Hooverphonic stuurt op zijn veertiende album het schip in de richting van een onbekend universum. Deze keer geen bekende droomwereld of de sfeer van een film noir, maar eerder reflecterend, eclectisch en gevarieerd. “In de kern gaat het over de kracht die nodig is om uit een depressie te geraken. Op zich geen licht onderwerp, maar eigenlijk klinkt het album hoopvol en energiek”, zegt Alex Callier.
Het nieuwe album ‘Fake Is The New Dope’ is geïnspireerd op elektronische muziek uit de jaren negentig. Op een eigentijdse manier herontdekt Hooverphonic zijn eigen muzikale roots. Een ideaal moment om even met Geike, Alex en Raymond rond de tafel te zitten. Dat deden we ook in Casino in Sint-Niklaas.
Proficiat met het nieuwe album. Hoe voelt het eigenlijk voor jullie om een nieuw album uit te brengen? Is dat nog altijd iets speciaals?
Alex: “Ik vind dat nog altijd een mooi moment, wanneer we die eerste vinyl uit de doos halen. Dat blijft een leuk gevoel. Eigenlijk zijn we wel blij dat er terug vinyl is en dat het terug een boost heeft gekregen. Het is natuurlijk nog altijd niet wat het vroeger was, maar toch komt het terug. Het maakt wat we doen toch wel tastbaar. Als je dat vastpakt en je ziet dan het artwork, dat blijft altijd iets magisch die eerste vinyl die je in je hand hebt. Het is ook altijd nog even spannend, want uiteindelijk zijn reviews en mensen hun opinie hoe je het draait of keert wel belangrijk. Het is uiteindelijk ons kind én het is altijd weer afwachten hoe het album ontvangen wordt door de media, maar ook door fans of gewoon in het algemeen.”
Op het nieuwe album horen we een mix van verschillende sounds. Sommige voelen aan als herinneringen naar het verleden, anderen hebben een modern jasje, maar ze zijn allemaal typisch Hooverphonic. Hoe was het om dit album te maken? Was het een moeilijke bevalling?
Alex: “Moeilijke bevalling, niet echt eigenlijk. Ik bedoel, ik schrijf wel vrij makkelijk. Het was echter niet zo simpel, want een deel van het album is geschreven toen ik in een depressie zat en dat was de eerste keer in 49 jaar dat ik dat heb meegemaakt. Het zit van nature ook niet in mij, maar door covid was ik daar toch op één of andere manier in terechtgekomen. Je zag dan mensen niet meer en we moesten echt stilzitten. Gelukkig heb ik op een bepaalde manier toch nog ergens de kracht gevonden om elke dag in de studio te zitten en dingen te proberen, al was het maar een paar uur om te werken en te schrijven. Dat was een deel van de remedie. Er zijn dus ook veel nummers van het album net na die donkere periode geschreven. Een ander deel van de oplossing was om drie liveshows te spelen in Frankrijk. Toen besefte ik dat ik mezelf al twee jaar lang aan het opsluiten was en te weinig sociaal contact had, behalve Geike dan die af en toe iets kwam inzingen of mijn vrouw die thuiskwam van haar werk, maar buiten hen was er eigenlijk amper iemand.”
Het was dus in feite een depressie door corona?
Alex: “Absoluut! Te weinig sociaal contact en ik dacht altijd dat ik dat intense sociaal contact van het touren niet nodig had om gelukkig te zijn, maar dat was dus duidelijk niet waar. Na een hele tijd zonder optredens mochten we dan In december 2021 drie shows spelen in Frankrijk. Dat was toen heel uitzonderlijk, want je mocht verder nergens optreden. Aan het einde van die eerste show voelde ik me echt kiplekker en toen heb ik het publiek daar ook uitvoerig voor bedankt. Na die optredens in maart/april schreef ik de nummers ‘Don’t Think’ en ‘The Best Days Of Our Life’. Daarin valt die ommezwaai echt op. Het is dus best wel een positief album geworden, maar het is wel uit die donkere periode ontstaan.”
Had jij meteen een band met de nummers?”
