als ik heel moe ben. Dan doe ik een spurt van een kilometer om mijn lichaam weer in gang te krijgen”, knipoogt hij. “Ik ben blij dat ik de finish gehaald heb en dat ook de vier andere kandidaten dit avontuur tot een goed eind hebben gebracht. Bovendien ben ik de enige deelnemer die de zowel de races van 410 en 611 kilometer tot een goed eind heb gebracht. Op vier etappes ben ik zelfs de deelnemer met de kortste tijd. Dit keer kon ik iets meer op de voet de steun van het thuisfront volgen en ook dat heeft me de moed gegeven om door te gaan. Maar nu is het goed geweest. Ik ga geen nieuwe uitdagingen meer aan gaan. Het kost me ook telkens een flinke duit aan inschrijvingsgeld, al ben ik ook blij dat ik een mooi bedrag voor het TEJO-huis in Izegem heb kunnen inzamelen. Ik ben mijn vele sponsors dan ook dankbaar. Wat er me nu wacht? Ik heb veel tijd gehad om na te denken. Misschien is het tijd voor een carrièreswitch. Ik denk wel dat ik anderen als mental coach in de sportwereld zou kunnen bijstaan. Wie weet komt er op dat vlak iets uit de bus”, besluit Chris.
The post Chris (44) blikt tevreden terug op ijzig avontuur in extreemste ultramarathon ter wereld: “Maar nu ga ik wel geen nieuwe uitdagingen meer aan” is provided by KW.be.
