“Bart De Wever? Zou die wel weten dat ik besta?”: de steile opmars van Charlotte Verkeyn, nieuw boegbeeld van N-VA

“Zie mij hier lopen, een simpel mens uit Oostende.” Charlotte Verkeyn (N-VA) is bezig aan een steile opmars in de politiek. In juni werd de 35-jarige advocate voor het eerst verkozen in het parlement en sinds deze week is de Vlaams-nationaliste ook eerste schepen in de badstad. Een rechtdoorzee gesprek over haar nieuwe leven, ambities en… pispotpolitiek.

“Als het gaat over mijn werk, ben ik zelden emotioneel. Maar de eerste keer dat je over het groene tapijt van het parlement loopt, doet toch iets met je. Zo’n gebouw, zo’n geschiedenis. Het was zelfs een beetje intimiderend. Zie mij hier nu lopen, dat simpel mens uit Oostende. (lacht) Dat ik verkozen zou worden, had ik helemaal niet verwacht. De vierde plaats is misschien een strijdplaats, maar toch… Nu, euforisch ben ik niet, hoor. Daar ben ik te zakelijk voor.”

Aan het woord is Charlotte Verkeyn, sinds juni federaal parlementslid voor N-VA. Voor de buitenwereld misschien een onbekende naam, maar in Oostende al dertien jaar gemeenteraadslid en zes jaar schepen. Ook de volgende zes jaar blijft Verkeyn schepen, onder meer bevoegd voor de economie en de haven, zij het onder een nieuwe burgemeester. N-VA gaat immers in zee met Vooruit van John Crombez.

Laten we daarmee beginnen: bent u blij met de nieuwe coalitie?

“Het is toch met een dubbel gevoel dat we eraan beginnen. Wie de geschiedenis van deze stad kent, zal dat wel begrijpen. Oostende was 24 jaar lang in socialistische handen. Wij hebben ons altijd afgezet tegen dat beleid en nu vormen we samen een coalitie. Evident is dat niet. Maar ik heb de indruk dat de geesten gerijpt zijn. Vooruit is niet meer de socialistische partij van twintig jaar geleden.”

Was deze coalitie ook niet de wens van uw voorzitter Bart De Wever, die blijkbaar op alle niveaus in zee wil met de socialisten?

“Neen, echt niet. Bart heeft mij niets gevraagd. Wij hebben het akkoord in volle vrijheid onderhandeld. Meer zelfs: ik vraag me soms af of hij wel weet dat ik besta. (lacht) Wij hebben elkaar nog nooit echt gesproken.”

Pardon?

“Echt waar. Het is pas nu in het parlement dat ik hem eens in levende lijve zie. De weinige keren dat ik hem voordien zag, was op heel verre afstand op congressen en evenementen. Bart is niet iemand die snel contact zoekt, denk ik. Ik vind dat wel spijtig, want dat is toch een figuur waar je naar opkijkt. Je zou daar veel van kunnen leren. Misschien moet ik hem zelf eens bellen? Maar dat de nationale top zich niet moeit met de lokale coalitievorming, vind ik wel een goede zaak.”

U bent voortaan eerste schepen van Oostende. Is dat te combineren met het parlement?

“Tot nu toe wel en dat wil ik zo houden. Ik denk dat het een goede zaak is dat je als schepen ook in Brussel aanwezig bent. Ik vrees wel dat ik mijn werk als advocate wat zal moeten afbouwen. Al ligt dat gevoelig voor mij. Ik heb het kantoor zelf opgebouwd. Daar is veel energie in gestopt. Om dan helemaal te stoppen… (even stil) We zullen nog wel zien.”

Hoe bevalt het pluche tot nu toe?

“De laatste weken gaat het beter. In het begin was het moeilijk om mijn draai te vinden. Je wordt daarin gesmeten en er wordt van jou verwacht dat je direct kan zwemmen. Ik zit bovendien in twee zware commissies: financiën en economie. Het is vijftien jaar geleden, van toen ik studeerde, dat ik met fiscaliteit bezig was. Let op: ik heb zelf om die commissies gevraagd.”

Wou u met uw achtergrond niet liever justitie doen?