Geike: “Ja, op zich wel. Er zijn wel heel veel nummers geschreven en op een bepaald moment moet er dan een keuze worden gemaakt. En dat is voor mij vaak het afscheid van bepaalde nummers, die er uiteraard wel nog zijn, maar misschien niet op deze plaat. Maar het geheel en dit album, daar ben ik zeer blij mee. Het was van iets heel donkers naar iets hoopvols geëvolueerd.”
Alex: “Het is best ook wel een geëngageerd album. Onze muziek is vaak een vlucht van de harde realiteit. Nummers zoals ‘The Night Is Long’, ‘The United States Of Amnesia’ of ‘Fake Is The New Dope’, zijn toch wel nummers waar we onszelf enkele maatschappelijke vragen bij stellen. Of dingen vaststellen, bijvoorbeeld ‘In The Night Long’ is er de zin ‘I saw a movie longtime ago’, dat gaat over ‘Bowling for Columbine’ van Michael Moore en die zei toen, 25 jaar geleden, dat in Amerika de politici en de media er alle belang bij had dat de massa angst heeft. Dat een bang schaap makkelijker naar de slachtbank geleid kan worden. Ik zei toen dat dit in Europa nooit zou gebeuren, maar we zijn nu 25 jaar later en ik denk dat we er erg dichtbij zijn, na alles wat er de afgelopen jaren gebeurde. ‘Fake is the new dope’ gaat over het feit dat we met zijn allen op een bepaalde manier verslaafd zijn geraakt aan perfectie. We gebruiken Photoshop, tunen de vocals en sommigen gebruiken zelfs autotune op het podium. Het is geen waarde-oordeel, hé. Het is gewoon eerder de vraag ‘Hoe ver kan je gaan?’ Ik ben vooral nieuwsgierig. Bijvoorbeeld wat AI betreft: veel mensen zijn er bang voor , maar ik denk dat het ook gewoon een plaats zal vinden in de maatschappij. Langs de andere kant is het wel zo dat mensen soms erg ver gaan in bijvoorbeeld Photoshop of plastische chirurgie en in dat proces verlies je soms wel een stukje menselijke imperfectie. Net dat imperfecte toont vaak veel schoonheid”
Raymond: “De wereld streeft te veel naar perfectie.”
Alex: “Het is een beetje zoals binnen de interieursector, daar werken ze met koude en warme materialen. Die koude materialen heb je soms nodig om het andere warmer te doen lijken, maar zonder dat warm wordt het ook wel gewoon koud. Bij koken is dat net hetzelfde, zuur en zout. Alles draait rond evenwicht in het leven. Ook bij ons in de muziek, op deze plaat gebruiken we geprogrammeerde instrumenten en samples, maar dan wel met die breekbare en geweldige stem van Geike. Dat contrast maakt soms dat warm nog intenser. Op onze eerste plaat was dat ook al het geval. Dat was muzikaal een onderkoelde soundtrack, maar de stem bracht het geheel tot leven. Het is niet nieuw, maar toch is het anders. Als je nu iets programmeert, klinkt het zoveel beter dan vroeger. In Hollywood zie je dat ook terug. In heel veel van die soundtracks komt er gewoon geen orkest meer aan te pas, maar is het volledig geprogrammeerd. Ik hoor dat, maar ik denk dat heel veel mensen dat niet doorhebben. En daarna wordt er weer iets echt gespeeld en dan denk je wel ja, dat echte is toch nóg beter. Die imperfectie die het net zo compleet maakt, kan je niet namaken. Maar op zich, als je het juist gebruikt, kan je er wel leuke dingen mee doen.”
Het is natuurlijk wel altijd tweeledig hé?
