Presentator Xavier Taveirne (43) is dit voorjaar niet van het scherm weg te branden. Hoewel hij verzot is op zijn job, houdt hij nog meer van zijn vriend Bas Pattyn, die momenteel een tentoonstelling heeft lopen in hun thuisstad Oostende. Wij spraken de twee op de vooravond van valentijn, waar ze openhartig praten over hoe ze elkaar leerden kennen, romantiek en hun ups en downs. “Vorig jaar leken we even de connectie kwijt te zijn.”
We treffen Xavier en Bas op een zeldzaam vrij moment samen in de Oever Gallery in hun thuisstad Oostende, waar Bas een expo heeft lopen met minimalistische kunst. Eenvoudig en sober en tegelijk verrassend kleurrijk en complex, een dualiteit die je ook in de heren zelf en hun relatie vindt. Er schuilt een vanzelfsprekendheid in hoe ze met elkaar omgaan, al vinden hun handen elkaar vaak tijdens het gesprek. Liefdevolle knijpjes en dito pretoogjes verraden dat ze elkaar na 15 jaar nog altijd begrijpen zonder woorden.
Dat het druk is voor Xavier, is een understatement. Na een pittig maar succesvol eerste seizoen van WinWin, was hij dit voorjaar ook te zien in De Rugzak, met verder nog passages in Ik vraag het aan, James & Co en actes de présence op de MIA’s, Ensors én Kastaars. Al begint ons gesprek met de kunst van Bas rondom ons.
In hoeverre ben jij kunstminnend, Xavier?
Xavier: “Niet zo erg tot ik Bas leerde kennen. Hij kan op reis nog altijd makkelijk drie uur in een museum rondwaren, terwijl ik het meestal na een uur wel gezien heb. Maar ik heb kunst wel leren appreciëren door door zijn ogen te kijken naar de wereld. Op reis neem ik bijvoorbeeld foto’s van panorama’s, waar hij dan weer details als huisnummers fotografeert.”
Daar zit je achtergrond in de grafische vormgeving voor iets tussen, Bas. Vorig jaar besloot je dat even on hold te zetten.
Bas: “Ik wilde dat doen om even de vrije mentale ruimte te hebben om dit te doen. Ik ben heel blij met alle positieve reacties. Xavier heeft zelfs een kunstwerk gekocht.”
Wat mij opvalt bij jullie is hoe jullie op papier geen grotere tegenpolen kunnen zijn. Geboren aan zee versus opgegroeid in de bossen, kunst versus nieuws en gewend aan de schijnwerpers versus liever op de achtergrond.
Bas: “Die structuur zit helemaal anders bij ons, ja. Ik ben iemand die het ongemakkelijk vind om in de schijnwerpers te staan of veel te babbelen. Thuis is dat andersom.”
Xavier: “Dan heb ik niets te zeggen.” (lacht) “Nee, ik vind het tof om thuis te komen en niet te moeten beslissen wat we eten of naar welk programma we kijken op tv. Ik moet al de hele dag door zoveel minibeslissingen nemen. Als ik thuiskom, is mijn sociale batterij ook vaak leeg. Dan wil ik vooral dicht bij hem in de zetel kruipen. Al val ik veelal na vijf minuten in slaap.”
Heeft die structuur zich moeten zetten?
Bas: “Goh, dat is vrij natuurlijk gegaan. Mijn ma zei altijd dat als ik een vent zou vinden die zijn job graag doet, dat ik daar gewoon moest in meegaan. Dat heb ik ook gedaan. Die onregelmatigheid was eigenlijk best aangenaam.”
Xavier: “Regelmaat werkt niet zo goed voor ons.”
Bas: “We waren net geen dertig toen we elkaar leerden kennen en hadden elk ons eigen leven en onze eigen vriendenkring. Negentig procent van de tijd gaan we alleen met onze vrienden op stap. Als hij dat doet, zit ik niet alleen thuis maar ben ik ook op stap. Of omgekeerd kan Xavier even goed thuisblijven, of in Brussel blijven.”
Xavier: “Zowat twee nachten per week zijn we niet in hetzelfde huis, dus het merendeel van de tijd nog wel. Ik vind het ook niet zo erg om ’s morgens eens de badkamer voor mij alleen te hebben.” (grijnst)
Hoe leerden jullie elkaar kennen?
