Dat je nooit te oud bent om te leren, daar is Luc Crommelynck (68) een mooi bewijs van. Dankzij het personeel en een vrijwilliger van woonzorgcentrum Sint-Vincentius in Avelgem leert Luc lezen en schrijven. Hij kon dat nog niet, omdat nooit eerder iemand genoeg geduld heeft gehad om het hem aan te leren. “Nu kan ik verjaardagskaartjes maken én kruiswoordraadsels invullen”, glimlacht hij.
Fier als een pauw is hij, Luc. Niemand had gedacht, en zeker hijzelf niet, dat hij ooit nog zou leren lezen en schrijven. Hij werkte zijn hele leven bij de gemeente Kluisbergen, waar hij straten en pleinen netjes hielp onderhouden. Bij de start van het interview vraagt hij of het artikel zéker ook in Kluisbergen zal verschijnen. “Dat ze daar ook zien wat ik nog kan, nu.”
Luc kwam vier jaar geleden in woonzorgcentrum Sint-Vincentius in Avelgem terecht. Hij is nog vrij jong, maar door een aantal beperkingen en een autismespectrumstoornis kan de zestiger niet zelfstandig wonen. “Luc is echt een heel lieve en behulpzame man”, zegt coördinator Wonen en Leven Adelheid Van Damme. “Hij helpt ons heel vaak, zoals met de tafel dekken en afruimen, de vaatwasser leegmaken of eten naar de kamer brengen bij zieke bewoners. Of als hij ziet dat een medebewoner even aan het sukkelen is met een boterham, helpt hij die met smeren.”
Andere tijden
Begin dit jaar kwam ter sprake dat Luc niet kan lezen en schrijven, en dat zelf eigenlijk wel héél jammer vindt. “Hij kon hele korte en eenvoudige woordjes lezen, zoals de of poes. Maar meer niet”, vertelt Adelheid. “Hij is nochtans best wel pienter, maar door zijn leerstoornissen en beperkingen was iets aanleren niet evident. Er is nog nooit iemand geweest die echt de tijd heeft genomen om het hem aan te leren. De tijden waren anders op school: hij werd er vaak gezien als een lastige of domme leerling. Hij heeft heel veel uren in de hoek gesleten, of hij kreeg dan van die ezelsoren opgezet. Maar daar leerde hij dus niets van bij.”
Huismoeder Gwendolien Room zorgt voor het huishouden in de leefgroep van Luc, en zij besloot hem wat kleine woorden te leren lezen en schrijven telkens ze een beetje tijd kon vrijmaken. “Via een bordspel leerden ze letters en kleine woordjes, en daarna liet ze hem woorden en zinnen overschrijven”, zegt Adelheid. “Maar heel veel tijd kon Gwendolien natuurlijk niet investeren, er zijn nog heel wat andere bewoners die ook aandacht vragen.”
Een uurtje per week
En toen kwam Martine Van Quickelberghe in beeld. Martine, die vroeger juf was in het tweede leerjaar, werkte al als vrijwilliger in het woonzorgcentrum, en zij zag het meteen zitten om Luc vooruit te helpen. Elke week komt ze een uurtje met hem oefenen. “Ze brengt ook telkens boeken mee die hem vooruit kunnen helpen.”
“Het is niet altijd op dezelfde dag, het hangt er een beetje vanaf wanneer ze vrij is”, vertelt Luc. “Maar ik kijk er steeds heel erg naar uit, en tel echt af tot ze komt. Een favoriet boek heb ik nog niet, maar ze probeert altijd iets mee te brengen dat mij kan interesseren.”
“Zo hebben we sinds kort een huiskat, Juul, en Luc heeft spontaan gevraagd naar een boekje over katten om er wat over bij te kunnen leren”, zegt Adelheid.
“Een favoriet boek heb ik nog niet, maar Martine probeert altijd iets mee te brengen dat mij kan interesseren”
Luc startte zijn opleiding in april en intussen heeft hij al grote stappen vooruitgezet. “Zo kan ik nu ook ondertitels lezen van tv-programma’s. Het gaat nog wat snel, maar vroeger begreep ik er helemaal niets van – zonder ondertitels – en nu kan ik toch al beter volgen.” Daarnaast kan hij ook kruiswoordraadsels invullen, en hij leest de krant. Soms leest hij zelfs voor aan zijn medebewoners. “Het allerleukste is misschien dat hij nu zelf kaartjes en briefjes kan maken. Bij elke verjaardag van bewoners of personeelsleden mogen ze zich aan een superlief, persoonlijk kaartje verwachten.”
Luc geniet van die nieuwe wereld die voor hem opengaat. “Vroeger had ik heel vaak het gevoel dat ik niet echt meetelde, maar nu hoor ik er echt bij in de maatschappij.”
The post “Eindelijk voel ik dat ik erbij hoor in de maatschappij”: na een leven lang zonder lezen of schrijven krijgt Luc (68) de kans is provided by KW.be.