Alex: “Ja, het is voor iedereen anders natuurlijk. De ene gaat het goed gebruiken, de andere gaat er misbruik van maken. Wij hebben allemaal iets van nu ‘fake news daar, fake news hier’, maar vroeger was er ook zo veel propaganda, dat was ook niet de waarheid. Toen was er wel geen internet, waar je het kon opzoeken, maar je weet ook natuurlijk niet of het allemaal klopt wat er op internet staat. We weten dat al langer dan vandaag. Tien jaar geleden hadden we een interview in Italië en volgens de interviewer hadden we een Oscar gewonnen, want op de Italiaanse Wikipedia stond dat we een Oscar voor de soundtrack van Pocahontas hadden gewonnen. Je moet dat er dan maar eens proberen af te krijgen. Dus ‘Fake Is The New Dope’, het is heel sterk aanwezig. Iedereen is er mee bezig. Veel mensen zijn bang van AI, maar dat is gewoon een tool, ik ben vooral bang van bepaalde ideologieën die AI misbruiken en er fake news mee creëren en verspreiden.”
Jullie hebben een aantal singles uitgebracht voor het album. Alex zei het ook al een paar keer dat de muziekindustrie veranderd is naar een maatschappij waar vooral singles worden uitgebracht. Hoe kijken jullie naar die verandering? Biedt het meer mogelijkheden of net minder?
Alex:“Het is niets nieuws meer, hé. We zijn terug in de sixties. In de jaren zestig had je ‘The Beatles’, die brachten singles uit en dan werden die gecompileerd op een album. Eind jaren zestig maakten zij als eerste een conceptalbum. Zij hebben ‘het album’ eigenlijk uitgevonden. Iedereen begon die werkwijze daarna te volgen en in de jaren zeventig kwam uiteindelijk het ultieme conceptalbum van ‘Pink Floyd’. Vandaag zijn we eigenlijk terug in de jaren zestig, waar de single terug belangrijker is geworden dan het album. Is dat spijtig? Onze generatie gaat altijd dat hart voor albums hebben, denk ik. Bij de jeugd hangt het ervan af, er gaan altijd groepen zijn, maar als je naar het mainstream publiek kijkt, dan denk ik wel dat er vooral naar playlists wordt geluisterd. Als een soort alternatief van radio waar dan niet op wordt gebabbeld. Ik ga persoonlijk nooit klikken op die playlists die streamingplatformen voorstellen. Dan surf ik liever naar de artiest die ik goed vind en als die een playlist heeft, is de kans sowieso veel groter dat ik daar iets ontdek. Het is gewoon een andere aanpak. Niet beter of slechter. Wij zitten hier nu te praten over dit album, maar de plaat was al meer dan een jaar geleden af.”
En waarom duurde het zolang?
Alex: “We wilden echt vier singles uitbrengen vooraleer het album uitkwam. We zijn voor deze plaat in zee gegaan met Sony als distributiekanaal, maar ik denk als wij dat zelf hadden uitgebracht zonder distributiekanaal, dan had het niet zolang geduurd. Dan denk ik dat we sneller met die singles geschakeld zouden hebben.”
Hoe hebben jullie de singles dan gekozen? Was het meteen duidelijk welke dat zouden zijn? Hadden jullie een bepaald gevoel toen ze werden gemaakt?
Alex: “Het bizarre is dat we de singles in een compleet andere volgorde hebben uitgebracht dan dat we het in eerste instantie zouden doen. Sony heeft zich toch wat gemoeid (lacht).”
Geike: “Ik vind het toch moeilijk geworden om zo een keuze te maken. Het is beetje zoals gokken vind ik, je weet nooit wat zal aanslaan of niet. Heel onvoorspelbaar.”
Alex: “Ja, maar ik ben daar wel goed in om zo mijn buikgevoel te volgen en dé single van het album aan te duiden. En voor dit album komt dé single nu samen uit met het album, ‘The Best Day Of Our Life’.”
Geike: “Voor mij ook absoluut.”
Alex: “Ik weet nog dat wij met Universal een gigantische discussie hadden toen we ons album ‘Looking For Stars’ uitbrachten. Zij bleven aandringen om ‘Uptight’ als eerste single te releasen, maar ik bleef zeggen:’Romantic’. En toen zijn we voor ‘Romantic’ gegaan en dat bleek de juiste keuze te zijn. Ik heb dat gevoel om te kiezen, maar nu zitten we al aan de vijfde single… Maar een goed nummer blijft een goed nummer. Voor Spotify is een nummer dat langer dan een maand uit is een ‘oud nummer’. Als je een single uitbrengt na de release van het album dat krijg je minder support van Spotify. Dat is de reden waarom we ervoor kozen om toch vijf nummers uit te brengen.”
