Hij veroverde al tal van podia met DIRK, maar met Dressed Like Boys – het nieuwe soloproject van Jelle Denturck – gaat het zo mogelijk nog harder. Na een succesvolle release van zijn nieuw album, verovert hij intussen ook al Europa. Het album is het meest persoonlijke tot nu toe en zet ook zijn queeridentiteit in de verf, al is het muzikale aspect minstens even belangrijk. “Mijn grootste vreugde vind ik in het métier van songs schrijven.”
Hij is nog geen veertig en lijkt al zes levens te hebben geleid. Jelle Denturck groeide op in Ingelmunster, volgde een opleiding aan de kunstschool en ging daarna filosofie studeren. Hij waagde zich aan comedy en cabaret, speelde het voorprogramma van Kamagurka en Wouter Deprez, maar trok er zelf de stekker uit toen hij zijn spelplezier gaandeweg kwijtspeelde. Hij keerde daarna terug naar zijn eerste liefde: muziek. Met DIRK veroverde hij al een aantal jaar tal van podia, tot zijn contract bij een animatiestudio – ja, ook dat nog – afliep en hij in een soort existentiële crisis terecht kwam, waaruit een nieuw soloproject ontstond: Dressed Like Boys. Al begon Jelle daar eerder schoorvoetend aan, verklapt hij.
Dikke leute
“Met DIRK hebben we altijd dikke leute gehad. We traden op in coole zalen en op fantastische festivals. Ik had alles: een geweldige job, een goeie relatie, een tof sociaal leven… Maar er begon iets te knagen. Is dit het nu, dacht ik? En tegelijkertijd voelde ik mezelf ondankbaar. Toen mijn contract afliep bij de animatiestudio besloot ik mezelf een half jaar te gunnen. Door mijn opleiding filosofie heb ik geen schrik om die moeilijke vragen te stellen. Ik kijk ook vaak terug op mijn leven, als lag ik op mijn sterfbed. Dat klinkt misschien wat morbide, maar het is een goeie manier om dingen in perspectief te plaatsen en prioriteiten te stellen. In dat half jaar besloot ik het grondig te doen, en dacht ik over heel veel zaken na. Gaandeweg kwam er ook muziek in geslopen, veel melodieuzer dan wat ik al had gemaakt.”
Enigszins met een klein hartje trok hij ermee naar zijn platenmaatschappij. “Iedereen rondom mij, van mijn manager tot mijn booker, was meteen mee in het verhaal van zodra ze mijn demo’s hoorden, een tweetal jaar geleden”, aldus Jelle. “Op dat moment twijfelde ik zelf nog. Het was een hele zoektocht naar de juiste sound voor het album, en een deel belandde zelfs nog in de vuilbak, maar wat er vandaag ligt, klopt helemaal.”
Scoren in Duitsland
Recensenten struikelen intussen over elkaar met lovende woorden, en zijn ingetogen sound doet bij momenten zelfs denken aan The Beatles. “Een heel fijn compliment, want zij zijn echt mijn idolen, al ga ik nooit zelfs maar dénken dat ik aan hun hielen kom. Als ik muziek schrijf, schrijf ik naar hun standaarden. Tijdens het schrijven heb ik veel naar songwriters uit de sixties geluisterd: het solowerk van John Lennon, een jonge Elton John, David Bowie ten tijde van Hunky Dory en Ziggy Stardust, of pakweg Lou Reed uit de jaren zeventig. Maar het is een beetje zoals vissen in de vaart. Soms heb je onverwacht iets beet, waarvan je weet: dit is het. Ik hou heel hard van het métier van een song schrijven. Niets leuker dan een song te schrijven die je niet kapot kan krijgen, zelfs als je die met een kazoo speelt.”
Maar een goeie plaat is niet noodzakelijk ook succesvol. Toch was het geloof van zijn entourage zo groot dat ze naast een release in de AB ook een Europese tournee op poten zetten. En met succes. Deze week doet Jelle Duitsland aan, en daar zijn ze helemaal verzot op de West-Vlaming. “Zelfs de promomensen staan er van te kijken. Het nummer Lies werd gedraaid op radiozenders met miljoenen luisteraars, wat voor een heus sneeuwbaleffect heeft gezorgd. Ik kan het soms niet geloven, als bescheiden West-Vlaming.” (glimlacht)
Krachtig én kwetsbaar
Kunnen we ook niet rond: het onmiskenbare thema van de plaat, namelijk zijn queeridentiteit. “Die heb ik nooit weggestoken, maar hier komt het meer uitgesproken aan bod”, vertelt Jelle. “Dat het verschil met DIRK groot is? Het is een beetje als met je vrienden op café gaan en alleen thuis zitten. Dat is twee keer een andere versie van jezelf, zonder dat je daarvoor een rolletje of zo speelt. Ik stap nu wel meer in mezelf op dat podium, merk ik. Het voelt in elk geval heel bevrijdend om daar mijn eigen speeltuin te creëren en uit te bouwen.”
“Het queergegeven is een deel van mijn identiteit, maar ik waak er ook over dat het geen marketingtrucje wordt”
Jezelf zijn op het podium is heel krachtig, maar tegelijkertijd ook kwetsbaar. “Dat klopt. Bepaalde songs zet ik niet standaard in een setlist, maar in de AB deed ik het wel. Pride, bijvoorbeeld, vertelt het verhaal van mijn lief en ik die aangevallen werden aan de Overpoort. Dat blijft lastig, omdat je die avond herbeleeft en het altijd wel iets los maakt. Het queergegeven is een deel van mijn identiteit, maar ik waak er ook over dat het geen marketingtrucje wordt. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover de mensen in de LGBTQI+-gemeenschap. Maar van daaruit krijg ik ook enorm veel steun. Transpersonen bijvoorbeeld die aangeven dat ze zich veilig voelen tijdens mijn optreden, en achteraf hun verhaal komen doen… dat kan mij diep ontroeren. Als muzikant is het ook mijn taak om te kijken naar de wereld rondom mij.”
Opvallend: met Dressed Like Boys toert Jelle – die al denkt aan een tweede album – doorheen Europa, maar voorlopig kan je hem nog niet aan het werk zien op West-Vlaamse podia. “Dat is een kwestie van tijd”, klinkt het. “Ik kijk er wel naar uit want we hebben enkele hele toffe zalen. Van welke podia ik nog droom? Het Koninklijk Circus in Brussel past perfect bij de esthetiek van wat ik doe, en als muzikant blijft Rock Werchter de heilige Graal. Maar mijn focus ligt nu eerst en vooral op muziek maken en spelen. Al de rest komt wel.” (glimlacht)
The post Na DIRK verovert Jelle Denturck nu tal van podia in binnen- én buitenland met Dressed Like Boys: “Ik heb geen schrik van de moeilijke vragen” is provided by KW.be.
