Nadat ze eerder al liefdesverdriet, angstaanvallen en een onbestaande kinderwens bespreekbaar maakte, houdt actrice en schrijfster Leen Dendievel uit Kooigem in ‘Soms is opgeven beter’ een pleidooi om te durven stoppen met iets en voor jezelf te kiezen. Het boek is het gevolg van haar tocht naar Santiago de Compostella die ze voortijdig onderbrak, met een onterecht gevoel van falen als gevolg.
Het was met een bijzonder brede grijns dat Leen een klein jaar geleden vanuit het Zuid-Franse Saint-Jean-Pied-de-Port vertrok richting Santiago de Compostella, gewapend met een rugzak vol goeie moed en voornemens.
Dertig dagen later had ze in het bedevaartsoord moeten aankomen, maar het avontuur op de Camino eindigde in tranen na vijf etappes en iets meer dan 120 kilometer. Niet door een blessure of ongeval, maar omdat ze van mening veranderde. Een beslissing die haar zoveel levenslessen gaf dat ze die in een boek goot, met als opvallende titel: Soms is opgeven beter.
“Mensen raadden mij aan om voor een mildere titel te gaan, maar dat is net mijn punt: opgeven klinkt altijd negatief. Terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Kijk maar naar mensen die beslissen om uit een ongelukkig huwelijk te stappen, die stoppen met een verslaving of met een job of vriendschap die hen ellendig maakt.”
In het misschien wel het meest ongeremd geschreven boek van Leen tot nu toe, analyseert ze vanuit haar psychologische achtergrond heel helder waarom stoppen zo moeilijk lijkt, aangevuld met enkele indringende getuigenissen. Een atypisch boek in een prestatiegerichte maatschappij waar er steeds minder ruimte is om te vertragen of de mist in te gaan.
Volharden in geluk
Leen speelde al jaren met het idee om op bedevaart te gaan. “Geen idee hoe dat ontstaan is, maar ik had het mooier gemaakt in mijn hoofd dan het in werkelijkheid was. Want de tijden zijn veranderd. Ik ben veranderd. Santiago de Compostella ook. Zelfs in een kalme periode bleek dat een heel drukbezette route. Ik beschrijf ook uitgebreid hoe ik tot het punt kwam om te stoppen. Ik zat in een kudde, ik was afhankelijk van tijd en locaties, alles wat ik niet wilde. Ik wilde eens net níét afhankelijk zijn. Ik ben ook graag alleen. Tot ik er achter kwam: is het dat wat ik nodig heb? En wat heb ik dan wel nodig? Het was pas toen ik het ook effectief uitsprak, dat het duidelijk werd. Ik wilde geen Belgen zien, en net op dat beslissingsmoment kwam ik er tegen. West-Vlamingen dan nog. Ik was nog nooit zo blij om West-Vlaams te horen. Alsof het zo moest zijn. Het was echt klaar.”
Maar nog voor ze thuis was, overviel haar een onbehaaglijk gevoel. “Ik twijfelde aan alles, maar echt álles. Ik was echt wankel, wist niet meer wat ik moest doen. Achteraf gezien was dat niet slecht, want het schudt je hele puzzeldoos eens goed door elkaar. Het heeft er mee voor gezorgd dat ik heb toegezegd op Thuis (sinds vorige maand is ze opnieuw te zien als Kaat, red.), waar ik anders misschien nee had gezegd. Ik heb echt alles herbekeken. Ik sta sindsdien ook anders in het leven. I couldn’t care less wat iemand anders van mij denkt. Ik ben die bewijsdrang echt helemaal kwijt. Ik wil nog dingen doen, maar voor mezelf, niet om een zekere verwachting, van wie dan ook. Eigenlijk is het gewoon kiezen. Dat is de kern van het boek: ik wil mijn leven leiden en niet dat van iemand anders. Ik ben daar gewoon mee gestopt. Ik kijk wat ik nodig heb, en tegelijkertijd niet meer nodig heb. Want het is mijn leven. Dat is de vraag die je jezelf moet stellen: wat maakt je intrinsiek gelukkig? Het antwoord moet je doen beslissen of je met iets verdergaat. Weloverwogen opgeven is nooit negatief. Het is gewoon volharden in je eigen geluk. Als we nooit op onze beslissingen zouden terugkeren, waren we nog allemaal met ons liefje uit de kleuterklas samen.”
Terug naar Thuis
Vorig jaar werd Leen een paar keer met de neus op de feiten geduwd. Zo overleed afgelopen najaar Brik Van Dyck, collega-acteur bij De Sven De Ridder Company na een hele korte strijd tegen kanker. Ook haar beste vriendin werd met die diagnose geconfronteerd. “Dat zijn zaken die mij mee onderuit hebben gehaald. Meer dan ooit denk ik: kust allemaal mijn gat, ik doe mijn goesting. Ik heb één leven en het kan morgen gedaan zijn. Het is iets waar ik me altijd wel bewust van geweest ben. Door het vroege verlies van mijn vader heb ik altijd al heel anders in het leven gestaan en weet ik hoe kostbaar die tijd is. Want er is écht nog iets belangrijkers dan werken, en dat is leven. En we hebben altijd een excuus om het niet te doen.”
“Ik merkte het ook in mijn omgeving”, aldus Leen. “Mijn ene broer is gescheiden en ze zijn allebei gelukkiger en nog altijd heel goeie ouders. Mijn oudste broer is veranderd van job en uiteindelijk teruggekeerd naar zijn vorige werk. En dat is helemaal oké. Het mooiste was de kleine van mijn broer een fantastisch goeie en creatieve schrijnwerker die liet weten dat het hem niet gelukkig maakte en dat hij het over een andere boeg zou gooien. Hij studeert nu opnieuw en is supergelukkig. Ik ben verschrikkelijk trots op hem dat hij dat niet alleen ziet, maar ook durft uitspreken. Want we zijn vaak zo bang voor verandering, terwijl we níéts onder controle hebben.”
“Ik ben ook weloverwogen teruggekeerd naar Thuis. Ik heb ook nooit gezegd dat ik het niet meer wilde doen. Ik had er weer goesting in. Of het anders spelen is? Ik ben nog steeds even perfectionistisch en vloek als ik een scène zie die niet zo goed gespeeld was, maar met één voet op de set was ik helemaal terug. Alsof ik nooit was weggeweest.”
Leen is vanaf eind deze maand ook te zien bij Instagrannie van Het Prethuis en dit najaar in De Artiestenloge van hetzelfde gezelschap. “Deze zomer ben ik er weer bij op JOE Summer Island in Middelkerke”, aldus Leen. “Dan is er ook tijd voor vakantie. Om de Camino nog eens te proberen? Zeg nooit nooit.” (lacht)
‘Soms is opgeven beter’ van Leen Dendievel, 208 pagina’s, uitgegeven bij Horizon.
The post Leen Dendievel schreef boek ‘Soms is opgeven beter’, nadat ze tocht naar Compostella onderbrak: “Ik ben die bewijsdrang echt totaal kwijt” is provided by KW.be.