Geike: “Het is wel wat jammer, want het verhaal vervaagt wat. We zitten nu al op een andere plek.”
Alex: “Dat klopt helemaal. Enkele maanden geleden waren we aan het optreden in kleurige outfits, maar nu zitten we alweer in een jaren dertig vibe. Vroeger was het heel afgebakend: het opnemen, het schrijven, het optreden, … Maar nu loopt het allemaal dooreen. Je kan het tegenwoordig gelukkig allemaal combineren, door de technologie. Langs de andere kant, was er vroeger misschien wel meer rust en ruimte tussen alles. Ik geloof dat er altijd positieve en negatieve aspecten zullen zijn.”
Laten we even praten over specifieke nummers op het album. Is er algemeen een bepaald verhaal dat jullie wildenvertellen?
Alex: “Een algemeen verhaal, niet echt. Ik vind dat elk liedje een universum op zich is. We hadden het daarnet over uit die depressie geraken, maar ik ga een nummer altijd zo schrijven dat iedereen zijn eigen betekenis kan geven aan een nummer. Sommige teksten zijn geschreven uit het standpunt van ‘ik zit in een negatieve spiraal en ik wil eruit’, maar je kan het ook anders interpreteren en zeggen dat het over een stukgelopen relatie gaat. Ik ben een fanaat van teksten die open genoeg zijn, zodat je er zelf een betekenis aan kunt geven. Vorige week begon ik te schrijven aan een nummer, maar dat was iets dat bijvoorbeeld niet paste bij Geike en dan wil ik dat aanpassen. Dan pas ik die tekst aan voor haar. ‘Eden’ gaat bijvoorbeeld over het afscheid van mijn toenmalig lief, maar als je het beluistert kan je het ook perfect linken aan de oorlogen op dit moment. Het zou nu een anti-war song kunnen zijn. ‘Mad About You’ is dan weer duidelijk een liefdesnummer, maar op deze plaat hebben alle nummers een eigen universum. Er zijn heel triestige nummers, ook happy nummers. ‘And Then I Found You’, gaat over iets zoeken in je leven, maar het eigenlijk pas vinden als je stopt met zoeken. Ik denk dat we dat in het leven allemaal wel eens meemaken.”
‘A Guiding Star At Night’, is een pareltje. Hoe kwam het idee van dit nummer tot stand?
Alex: “Het grappige aan dat nummer is dat het ontstond op de tourbus. Ik heb mijn laptop altijd mee en dat is eigenlijk mijn studio. ‘At night, your breathing calms me down’ gaat over mijn slapeloze nachten en mijn vrouw was me toen dankbaar , maar eerlijkheidshalve moest ik toegeven dat die regel eigenlijk over onze hond ging (lacht). Het refrein gaat uiteraard wel over haar! Ik probeer gewoon heel vaak te schrijven over dagelijkse dingen. ‘Don’t think’ gaat erover dat je leeft van maaltijd tot maaltijd, want als je stopt met eten dan is het allemaal voorbij. De lijn ‘There’s nothing between lunch and diner’, er is misschien niets fijns tussenin, maar dat eten is er nog en daar kan ik me aan vasthouden. Ik pieker ook vaak, ik ben een controlefreak. Soms moet ik gewoon even naar tv kijken, naar een serie ofzo en dan kan ik even aan niets denken en naar iemand anders zijn ideeën kijken. Een boek lezen vind ik soms niet rustgevend. Je leest en dan moet je zoveel verbeelding van jezelf gebruiken om je die woorden voor te stellen en het verhaal tot leven te brengen. Dat is natuurlijk anders voor iedereen. Ik ben elke dag aan het te creëeren, dus ik heb het soms nodig om na zo’n dag even niet na te denken en rust te zoeken.”
Sommige fans vinden het jammer dat de single‘Mysterious’niet op het album staat. Was dat een bewuste keuze?
