Opnieuw is Menen de marginaalste! De online en vooral ludieke verkiezing plaatste de grensstad voor de zesde keer op rij bovenaan de lijst van minst aangename plaatsen van Vlaanderen. In geen tijd werd bijna automatisch in de richting van de multicultuur gewezen, als absolute schuldige. Maar moet die diversiteit per definitie negatief zijn? Wij gingen op wereldreis in Menen, van bord tot bord.
“Het is allemaal de schuld van de vreemdelingen!” Men kon er bijna een uurwerk op gelijkstellen, want van zodra Menen de verkiezing van ‘meest marginale stad van Vlaanderen’ opnieuw had gewonnen, werd meteen in de richting van het multiculturele gekeken. Het marginale imago van de stad, of toch volgens de mensen die massaal aan de stemming hadden deelgenomen, was volgens hen volledig te wijten aan de brede waaier aan nationaliteiten die in postcode 8930 te vinden is.
14 procent niet-Belgen
Maar is dit multiculturele aspect nu echt de reden dat Menen dergelijk imago geniet? Heeft het multiculturele aspect dan geen enkele meerwaarde? Of brengen al deze nationaliteiten toch ook wat voordelen met zich mee? We trokken door de straten van Groot-Menen, goed voor 34.417 inwoners waarvan 14 procent niet-Belgen zijn, met een vork in de hand. Onze vraag? Kunnen we een wereldreis maken, via maaltijden, zonder overvallen te worden of als marginaal te worden bestempeld? We trokken op culinaire wereldreis, door de meest marginale stad van Vlaanderen.
“Is dit multiculturele aspect nu echt de reden dat Menen dergelijk imago geniet?”
Starten doen we in België, of toch het culinaire aspect ervan. Wat is er meer Belgisch dan een flinke portie friet en die is te vinden in deelgemeente Rekkem. Bij Frites d’Or serveren Jenna Desmet en Jary Buysschaert al enkele jaren vers gebakken frieten. “Echt Belgisch? Dan moet je toch een ‘julientje’ nemen. Je gaat het niet traditioneler dan dat vinden!” Met overtuiging serveert het koppel ons hun interpretatie van deze Belgische en vooral studentikoze klassieker. Vers gesneden frieten, een viandel en heel wat sauzen met wat afwerking? Het is het soort schotel waarmee dit land zich heeft weten te vereeuwigen op de internationale kaart.
Als inwoner van een grensstad hoef je het ook nooit ver te zoeken, als je wil genieten van schotels met een internationale toets. Op Lauweplaats kun je aanschuiven in Bockor Cafe, waar Tony Monprofit en Caroline Holvoet de plak zwaaien. Hun specialiteit? De traditionele Franse keuken zonder franjes. Termen zoals quiche, boeuf of entrecote? Het koppel weet keer op keer een gevoel van sacré bleu op het bord te serveren.
Roemeense gebakjes
Willen we het iets verder zoeken, maar toch binnen de Europese grenzen blijven, dan komen we bij La Vita Bella terecht. In de pizzeria staat Antonio Bianco aan de oven. “Ik ben een volbloed Italiaan, afkomstig van Bari”, lacht de pizzaiolo. Hij leerde de kneepjes van het vak binnen zijn familie en bracht die met zich mee naar Menen. Heel wat mensen pochen graag dat ze “echt Italiaans” gaan eten, wie met een knoert van een pizza bij Antonio vertrekt, is dat ook zeker.
Voor wie op zoek is naar zoetigheden en het niet buiten de Europese grenzen wil zoeken, stelt Menen nog steeds niet teleur. In de volkse wijk De Barakken kunnen zoetekauwen terecht bij Ana Maria Airinei. Een bakkerij waar de taartjes, zoetigheden en heuse culinaire kunstwerken het atelier uitwandelen? De dame met Roemeense roots bracht haar kunst en kunde met zich mee naar het centrum van Menen.
Gezond Hawaiiaans
Het multiculturele aspect moet evenwel niet enkel binnen de grenzen van het Europese continent blijven. Van aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, meer bepaald Hawaii, kwam eveneens een specialiteit zich in Menen nestelen. Met B-Winder serveert Kimberly de traditionele keuken uit tropische oorden, in Menense schotels. “Het is lekker en vooral erg gezond”, klinkt het terwijl we er een bord bestellen. Met een overdosis aan groenten en heerlijke rijst kunnen we ze onmogelijk ongelijk geven.
Kijken we dan in de andere richting van de wereldbol, kan Menen opnieuw iets op het bord toveren. In de keuken van Safari’s Restaurant is het Munir Naeem die er de trend bepaalt. De traditioneel Pakistaanse keuken levert meer gekruide gerechten op, die in de brede regio niet te vinden zijn. “We werken met traditionele kruiden en recepten”, lacht de kok. “Het gros van onze klanten zijn dan ook oer-Belgen die op zoek zijn naar iets anders. Hier kunnen mensen hun maaltijd ter plaatse opeten of meenemen om thuis van te genieten.”
The post Culinaire wereldreis door de meest marginale stad van Vlaanderen: van frietjes tot pittig Pakistaans is provided by KW.be.
