“Ik was stervende, maar werd weer wakker.” Kathleen Bevernage (74) uit Ieper overleefde een aanrijding door een roekeloze chauffeur en moest verder zonder linkerbeen. Dan begon nog een lijdensweg: de aanpassing van haar wagen. Volgens Vlaams volksvertegenwoordiger Loes Vandromme (CD&V) is de procedure te lang en omslachtig.
Of ik moet helpen? “Neen, ik trek mijn plan.” Met een geknutseld touwtje trekt Kathleen Bevernage (74) een opstapje in haar auto. Een goedkoop, zelfgemaakt hulpstuk om in haar wagen te raken. Op de achterruit lezen we een waarschuwing. ‘Rolstoelingang! Graag 3 meter plaats houden’. Haar rolstoel zit al in de koffer, vandaar het opstapje om in de auto te raken. Uitstappen noemt ze “uitglijden” en doet ze met behulp van een kruk. Stappen lukt moeilijk, want ze verloor haar linkerbeen en haar hele oude bekken door een aanrijding. Vandaar de rolstoel. Hij weegt 165 kg en dient voor buitenshuis gebruik. Kathleen rijdt hem letterlijk de auto binnen, die geparkeerd staat aan haar huis bij de Menenpoort in Ieper.
Voertuigen doorzagen
“Met een afstandsbediening open ik eerst de koffer en laat dan een klep zakken. In de rolstoel kan ik niet rijden tot aan het stuur: de kans is te groot dat ik zou omvallen. Na het binnenrijden moet een magneet de rolstoel op z’n plaats houden. Vooraan is ruimte gemaakt en kan ik de passagierszetel helemaal draaien om over te stappen naar de bestuurderszetel met drie knoppen om hem automatisch te verstellen met drie knoppen. Bedieningen die veel geld kosten. De hele aanpassing kostte 28.000 euro en dat is zonder de aankoop van de wagen. Ze moesten mijn voertuig zelfs doorzagen om alles te installeren.”
Lijdensweg
“Je wagen laten aanpassen naar aanleiding van een beperking is een lijdensweg vol paperassen en wachttijden. Eigenlijk had ik nog ‘geluk’: ik was aangereden en kon alles rond betalingen nog relatief vlot regelen met de verzekering. Wie bijvoorbeeld beperkt is van bij de geboorte, kampt met nog langere wachttijden. Dat is erg slopend. De wetgeving zit raar in mekaar.”
“Ondanks het verlies van mijn been, wou ik blijven rijden en werken. Een ziekte- of werkloosheidsuitkering? Dat staat niet in mijn woordenboek”
Loes Vandromme, Vlaams parlementslid uit Poperinge (CD&V), pleit voor een vlottere afhandeling en minder administratie. “Wie in Vlaanderen omwille van een aangeboren handicap, een ongeval of ziekte niet meer in staat is om zijn of haar auto veilig te besturen kan zijn voertuig laten ombouwen. Ofwel wordt de auto omgebouwd zodat die rolstoeltoegankelijk is, ofwel wordt het voertuig aangepast zodat de persoon met een beperkte mobiliteit weer zelf kan sturen. De procedure die je daarvoor moet doorlopen is intensief en tijdrovend. Het kan eenvoudiger. Ik roep de ministers voor Welzijn en Mobiliteit op om werk te maken van een vereenvoudigd stappenplan, waarbij bijvoorbeeld gebruik wordt gemaakt van een digitaal platform voor het delen van gegevens of attesten, met de nodige aandacht voor de gevoeligheid bij het uitwisselen van persoonlijke of medische gegevens. Dat verkleint de kans op fouten, zorgt voor een vlottere afhandeling van het dossier en brengt minder administratie met zich mee.”
Basisrecht
“Voor CD&V is mobiliteit een basisrecht”, stelt Vandromme. “Zich kunnen verplaatsen wanneer en naar waar men wil is belangrijk. Dat personen met een handicap — in 2020 ging het om 6,2 procent van de Vlaamse bevolking — recht hebben op een tegemoetkoming voor hulpmiddelen en aanpassingen juich ik toe, maar zoals de procedure nu in elkaar zit, is ze voor veel mensen zeer intensief en tijdrovend. Dat kan anders.”
Gevaarlijk inhaalmanoeuvre
De lijdensweg van Kathleen ligt al even achter haar. Haar aanrijding was 26 jaar geleden, maar Kathleen herinnert het zich nog goed. “Een zaterdagmorgen, rond 9 uur. Ik was aan de slag als thuisverpleegkundige, ook al hoefde ik dat weekend eigenlijk niet te werken. Een collega kon niet en ik besloot in te springen. Ik kwam net van een patiënt in Mesen en reed richting Wijtschate, tot ik vanuit de andere rijrichting plots zag hoe een voertuig een gevaarlijk inhaalmanoeuvre ondernam en aan hoge snelheid op mij afkwam. ‘Oei, oei, wat ga ik hier doen’, dacht ik. Ik week nog uit naar het fietspad waar toen niemand was, maar hij begon te tollen en had me mee.”
De hulpdiensten hadden anderhalf uur nodig om Kathleen veilig uit het wrak te halen. “Mijn autootje was misschien nog een metertje groot. Binnen was alles verbrijzeld, zelfs elke spuit die ik meehad voor mijn werk. Ik voelde niks, maar mijn beige broek was helemaal rood van het bloed. Ademen ging moeilijk. Ik moest blijven babbelen met de hulpverleners zodat mijn hersenen voldoende bloed trokken, want inwendig was ik hevig aan het bloeden. Ze takelden eerst mijn auto uit de gracht. Omdat ze de deur niet open kregen, sneden ze het dak open en de zetel achter mij. ‘Voer mij maar naar de kliniek in ‘t stad’, zei ik nog voor ik het bewustzijn verloor.”
Stervende
“Ik was stervende. Een rib door mijn long, de lever in twee, het linkerbeen verbrijzeld… maar ik werd weer wakker, met vijftien buizen in mijn lichaam. Rond het bed stonden mijn twee zonen en partner Luc. De dokter zei dat ik zijn vijfde patiënt was die er zo erg aan toe was, maar de eerste die hij kon redden. ‘Door je wilskracht’, klonk het. Mijn been was niet meer te redden en ik moest een nieuw bekken krijgen. Pas drie jaar later kon ik me weer zelfstandig voortbewegen. Toch bleef ik altijd positief. Ondanks het verlies van mijn been, wou ik blijven rijden en werken. Een ziekte- of werkloosheidsuitkering? Dat staat niet in mijn woordenboek. Patiënten opheffen en verzorgen als thuisverpleegkundige kon ik niet meer, dus ging ik bureaujobs doen.”
“De aanpassing van mijn wagen was destijds een werk van zeven maand. Het dichtste centrum die dit kon doen, situeerde zich in Oost-Vlaanderen. Ik was een jaar bezig met de procedure voor mijn eerste rit. Nog een geluk: ik heb meteen een rijbewijs voor het leven, want mijn been groeit nooit meer terug hé. Anderen moeten geregeld opnieuw testen en bewijzen voorleggen.”
“Voor mijn ongeval deed ik al vrijwilligerswerk in de gehandicaptenzorg en dan had ik plots zelf een beperking. Pas dan besefte ik wat er allemaal bij komt kijken.” (TP)
The post Kathleen (74) rijdt met één been en een rolstoel van 165 kg in de koffer: “Anderen moeten nog langer wachten op een aanpassing van hun wagen” is provided by KW.be.
