“Een kind moeten begraven grijpt mij, uiteraard, het meest aan. Nog altijd”, zegt Karine Plovie (65), die al dertig jaar het gezicht is van uitvaartzorg Vanheste en nu al twee jaar van Ackaert-Vanheste DELA. Ze is aan haar laatste weken bezig als begrafenisondernemer, want ze gaat binnenkort met pensioen. “We hebben een goed temam. De opvolging is verzekerd, de zaak blijft bestaan”, benadrukt ze.
“Als meisje van vijftien, die in Aartrijke opgroeide, zei ik ooit tegen mijn vriendinnen, toen de plaatselijke begrafenisondernemer zijn zaak overliet aan een jonge gast: ‘ik zou nooit met zo iemand willen trouwen’”, bekent Karine Plovie.
Lijkentransport
Het kan verkeren: ze werd in het Hoger Technisch Instituut in Brugge, waar ze voor vertaler-tolk studeerde, verliefd op haar klasgenoot Luc Vanheste. Die stopte zijn studies om samen met zijn broer Marc met succes een gooi te doen naar de concessie van het lijkentransport in Brugge. “Sinds 1926 was die concessie, die de stad om de tien jaar uitreikte, in handen van de familie Vanhecke. Dat waren grootooms van mijn man en schoonbroer. Ze hadden een uitgebreid wagenpark voor het vervoer van de overledenen in Brugge”, legt Karine Plovie uit.
Het zou nog tot in 1995 duren, eer Karine Plovie zelf in de sector terecht kwam. Voordien was ze twaalf jaar actief bij Carlos Rosseel, die in Brugge een olie-imperium opgebouwd had. “Ik was belast met de administratie voor de internationale handel, maar midden de jaren negentig ging die petroleumgroep failliet. Bijgevolg ben ik dan thuis, in de uitvaartonderneming van mijn man beginnen werken.”
Dertig jaar later woont Karine Plovie nog altijd boven de aula van uitvaartzorg Ackaert-Vanheste langs de Blankenbergse Steenweg in Sint-Pieters: “Pas op 1 januari 2026, als mijn pensioen officieel ingaat, verhuizen we naar de ouderlijke woning van mijn man in Assebroek. Luc en Marc zijn al met pensioen gegaan, toen DELA hun zaak in oktober 2023 overnam. Die groep wist dat we bijna pensioengerechtigd waren, onze kinderen Manon en Mathias toonden geen interesse om de zaak voort te zetten. Na de overname zijn we gefusioneerd met Ackaert, dat door de werken in de Karel de Stoutelaan in Christus-Koning maandenlang onbereikbaar was.”
Mikey
Sinds de opening van het funerarium in Sint-Pieters in 2003 wordt Karine Plovie veel meer geconfronteerd met de dood en het verdriet van de nabestaanden. “Elk overlijden is emotioneel moeilijk. Families worden overmand door verdriet. Weet je wat een goede begrafenisondernemer maakt? Empathie en inlevingsvermogen. Wat mij nu al dertig jaar helpt in mijn job, is het feit dat ik mijn papa op relatief jonge leeftijd verloren ben. Hij was slechts 59 jaar oud. Ik weet wat die rouwende families meemaken, ik heb het zelf ervaren.”
“Het is niet altijd even makkelijk om dossiers los te laten, om het verdriet niet mee naar huis te nemen”
“Het moeilijkst blijft de dood van een kind. Een meisje van zes, dat thuis door ziekte overleed, gaan ophalen. Ik heb ook de begrafenis van de tiener Mikey, die op de Markt neergestoken werd, verzorgd. Een heel emotioneel moment. Onze zoon Mathias was amper een jaartje ouder op dat moment. Op dergelijke dagen kun je bepaalde gedachten niet onderdrukken: wat als er iets met je eigen kind gebeurt? Het is niet altijd even makkelijk om dossiers los te laten, om het verdriet niet mee naar huis te nemen.”
“Op die momenten hou je je vast aan je routine: je ontzorgt de nabestaanden, je waakt erover dat in die paar dagen tussen het overlijden en de begrafenis alles goed geregeld wordt. Want er komt zoveel bij kijken, terwijl de familie ontredderd is door die vaak onverwachte dood. Bij zelfmoord zit de omgeving soms met schuldgevoelens: hadden we de dood kunnen vermijden?”, aldus Karine Plovie, die ook vaststelt dat het aantal gevallen van euthanasie enorm toegenomen is.
Taboe
“Voor velen is praten over de dood nog taboe. Geregeld zeggen mensen, die bij ons komen voor een laatste groet: ‘We zeggen niet tot ziens, want we komen hier niet graag’. Typisch is ook dat mensen enige tijd na een begrafenis aan een weduwe of weduwnaar vragen ‘oe is’t’? en ‘goed’ als antwoord krijgen. Dat klopt niet.”
Het stoort deze Brugse uitvaartverzorger wel dat de commerciële griezel van Halloween het respect voor de doden op Allerheiligen en Allerzielen naar de achtergrond verdrukt heeft: “Gelukkig heb je tegenwoordig ook waardige acties als ‘Reveil’, georganiseerd door troostorganisaties en rouwspecialisten.”
“Halloween heeft het respect voor de doden op Allerheiligen en Allerzielen naar de achtergrond verdrukt. Gelukkig zijn er ook initiatieven zoals Reveil die onze doden herdenken”
Zal Karine Plovie komend weekend zelf bloemetjes op het graf van overleden familieleden plaatsen? “Mijn mama leeft nog, zij zorgt voor het graf van mijn papa in Aartrijke. Maar ik help mijn man Luc bij het eren van zijn overleden familie.”
Taarten
En nu nadert voor Karine Plovie het pensioen: “Mijn laatste werkdag is op 29 november, want ik heb nog enkele weken vakantie tegoed. Met mijn opruststelling eindigt uitvaartzorg Ackaert-Vanheste niet. We hebben een goed opgeleid, zevenkoppig team dat de getroffen families met raad en daad bijstaat. Zelf weet ik wat te doen na mijn pensioen. Ik ben in mei oma geworden van kleindochter Nova, ik word bestuurslid van het Davidsfonds Sint-Pieters en ik bak graag taarten. Af en toe zal ik wel langs gaan om mijn ex-collega’s op een stukje gebak te trakteren”, knipoogt Karine.
The post Karine Plovie (65) gaat na 30 jaar in de uitvaartzorg met pensioen: “Ik weet wat rouwende families voelen, ik maakte hetzelfde mee”” is provided by KW.be.
