Rik De Backere (68) kreeg nipt een nieuwe lever na een zeldzame ziekte en nam deel aan de Vierdaagse van de IJzer. Zijn revalidatie blijft een verhaal van vallen en opstaan. “Nu moet ik stoppen met wandelen en mensen mijden”, aldus de Ingelmunsternaar.
“Eerlijk, het gaat niet zo goed met mij.” Zoals op vrijdag 23 augustus, de vierde dag van de Vierdaagse van de IJzer, is Rik open over zijn moeilijke revalidatie. “Na de Vierdaagse kon ik nog een wandeldoel afwerken: de Camino naar Compostella. Daar heb ik ook mensen ontmoet, maar ze kwamen van veel verder dan ik dacht. Ze kwamen van over de hele wereld, waaronder Australië, Nicaragua, Amerika en Mexico. Ik vertelde hen mijn verhaal en luisterde naar hun ervaringen. We hebben daar mooie momenten meegemaakt.”
“Elke deelnemer wandelde zijn of haar eigen Camino en kwam enthousiast en voldaan aan op het plein in Compostella”, vervolgt Rik. “Dat wandelevenement vergeet ik nooit meer en het is dus zeker voor herhaling vatbaar, maar ik denk dat het moeilijk wordt. Op de laatste dag van de Camino begon ik pijn te voelen in mijn knie. Een paar dagen later was het bijna niet meer te doen. Ik kreeg vocht in de knieën en het is nog niet opgelost.”
Rik kreeg ook te kampen met andere fysieke klachten. “Wellicht door complicaties na mijn levertransplantatie. “Er loopt een onderzoek naar een eventuele auto-immuunziekte. Dat gaat gepaard met gewrichtspijnen en een allergische reactie op van alles en nog wat, waaronder medicatie. Intussen werden enkele biopsieën genomen, ik blijf wachten op uitsluitsel.”
Lijdensweg
Rik leefde heel zijn leven als een sociale sportman en moet het voorlopig rustiger aan doen en mensen op afstand houden. “De lijdensweg is niet voorbij. De revalidatie verloopt met vallen en opstaan. Ik moet steeds herbeginnen. Met volle moed, ja, maar de moed zakt wel eens in de schoenen. Momenteel mag ik niet meer wandelen en ik moet mensen mijden, dus zit ik thuis zoals tijdens corona. Gelukkig kan ik rond het huis nog dingen doen: ik hou me nu bezig in mijn tuin. Er waren nog wandelingen en ontmoetingen voorzien, maar alles moet uitgesteld worden. Met pijn in het hart.”
“Momenteel mag ik niet meer wandelen en ik moet mensen mijden, dus zit ik thuis zoals tijdens corona”
Behalve thuis moet Rik weer veel tijd doorbrengen in ziekenhuizen. “Voor onderzoeken. Ik ga naar Roeselare en naar Leuven.” Sinds de transplantatie werd hij al drie keer geopereerd en kreeg hij zeven breuken. Achter het grote litteken op z’n buik zit intussen een net van 27 op 38 centimeter om nieuwe breuken te voorkomen. Maar Rik is geboren in Izegem en woont in Ingelmunster, de bakermat van wielrenner Yves Lampaert – en ook nu is hij weer vastberaden om “uit de put te skarten”.
Inspiratie
Zijn verhaal in deze krant na de Vierdaagse van de IJzer inspireerde. “Ik word nog altijd aangesproken over dat artikel. Niet alleen door lotgenoten, maar zelfs door professoren die zich specialiseren in transplantaties. Bedankt daarvoor. 2025 lijkt een sabbatjaar te worden: wandeldoelen moeten herleid worden tot een minimum.”
Toch kan Rik het sporten niet loslaten. In plaatsen van wandelen zit hij nu met fietsen in zijn hoofd. “Waar je rijdt langs Vlaamse wegen, kom je Backerke tegen. Dat zei men over mij toen ik trainde met wielergrootheden als Johan Museeuw en Frank Vandenbroucke. Ik lees dat voormalig profwielrenner Jelle Wallays op 2 april in Roeselare start voor zijn grote fietstocht die hem onder meer naar Compostella zal brengen. Misschien kan ik zijn start meemaken en hem enkele kilometers volgen. Dat zijn eens andere uitdagingen, we moeten toch een beetje vooruitzichten hebben hé.”
Fietsen met lotgenoten
En als volgend jaar beter meevalt dan gedacht? “Dan organiseer ik misschien wel een fietstochtje in West-Vlaanderen voor lotgenoten die een transplantatie ondergingen. Rustig fietsen is minder belastend in vergelijking met wandelen. Zo zie je maar: het bloed kruipt waar het niet gaan kan.” (TP)
The post Rik (68) moet weer vechten om beter te worden: “De lijdensweg is niet voorbij” is provided by KW.be.