“Neen, ik wou daar juist eens van loskomen en nieuwe thema’s ontdekken. Financiën en economie zijn twee domeinen met grote impact op het dagelijks leven, twee domeinen ook waar veel werk te doen is. Een voorbeeldje: onder het mom van consumentenbescherming worden voortdurend nieuwe regeltjes opgelegd aan onze ondernemers. Dat neigt naar pestgedrag. Daar wil ik komaf mee maken. Dat is mijn prioriteit in de commissie economie. Het is tijd om regeltjes af te schaffen. Als het gaat over financiën, wil ik strijden voor een eerlijker gezinsfiscaliteit.”

Zijn er al dingen die u verrast hebben?

“Ja, de aangename sfeer onder de collega’s. Ik dacht dat dat daar een dierentuin zou zijn, maar dat blijkt niet het geval. Ik ben natuurlijk een en ander gewoon in Oostende. (lacht) Dat ik zo snel een wetsvoorstel zou goedgekeurd krijgen (over de btw op sloop en heropbouw, red.), had ik echt niet verwacht. Ik had een meer afgunstig klimaat verwacht, waarin partijpolitiek de bovenhand heeft.”

Is dat geen gevolg van het uitblijven van een regering? Het spel meerderheid versus oppositie wordt nog niet echt gespeeld.

“Dat is goed mogelijk. Maar eigenlijk zou het altijd zo moeten zijn dat het algemeen belang vooropstaat, en dus niet het partijbelang. Ik wil blijven spreken met collega’s van alle partijen.”

Vorige week werd ook uw ander wetsvoorstel besproken: om de intresten uit spaarboekjes hoger te belasten. Worden wij nog niet genoeg belast?

“Dat voorstel is fout naar buiten gekomen. Wat is er aan de hand? Er hangt ons een boete van Europa boven het hoofd omdat wij rentes van buitenlandse en binnenlandse spaarboekjes verschillend behandelen. Wij willen daar een oplossing voor en tegelijk een tweede discriminatie wegwerken: die tussen spaarboekjes en andere beleggingsinstrumenten. Daarom doen wij het voorstel om de taks overal op 30 procent te leggen, maar de vrijstelling wel op te trekken.”

Uw partij is aan zet in de regeringsformatie. Wanneer denkt u dat er witte rook kan komen?

“Ik hoop binnenkort, maar ik word daar niet bij betrokken. Ik kan daar dus helaas niets over vertellen. Dat de gesprekken discreet verlopen, lijkt me wel een goed voorteken.”

Mogen ze op uw deur kloppen, als ze nog een frisse minister zoeken?

“Als het is om staatssecretaris van de Noordzee te worden, zeker! Maar dan ga ik Bart eerst moeten laten weten dat ik besta. (schatert het uit) Nee, natuurlijk mogen ze op mijn deur kloppen, maar dat zal niet gebeuren. Ik ben nog maar net verkozen. Laat mij dus maar bescheiden blijven.”

Oké, maar vindt u niet dat uw partij op zoek moet naar een West-Vlaamse minister voor de federale regering?

“Dat vind ik wel, ja. In de Vlaamse regering hebben wij ook al geen West-Vlaming (terwijl N-VA vijf ministers heeft, red.). We hebben in juni nochtans bewezen dat we ook in onze provincie sterk kunnen scoren.”

Was u eigenlijk voorbestemd om politica te worden?

“Het zit wel in mijn aard, vrees ik. Hoe meer ik aan politiek doe, hoe meer gebeten ik ben. Maar ik ben niet in een politiek nest opgegroeid, integendeel. Wij zijn heel gewone mensen. Mijn mama was huisvrouw en mijn papa bediende in Brussel. Ik ben zelfs de eerste van de hele familie die gestudeerd heeft aan de universiteit.”

Hoe bent u dan lid geworden van N-VA?

“Het zaadje is geplant bij een debat in mijn studententijd. Ik was diep onder de indruk van Matthias Diependaele (huidig Vlaams minister-president, red.). Ik hou van politici die ernst en bescheidenheid uitstralen. Na het debat maakte hij wat tijd om mij informeel te spreken. Onze partij heeft mensen nodig zoals jij, zei hij. Die woorden zijn me bijgebleven. In de zomer van 2012 ben ik lid geworden. Het laatste duwtje kwam van een goede kennis die in Middelkerke actief is. Niet zeveren, Charlotte, zei hij. Jij bent gemaakt voor de politiek. Ik was amper lid of ik kreeg al de vraag om op de lijst te staan. Zo is het begonnen.”

Had ook een andere partij u kunnen overtuigen?