Xavier: “Karl, een gemeenschappelijke vriend, was al een jaar aan ons hoofd aan het zagen om elkaar te ontmoeten. Op een gegeven moment gingen we iets eten, en had hij Bas nog uitgenodigd om iets te drinken. Tien minuten later moest hij plots ‘zijn trein halen’.”
Bas: “Ik was echt geen babbelaar, maar we zaten toen tot 4 uur ’s nachts aan tafel. Dat was wel een teken aan de wand.”
Wist je toen al: dit is het?
Bas: “Niet per se. Het voelde vooral heel vertrouwd. Mijn papa was toen heel ziek (hij zou twee jaar later overlijden aan een hersentumor, red.) en de gesprekken werden al snel heel persoonlijk, open en intens. Er was een klik.”
Xavier: “Het voelde meteen supervertrouwd. Een week later zagen we elkaar terug op een feestje.”
Bas: “Ik was pokkenerveus en moest al overgeven van de stress nog voor ik op dat feestje was. Toen ik hem zag, was ik na vijf minuten weer weg. Mijn zus heeft hem de hele avond bezighouden, en ik ben na een uur of vier teruggekomen en deed hem binnen. Na een paar dates, zijn we negen maanden later gaan samenwonen, omdat onze huurcontracten afliepen.”
Een aanpassing?
Bas: “Ik ben redelijk rigide.”
Xavier: “Redelijk?” (lacht) “In het begin hadden we vaak discussies over pakweg handdoeken die dan absoluut in vier moesten geplooid worden.”
Je zou nochtans denken dat jij eerder een pietje precies bent, Xavier.
Xavier: “Veel mensen denken dat. Maar ik ben soms echt een sloddervos. Ik weet nog toen hij de eerste keer bleef slapen dat je de vloer niet kon zien door mijn kleren die er rondslingerden, met ergens nog een lege chipszak en een half blik Cola op mijn nachtkastje.”
Bas: “Ik dacht toen echt: waw.” (lacht) “Maar we hebben elkaar daar wel in gevonden.”
Xavier: “Als ik de was doe, zie je het gewoon aan zijn gezicht dat het niet goed is. Dan is het maar beter dat hij het dan helemaal doet. Dat werkt nu voor ons allebei.”
Jullie hebben een job die veel vraagt en verdelen jullie tijd over Brussel en Oostende, met genoeg tijd voor jezelf. Maar wreekt zich dat ook niet?
Xavier: “Het laatste jaar hebben we dat wel gezegd dat we moeten voorzichtig zijn. Want voor je het weet, begin je elkaar te verliezen. Ik weet dat we op een bepaald moment die connectie kwijt waren. Toen hebben we wel gezegd dat we die grens moesten bewaken, want zo kan het echt fout lopen.”
Bas: “Als je van partner naar roommates dreigt te gaan, moet je wel op de rem staan.”
Xavier: “Eind vorig jaar hebben we samen Lapland bezocht en dat heeft ons echt wel weer dichter bij elkaar gebracht. We moeten gewoon meer van dat soort momenten inbouwen.”
Zijn jullie romantisch aangelegd?
Xavier: “Totaal niet. In het begin, toen we vijf jaar samen waren, maakte hij mooie dingen zoals een boekje met allemaal minikunstwerkjes. Ik ben dan weer diegene die op citytrip al eens iets meebrengt, terwijl hij daar totaal niet bij stil staat als hij weg is. Met valentijn gaan we iets eten met vrienden. Maar is dat erg? Nee. Het is soms zo druk, dat het enige cadeau dat we elkaar kunnen geven tijd is. Tijd om ’s avonds eens een avondje te Netflixen of iets lekkers te gaan eten.”
Bas: “Dat is fijn omdat je dan echt weer met elkaar babbelt en die connectie vindt.”
Xavier: “Ik heb in Lapland ook beseft: ik zie je nog altijd supergraag. Hoezo, zijn wij 15 jaar samen en hoe hou je dat al 15 jaar uit met mij? Omgekeerd heb je dat ook, weet ik.”
In hoeverre heeft Xavier je leven rijker gemaakt?
