Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.
Ik ben een vroege vogel: ik hou van de stilte van de ochtenduren en verzet een hoop werk nog voor ik me gezwind naar de boekhandel begeef. De krant is gelezen, de yoga-routine afgerond, de vaatwas geleegd en de eerste teksten bewerkt. Heerlijk is dat.
Maar toch, af en toe gaat mijn innerlijke klok met me aan de haal. Voor de derde dag op rij schudde mijn brein me wakker om half vijf. In de winter is dat niet zomaar vroeg, maar midden in de nacht! Meestal overkomt zo’n extreem vroege golf me in de lente of de zomer: dan geniet ik van het lichtspektakel in de lucht en dartel ik met graagte al een rondje in de tuin om planten en bloemen te begroeten en die yoga-oefeningen in het natte dauwgras uit te voeren, hopend dat eventuele mede-vroege vogels me niet zien, want zo elegant ben ik nu ook weer niet.
“Er zijn grenzen aan vroeg opstaan”
’s Avonds ben ik uiteraard behoorlijk moe, mijn oogleden sputteren al tegen in de vooravond. Ik dacht eraan om me zo’n Clockwork Orange-brilsysteem aan te schaffen om lang genoeg wakker te blijven, maar zelfs in de Supra Bazar hebben ze dat niet op voorraad.
Toegeven aan de slaap en onverantwoord vroeg onder de wol kruipen, is ook niet echt een optie. Dan leef ik binnen de kortste keren omgekeerd, niet bepaald praktisch voor boodschappen en dies meer, en vind maar eens een kennis of vriend die om twee uur ‘s nachts wil langskomen voor een gezellig kopje koffie. Er zit niets anders op: vanavond moet en zal ik het volhouden tot tien uur, desnoods met een six-pack Red Bull. Wish me luck.
The post A Clockwork Orange is provided by KW.be.