“Neen. Het zal misschien verrassend klinken, maar het is het Vlaamse luik van N-VA dat voor mij de doorslag gaf. Uiteraard sta ik ook achter het sociaaleconomische verhaal en het idee van rechten en plichten, maar het feit dat N-VA kiest voor een onafhankelijk Vlaanderen in een sterke Europese Unie was doorslaggevend voor mij. Ik vind België een kunstmatig land dat nooit zal werken.”

Hebt u altijd voor N-VA gestemd?

“Nee. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb ooit voor Jean-Marie Dedecker en LDD gestemd. Hij zal van zijn stoel vallen als hij het hoort. En helemaal in het begin, toen ik echt zoekende was, heb ik ook eens voor de liberalen gestemd. Dat ik dat hier allemaal vertel, zal mij niet in dank afgenomen worden, vrees ik.” (lacht)

Iets anders. Kijkt u naar de VRT-reeks Hertoginnedal?

“Ik heb de eerste afleveringen gezien. Maar ik moet zeggen: vrouwen en politiek is een thema waar ik niet graag over spreek. (aarzelend) Ik wil niet in een bepaalde hoek geduwd worden.”

Van het feminisme, bedoelt u?

“Ja. Dat heeft een negatieve bijklank, vind ik. Als je kijkt naar vrouwenrechten, dan moet je vaststellen dat we op papier verder staan dan ooit. De realiteit is minder rooskleurig. Er zijn dingen die mij écht angst inboezemen: het toenemende geweld op vrouwen, intrafamiliaal geweld, femicide, enzovoort. Daar focus ik veel liever op. Dat zijn grotere problemen dan seksisme in de politiek – waarmee ik niet wil zeggen dat dat niet bestaat, integendeel. Maar politica’s zijn meestal mondig genoeg om zelf te reageren. Slachtoffers van geweld zijn dat niet.”

Ik ga de vraag toch stellen. Hebt u al seksisme meegemaakt in de politiek?

(aarzelend) “Ik wil daar wel iets op zeggen, maar ik hoop dat je daar niet te veel op focust. (wikt haar woorden) Als advocate was ik me nooit bewust van mijn geslacht. Man of vrouw: je verdedigt je cliënten en dat is het. Dat veranderde toen ik zes jaar geleden schepen werd. Plots was mijn geslacht van tel. Ik vond dat heel frappant. Sommige mannen zien mij niet als gelijkwaardig omdat ik een vrouw ben. Ik heb daar zelfs een naam voor: pispotpolitiek. Dan gaan ze dingen bedisselen aan het urinoir omdat de vrouwen het niet zouden horen. Dat gebeurt hier echt, hé. Dat kan me kwaad maken. Maar ik wil dat niet opblazen. Voor de enkelingen die zo in elkaar zitten, bestaan er duizenden andere mannen. Vandaar dat ik zeg: als het gaat over vrouwenrechten, zijn er belangrijker kwesties dan seksisme in de politiek.”

Hoe kijken uw man en zoontje naar uw nieuwe leven?

“Mijn man heeft het daar wel moeilijk mee. Hij houdt niet van politiek, vandaar. Het is vooral bezorgdheid, denk ik. Hij ziet wat politiek van iemand vraagt. En misschien ook een beetje schrik. Hij leert mij wel om te relativeren. Politiek is niet álles. De pispot-heren zouden nog veel kunnen leren van hem. (lacht) Mijn zoontje staat daar anders in. Hoewel hij nog maar zeven jaar is, is hij wél heel geboeid.”

Uw man (Niels Desein) was vroeger proftennisser. Is aan u een begenadigd sporter verloren gegaan?

“O neen. Ik heb ooit nog gesport, maar ik was geen talent, hoor. Ik moet eerlijk bekennen dat ik intussen geen enkele hobby meer heb naast de politiek. Dat klinkt triestig, hé. Mijn agenda is zó chaotisch. Al is dat mijn eigen schuld. Ik wil altijd veel te veel inplannen. Dat is niet gezond. Ik moet erover waken mezelf niet voorbij te lopen. (even stil) Wat ik wel doe, is vaste tijdsblokken inbouwen voor het gezin. Ook al betekent dat dat je soms eens iets moet missen. Maar ben je een betere politicus als je op elke receptie aanwezig bent? Ik denk het niet.”

The post “Bart De Wever? Zou die wel weten dat ik besta?”: de steile opmars van Charlotte Verkeyn, nieuw boegbeeld van N-VA is provided by KW.be.