Alex: “Ja! We wilden een nummer volledig zelf uitbrengen, zonder label of distributie. Dus dat hebben we helemaal zelf gedaan, om ons zo een idee te geven hoeveel je nu eigenlijk echt verdient als je honderd procent eigenaar bent van een nummer. Dat maakte dat we het nummer ook niet in de deal met Sony wilden stoppen. Het gaf ons een heel goed idee hoeveel streams opbrengen. En dan moeten we toegeven dat het klopt wat ze zeggen. Eén miljoen streams brengt ongeveer drieduizend dollar op. Dat is de enige reden dat het nummer niet op de plaat staat, want qua nummer had het er perfect op gepast. De deal met Universal was ook afgelopen en we wilden eens zien hoeveel streams het nummer zou halen zonder major label, maar de conclusie is dat het eigenlijk evenveel streams haalde. Zo’n nummer leidt ook een eigen leven online.”
Wat opvalt is dat het album is gemaakt met weinig mensen van buitenaf. Het is dus wel een erg persoonlijk album. Vind je het soms lastig om je ziel zo open en bloot te leggen?
Alex: “Dat is bij ons niet nieuw. Op onze eerste plaat speelde er ook niemand mee. Er zijn van die platen waar we wel met heel wat andere mensen samenwerken, maar op zich is er ook wel veel samen geschreven met anderen op deze plaat. ‘I’m Not a Girl To Kill, ‘Two Wrongs Right’, ‘Por Favor’, … dat zijn allemaal nummers waaraan anderen hebben meegeschreven. ‘I’m Not A Girl To Kill’, is geschreven met Janie Price in haar studio in Italië. Er stond daar een fantastische oude synthesizer, een echt vintage stuk, ooit eigendom van Portishead, die heel inspirerend was. De tijden zijn ook anders, de laptop is nu een studio geworden. Je kan daardoor veel meer dingen ‘straigt away’ doen. Er zijn veel meer mogelijkheden, een beetje een revolutie in de muziekwereld.”
Jullie gaan op internationale tournee. Parijs, Cyprus, Londen, allemaal plaatsen waar jullie halthouden. Er is in april dan ook nog een groot concert in de Koningin Elisabethzaal met strijkers. Drukke maanden. Nu een nieuwe plaat. Komt er hiervoor ook een tournee? En mogen we jullie dan ook in West-Vlaanderen verwachten?
Alex: “Wel, die tour is voor deze nieuwe plaat, we zijn natuurlijk ook met een andere tour bezig, ‘Sit Down And Listen To’. Je moet het zien als een hybride tour. Na bijna dertig jaar zijn wij een legacy band geworden. Er zijn zoveel nummers die mensen willen horen, dus een Hooverphonic concert zal altijd een mix zijn van bekende hits, nieuw werk en uiteraard ook een paar nummers die wij nog eens graag willen spelen. Op deze tour spelen we zelf een nummer dat we nooit hebben uitgebracht, namelijk ‘Cheek to Cheek’. Het is een nummer uit 2003 dat we toen gemixt hadden, maar nooit gebruikt. Zo bouwen we die setlist op.”
Kijk je ernaar uit om op te treden in West-Vlaanderen? Wat die West-Vlaamse roots blijven aanwezig.
Geike: “Ja, natuurlijk (lacht)! Het voelt altijd als thuiskomen. Deze zomer speel ik als support met Novastar in Dranouter. We hebben vorig jaar veel gespeeld in West-Vlaanderen: Brugge, Oostende, Ieper, Roeselare … Dat blijft de max, hé!”
Alex: ”In Ieper is het altijd gevaarlijk, er staat daar altijd Hommelbier in de frigo (lacht).” (PADI & Jérémie)
‘Fake Is The New Dope’ is te verkrijgen in de platenwinkel en op alle grote streamingsplatforms. Agenda: vrijdag 12 april, Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Zie www.hooverphonic.com
The post Hooverphonic over ‘Fake Is The New Dope’: “Ik had een depressie, de eerste in 49 jaar. Ik ben er snel en onverwacht door overvallen, maar bizar genoeg ook weer snel uitgeraakt” is provided by KW.be.
