Ze rijden nog elke keer samen in de wagen naar de training, een rit van twintig minuten. En dan wordt uiteraard over… voetbal gepraat. Jean-Marie Saeremans (63) en zoon Glen (38) vormen dit jaar het opvallende trainersduo van VK Langemark-Poelkapelle in derde provinciale A. “We zijn eigenlijk meer vrienden dan vader en zoon, dit is voor ons pure quality time“, klinkt het. Een dubbelportret. Maar wie beslist uiteindelijk over de opstelling?
“Ik ga het niet luidop zeggen, maar Glen is goed bezig.” We staan op het voetbalveld van VK Langemark-Poelkapelle, net voor een training van de eerste ploeg begint. Dat team wordt getraind door een opvallend duo: vader en zoon Jean-Marie (63) en Glenn (38) Saeremans. Beide mannen hebben er een rijke voetbalcarrière opzitten, maar kozen later allebei voor het trainerschap.
“Ik begon ermee op mijn 26ste”, vertelt Glenn. “Ik coachte zeven jaar de U21 van KFC Poperinge, vier jaar de B-ploeg en ook de A-ploeg. Ondertussen bleef ik ook nog even voetballen. Ik doe dat trouwens nog steeds, bij de studaxploeg in Poperinge op zondagmorgen. Zolang het kan, blijf ik dat doen.” Na een moeilijk seizoen als trainer bij Poperinge nam Glenn een jaartje rust. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en dit seizoen staat de dertiger als coach op het veld bij VK Langemark-Poelkapelle. “Ik ben hier in een geweldige ploeg terechtgekomen. Er is hier nogal wat voetbalpassie, zowel bij spelers als bestuur”, zegt hij.
Goede mix
“Hier in Langemark train ik de eerste ploeg, want volwassen kinderen liggen mij beter dan jonge kinderen om te coachen. (lacht) Ik vind het vooral tof om die gasten te zien evolueren. Hier heb je nog enkele jonge spelers en als je die mannen voetbal kan bijbrengen, dan vind ik dat heel tof. Er is in de ploeg een heel goede mix van jonge knapen en ervaren mannen, wat het wel heel aangenaam maakt.”
Toen Glen bij de club kwam, moest er ook nog op zoek gegaan worden naar een hulptrainer. “De ploeg vroeg toen of ik niemand kende die de taak van T2 op zich wou nemen. Ik gaf een paar namen door, maar die mensen waren allemaal niet vrij. Toen kwam de club met het idee op de proppen om eens te polsen bij mijn vader. Ik dacht niet dat hij het nog zou zien zitten, maar ik bleek ongelijk te hebben.”
Keulen
Vader Jean-Marie is niet de eerste de beste in de voetbalwereld. De zestiger is geen rasechte West-Vlaming en dat hoor je ook aan zijn accent, dat zijn Franse moedertaal verraadt. “Ik ben in het Frans opgevoed en ontmoette mijn vrouw in Keulen, waar ik militair was, net als mijn vader. Een Waal ben ik echter niet, want ik woonde nooit in Wallonië. In 1995 moesten de militairen uit Duitsland terugkomen naar België. Omdat mijn echtgenote van Poperinge afkomstig is, vroeg ik om in Ieper te mogen werken, wat mij werd toegestaan. We gingen zo in Poperinge wonen.”
“Of mijn zoon nog veel luistert naar mij? Dat heeft hij nooit gedaan
Jean-Marie speelde zelf ook lang voetbal. “Op mijn 34ste, na een blessure, besliste ik om trainer te worden”, zegt hij. De zestiger trainde de beloften van FC Keulen en werd daarna coach bij Poperinge. Ook de nationale U19 van Roeselare, de nationale U16 van KV Kortrijk, de Belgische nationale militaire mannen en vrouwen en de vrouwenploegen van Famkes Merkem, Club Brugge en Zulte Waregem stonden ooit onder zijn hoede. Later ging hij aan de slag bij KSV Diksmuide om nadien zijn trainersloopbaan af te sluiten bij TSC Proven. “Voor mij was het op dat moment genoeg geweest”, klinkt het. “Maar toen mijn zoon met de vraag kwam om hem bij te staan, kon ik niet weigeren. We zijn twee handen op één buik, dus samenwerken is quality time.”
Zelfde mening
Glen en Jean-Marie komen steeds samen met de wagen naar de training, een rit van zo’n twintig minuten. Uiteraard praten ze dan vooral over voetbal. “We discussiëren wel eens, maar het voordeel is dat we vaak dezelfde mening hebben”, zegt Jean-Marie. “Allez, voorlopig nog”, pikt Glenn in. “Ik zei het eerder al tegen iemand: vroeger moest ik luisteren naar mijn vader, nu is het omgekeerd. (lacht) Maar de samenwerking gaat supergoed, het is eigenlijk heel plezant. Dat mijn vader er bij kwam, is een geweldige meerwaarde. We zijn eigenlijk meer vrienden dan vader en zoon.”
Jean-Marie is wel tevreden geen hoofdtrainer meer te zijn. “In mijn functie als T2 ben ik meer op mijn gemak. De beloftenploeg staat wel nog onder mijn toezicht. Bij de eerste ploeg neem ik een deel van de taken op mij. Mijn zoon en ik hebben dezelfde visie en hebben dezelfde manier van werken. Dat straalt ook af op de spelers. Of mijn zoon nog veel luistert naar mij? Dat heeft hij nog nooit gedaan. (lacht) Maar hij is de hoofdcoach en neemt de eindbeslissingen.”
Hoe lang Jean-Marie nog doorgaat, weet hij niet. “We zien wel. Zolang ik mij amuseer, doe ik nog wat verder. Als ik er geen plezier meer aan beleef, dan is het gedaan, maar met mijn zoon erbij lukt het wel om nog een tijdje verder te doen.” (CMW)
Zaterdag 1 november om 19.30 uur: VK Langemark-Poelkapelle – Sassport Boezinge B.
The post Vader en zoon Saeremans vormen trainersduo bij VK Langemark-Poelkapelle: “Twee handen op één buik” is provided by KW.be.