Bas: “Mijn dichte vrienden zeggen het ook: ik heb echt leren communiceren. De eerste jaren moest hij echt sleuren aan mij. Ik was een zeer gesloten boek. Hij heeft me van dag één iets gegeven wat ik mijn hele leven heb gemist: geborgenheid. Hij is een levende knuffelbeer. Als kind was dat een soort houvast, nu ben ik samen met een levensgrote versie. Ik ga mij altijd veilig voelen, met en door Xavier.”
Xavier: “Dat is ook het gevoel dat ik hem wil geven. Ik ben een gever, waarbij hij eerder praktisch van aard is. Als hij ziek is, kom ik af met zes verschillende soorten thee, terwijl hij eerder vraagt ‘of ik iets nodig heb van de apotheker’. Wat Bas mij gaf, was een thuis. Mijn ouders waren altijd zelfstandig (ze runden een taverne, red.). Tijdens een van onze eerste dates liep ik ambetant omdat ik niet wist wat we konden doen op een vrije dag. Dat heb ik echt moeten leren. Hetzelfde met eten. Dat was lang iets superpraktisch voor mij, terwijl hij daar bij wijze van spreken een event van maakte. Na een tijdje was dat wel vermoeiend en dacht ik wel eens: mag een ontbijt ook gewoon eenstuute zijn?”(lacht) “Maar Bas heeft er ook voor gezorgd dat ik meer toenadering tot mijn ouders heb gezocht.”
Jullie komen niet vaak samen naar buiten in de media.
Xavier: “Dat is eerder uitzonderlijk, ja. Maar het is fijn om het in KW te doen, omdat we fiere West-Vlamingen zijn en West-Vlaanderen altijd heel erg fijn en… veilig aanvoelt.”
Wat mij brengt bij iets waar we het eigenlijk niet meer zouden moeten over hebben. Maar als ik kijk naar wat er gebeurt in de VS, is veiligheid nog steeds geen evidentie voor de LGBTQ+-gemeenschap, integendeel zelfs.
Xavier: “Als je bijvoorbeeld denkt dat een vliegtuigcrash het gevolg is van het diversiteitsbeleid, en dat je zoiets ook uitspreekt…” (blaast) Of de eeuwige vraag ‘of er nog een gay pride nodig is’. Tuurlijk. Elke dag is straight pride, dus fuck off met die intellectueel oneerlijke discussies.”
Bas: “Ik heb het gevoel dat we in Europa iets slimmer zijn of minder volgzaam. Ik ben blij dat het thema veel bespreekbaarder is geworden, en dat er ook binnen de standaard heteronormen dingen aan het shiften zijn. Maar het is niet zo dat we op de barricades gaan staan, nee. Wat wel vaak wordt onderschat, is de innerlijke strijd die we soms voeren ten opzichte van hetero’s. Ik vond het veel moeilijker om het zelf te aanvaarden dan het aan mijn omgeving te vertellen. Ik heb het tien jaar lang niet willen zien. Ik wilde die vrouw, kinderen en een Volvo.”
Xavier:(droog) “We hebben enkel dat laatste.”
Waar dromen jullie nog van? Die boerderij die jij al opperde, Xavier?
Bas: “We zijn al te vaak verhuisd om te zeggen dat we het niet meer doen.”
Xavier: “We hebben vier zoekfuncties online: huis in de stad, in de rand, op de buiten en in het buitenland. Dat zit een beetje in ons.”
Bas: “We zijn altijd al content geweest waar we zaten, maar als we een kans krijgen om iets te doen in het buitenland, gaan we daar wel voor.”
Xavier: “Berekend wel, want we hebben te lang gewerkt om alles op losse schroeven te zetten. Er moet echt wel een verdienmodel in zitten. Daarvoor zijn we te realistisch.”
Tot zover de romantiek!
Xavier: “Romantiek is net ook dat: elkaar stimuleren in elkaars kansen en niet alleen individueel, maar ook samen groeien.”
Bas: “We zouden niet anders in het leven willen staan. Zolang we maar samen zijn.”
‘By the grid’ van Bas Pattyn loopt nog tot 16 maart in Oever Gallery. Info: www.baspattyn.com.
The post Xavier Taveirne en zijn vriend Bas op valentijn: “Het mooiste cadeau dat we elkaar kunnen geven is tijd” is provided by KW.be.
