De Tournée VDB duikt eind augustus op in Heuvelland. Als eerbetoon aan Frank Vandenbroucke die er 15 jaar geleden zijn laatste koers won en wat later overleed. In ‘zijn’ bocht stonden maandagavond een massa mensen, ook mama en papa VDB. “Wij zullen hier elk jaar terugkeren.”
De Belcanto Classic werd de laatste ‘koers’ die de betreurde Frank Vandenbroucke kon, maar eigenlijk niet mocht winnen. Een koers om te beminnen, niet om te winnen, luidt de regel er al 28 jaar. En dus laten profs de zege aan een wielertoerist. Maar niet Frank: in 2009 demarreerde hij langs zijn geliefde Sulferberg, een helling van acht procent. Op de grote plateau en dansant, horen we afgelopen maandagavond op de bewuste heuvel tijdens de 28ste Belcanto Classic. De bocht bovenop de Sulferberg werd gedoopt tot Tournée VDB en er stond een pak volk, onder wie Jean-Jacques (77) en Chantal (72), de ouders van Frank.
Veel volk
“Hier zagen we onze zoon voor het laatst schitteren, intussen 15 jaar geleden”, vertelt Chantal. “Elk jaar komen we naar deze bocht, de Tournée VDB, die onze zoon eert. Het mag duidelijk zijn: onze Frank wordt niet vergeten, dat is mooi. Er staat telkens veel volk en we worden door heel wat mensen aangesproken over Frank. Dat hij hier iedereen uit het wiel reed? Een beetje show, dat kon onze Frank ook hé. We vinden hier veel vrienden terug en hopen dat de mensen onze zoon nog zo lang mogelijk herinneren. Als het van ons afhangt, mag deze bocht blijven. Wij zullen elk jaar terugkeren.”
Toiletborstel
“Misschien laten we ooit ook eens onze ringbaarden blonderen”, aldus de Bergbierproevers, een groep vrienden uit het naburige Loker die sinds 2016 de bocht inkleedt en animeert. “Ik ben geboren in het jaar des Heeren 1765.” Aan het woord is broeder Valterus. Hij zegent renners en toeschouwers maandagavond met behulp van een toiletborstel op de top van de Sulferberg. “Dichter bij God kan men niet komen. Frank hangt hier ook uit”, wijst Wouter Lietaer (46) met zijn toiletborstel. “Wij nemen met plezier deel aan de beleving rond de Belcanto Classic om Frank in de bloemetjes te zetten. De ouders waarderen het en worden hier ook graag gezegend. Voor een behouden thuiskomst. Ga heen in vrede.”
Kritiek
“Geen enkele koers kan tippen aan de ambiance hier, de Belcanto Classic is het enige dat ik nog rijd”, aldus Peter Farazijn (55), de vroegere luitenant van Frank. “Ik was er ook bij toen hij hier won: ik heb hem afgezet aan de voet van de Sulferberg. Zoals ik dat deed aan de voet van de Saint-Nicolas waarna hij demarreerde naar de zege in Luik-Bastenaken-Luik. Het was weer zoals in 1999 hé, grapten we na de finish. Ach, Frank was toen al lang niet meer de coureur die hij ooit was. Hij wou per se nog eens winnen, maar kwam veel kritiek op, onder meer van Karl Vannieuwkerke. Enkele weken later is hij overleden in Senegal en dan hebben velen hun woorden teruggenomen.”
Herinnering opschrijven
“Nu nam ik deel met mijn zoon en dochter, maar ik kan niet meer tegen hen op. De jaren gaan zo rap”, zegt Peter. “Na enkele rondjes hield ik even halt aan de Tournée VDB, om iets te drinken met de ouders van Frank. Vroeger was daar niks, nu hangt het vol posters en spandoeken van Frank, een mooi initiatief.” Op een van de doeken konden bezoekers van de erebocht een herinnering opschrijven. “VDB mag het weten, wij zijn hem nog niet vergeten”, klinkt het.
God
“Wie er maandagavond won? Ik weet het niet”, aldus Bert Doise, voorzitter van de organiserende Belcantovrienden. “De erelijst houden we intern, want we willen niet het BK worden van de wielertoeristen. Ik kan wel bevestigen dat VDB de enige prof is die hier won. Frank was een goede vriend van mij en er werd nooit geld gegeven voor zijn deelname. In ruil beloofde ik hem wel een goede côte à l’os. Als vriendendienst. Het is er helaas nooit van gekomen. Ik weet nog dat hij over de meet kwam met een blik van ‘shit, ik deed iets wat niet mocht’. Maar ja, zo was Frank hé. Hij wou schitteren, heeft geschitterd en hielp onze koers mee groot maken. Trouwens, Frank kwam destijds te laat aan de start. Maar het peloton, dat een half uur vooraf al een plekje had ingenomen, ging als een zee open zodat hij vooraan kon starten. Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt. Voor God maakt men plaats.” (TP)
The post 15 jaar na dood Frank Vandenbroucke staan ouders in zijn erebocht: “Hier zagen we hem voor het laatst schitteren” is provided by KW.be.
