Twee minuten. Meer had Jonathan Afolabi niet nodig om zijn eerste van het seizoen tegen de netten te duwen. Na ruim acht maanden blessureleed vierde de 25-jarige Ier met Nigeriaanse roots zijn wederoptreden tegen Lommel SK. “Het waren de moeilijkste maanden in mijn carrière. Er waren dagen dat ik amper uit bed raakte. Ik ben ongelofelijk blij dat die periode achter mij ligt.”
Voetbal is niet altijd rozengeur en maneschijn. Vraag dat maar aan Jonathan Afolabi. De spits van KV Kortrijk sukkelde maandenlang met een hardnekkige achillespeesblessure die hem 252 dagen aan de kant hield.
“In mijn eerste periode hier in Kortrijk voelde ik al iets, maar nooit zo erg dat ik niet kon spelen. Ik kon nog lopen, dus ik dacht: het verdwijnt wel. Maar hoe meer ik bleef proberen, hoe erger het werd. Ik wilde gewoon niet accepteren dat het fout ging. In mijn eerste seizoen stond ik soms na 45 minuten al mank op het veld.”
Eenzame periode
De blessure vrat aan hem, op én naast het veld. “Als mijn ouders belden, nam ik soms niet op. Dan belde ik later terug, wanneer ik klaar was om te praten. Ik wilde hen niet alles vertellen. Ze zien me zo graag dat ze zich veel te veel zorgen zouden maken. Ze dachten dat ik elke week speelde, terwijl ik eigenlijk al lang out was.”
Afolabi benadrukt dat de periode hem ook als mens heeft veranderd. “Ik heb geleerd om geduld te hebben, iets wat ik vroeger totaal niet had. Als voetballer wil je altijd vooruit, altijd spelen, altijd scoren. Maar soms dwingt het leven je om stil te staan. Letterlijk in mijn geval. Je wordt geconfronteerd met jezelf, met twijfels en frustraties die je anders kan wegvoetballen. Ik moest opnieuw leren luisteren naar mijn lichaam, iets wat ik te lang negeerde.”
De Kortrijkse spits vertelt dat hij tijdens zijn revalidatie uren en uren alleen doorbracht. “Dan leer je jezelf pas echt kennen. Je hebt veel tijd om na te denken, soms te veel. Maar uiteindelijk heeft het me sterker gemaakt. Ik ben nu mentaal veel harder dan voorheen. Elke speler krijgt ooit met tegenslag te maken, maar deze blessure heeft mij gevormd. Nu ik terug ben, apprecieer ik werkelijk elk moment op het veld.”
Nederlandse periode
In Nederland probeerde Afolabi opnieuw aan minuten te komen. In zijn eerste wedstrijd voor Cambuur scoorde hij meteen, maar zijn avontuur liep al snel anders dan gehoopt. “Ik ging naar Nederland om te spelen. Kortrijk haalde toen Roko Šimi?, dus wist ik dat er voor mij weinig plaats was. De eerste weken bij Cambuur gingen goed omdat ik geen pijn had, maar daarna kwam die pijn dubbel zo hard terug. Op een dag was het zó erg dat ik zelfs de warming-up niet meer kon doen. Maar opnieuw wilde ik het niet accepteren. De scans toonden telkens dat er ‘niets’ was.”
“Ik wil de club bedanken dat ze me, ondanks de moeilijke momenten, zijn blijven steunen”
Na enkele woelige maanden keerde hij terug naar West-Vlaanderen, en zijn rentree had iets weg van een sprookje. Bij zijn eerste baltoets lag de bal meteen in het net. “Het voelde niet eens echt. Ik kwam erin om een corner te verdedigen, verloor de bal, en de scheids floot ook nog eens verkeerd. Meteen daarna gingen we in de counter. Normaal zou ik de bal aannemen, want de keeper stond niet goed en alleen een verdediger liep terug. Maar ik tikte gewoon meteen. Ik keek zelfs niet. Ik dacht: dit móét een goal zijn. Pas toen ik het gejuich hoorde en de reactie van de ploeg zag, drong echt door wat er was gebeurd.”
Beste afwerker
Ook KV Kortrijk coach Michiel Jonckheere is blij met de terugkeer van zijn poulain. “Hij heeft een profiel dat je niet vaak ziet in deze competitie. Sterk met de rug naar doel, en in de box samen met Ambrose misschien wel de beste afwerker van de ploeg. Misschien is hij zelfs nog iets beter. In bepaalde wedstrijdomstandigheden kan hij écht het verschil maken. Zijn afwerking is sowieso van 1A-niveau.”
Afolabi is ook opvallend enthousiast over de nieuwe sportieve leiding met Nils Vanneste en Jelle Schelstraete. “Ik sprak met Nils en Jelle over een plan voor de toekomst. Het eerste wat ik zei, was dat ik die blessure eindelijk wilde oplossen. Ze verzekerden me dat ze alles zouden doen om de juiste behandeling te vinden. Geen risico’s meer, geen half werk. Samen maakten we een plan om terug te keren. Het duurde langer dan ik wilde, maar na zo lang met pijn te hebben gespeeld was het dat waard. Ik wil hen bedanken dat ze me, ondanks de moeilijke momenten, zijn blijven steunen.”
Promotie
Tot slot vroegen we Afolabi wat we hem nog mogen toewensen voor de rest van het seizoen. “Promotie. Terug naar eerste klasse, waar we horen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar we zijn goed op weg. En persoonlijk? Doelpunten maken. Hopelijk kan ik net als tegen Lommel mijn team blijven helpen.”
The post Jonathan Afolabi voelt zich opnieuw voetballer na maandenlang blessureleed: “Soms nam ik niet op als mijn ouders belden, het was te moeilijk om erover te praten” is provided by KW.be.
