In Menen loopt een brandweercarrière als een rode draad door drie generaties van de familie Vandenberghe. Filip Vandenberghe (58) staat al sinds 1987 paraat bij de lokale brandweer en ook zijn vader Maurice was jarenlang een vaste waarde in het korps. Bovendien treedt Filips zoon Thomas (28) in hun voetsporen. “Sinds Thomas brandweerman is geworden, heb ik hem op een andere manier leren kennen en zijn we nog hechter geworden.”
Filip Vandenberghe (58) is geboren en getogen in Menen en vormt al bijna vier decennia een vaste waarde binnen de lokale brandweer. Sinds 1987 staat hij paraat als brandweerman, en sinds 1999 is hij onderofficier. De voorbije tweeënhalf jaar doet hij dat in de graad van adjudant, de hoogste graad binnen de onderofficieren. Zijn zoon Thomas (28) treedt in zijn voetsporen. Hij zit in zijn tweede jaar bij het korps en werd op 1 oktober 2025 officieel benoemd.
Voetsporen
Ook de vader van Filip, Maurice Vandenberghe, was 33 jaar lang brandweerman in Menen. “Ik ben van kleins af meegekomen naar de brandweer, ik heb nooit iets anders gekend,” vertelt Filip. “Het was vanzelfsprekend dat ik na mijn legerdienst ook zou solliciteren bij de brandweer.”
“Hij heeft dat nooit uitgesproken, maar ik denk wel dat hij trots was dat ik in zijn voetsporen getreden ben, net zoals ik nu trots ben op Thomas,” vertelt Filip. De brandweer zat er ook bij hem van kinds af aan al in. Vanaf zijn geboorte werd er thuis vaak over het korps gesproken en hij ging altijd mee naar de kazerne. “Hij is misschien zelfs nog meer bezeten door de brandweer dan ik”, lacht Filip.
Thomas keek als kind dan ook enorm op naar het werk van zijn vader. “De brandweer zie je natuurlijk als helden, mensen die in noodsituaties helpen. Als dat je eigen papa is, kijk je daar als kind met veel trots naar,” vertelt hij.
Filip en Thomas moeten er dan ook regelmatig eens samen uitrukken. “Als hij mee is merk ik dat ik extra bezorgd ben”, geeft Filip toe. “Als bevelvoerder ben je altijd alert en verantwoordelijk voor het veilig terugbrengen van je team, maar wanneer je eigen zoon mee is, voel je dat toch nog intenser.”
Vader en zoon hebben tijdens de brandweerinterventies vaak een verschillende manier van aanpak. “Ik ben al 39 jaar bezig en heb mijn eigen principes en werkwijzen”, vertelt Filip. “Thomas is jong en doet dingen vaak anders, hij heeft nog dat extra jeugdige enthousiasme. Soms heb ik het gevoel dat ik te streng wil zijn voor hem, terwijl dat helemaal niet nodig is. We leren van elkaar en vullen elkaar aan in onze kennis en manier van werken.”
Collega’s
Uit de bijna vier decennia van Filip Vandenberghe bij de brandweer steekt een jaar er voor hem bovenuit. “In 1988, mijn tweede jaar als brandweerman, hadden we een reeks woningbranden waarbij vier mensen omkwamen in één jaar. Ik was toen nog jong en alles was nieuw, dus dat maakte een enorme indruk op mij,” vertelt hij.
Ook zware ongevallen met slachtoffers blijven altijd nazinderen, vooral wanneer kinderen betrokken zijn. “Als iemand lijdt, in de miserie zit, moet je dat van je af kunnen zetten. Achteraf blijft het meestal wel even hangen, maar het is belangrijk dat je de knop kan omdraaien. Dat heb ik doorheen de jaren moeten leren,” zegt Filip.
Volgens vader en zoon speelt de steun van collega’s een cruciale rol bij het verwerken van wat je meemaakt. “We kunnen echt op elkaar rekenen en praten over wat er gebeurd is. Iedereen staat klaar voor elkaar. Na een heftige interventie zeggen we niet gewoon ‘salu’; we praten nog na in de kazerne en vragen of iedereen oké is. Als er iets ernstigs gebeurd is, worden we bovendien goed begeleid door de zone”, vertelt Filip.
“We gaan letterlijk voor elkaar door het vuur”
Deze collegialiteit en vriendschap binnen het korps is volgens Filip essentieel. “Tijdens een brand zie je niets, is er veel lawaai, voel je de hitte, dan is het cruciaal dat je weet dat er iemand achter je staat die je blindelings kan vertrouwen,” bevestigt Thomas. “Eigenlijk gaan we letterlijk voor elkaar door het vuur”, vult Filip aan. “De band tussen brandweercollega’s is iets unieks, dat vind je nergens anders.” Ook Thomas deelt dit gevoel. “De brandweer is eigenlijk mijn tweede familie.”
Als vader en zoon hadden Filip en Thomas altijd al een hechte band, “maar sinds Thomas zelf brandweerman is geworden, heb ik hem op een andere manier leren kennen”, aldus zijn vader. “We zien elkaar nu vaker en kunnen elkaar op elk moment van de dag tegenkomen tijdens een oproep, soms zelfs midden in de nacht. Onze band is versterkt sinds Thomas ook brandweerman is.”
The post Filip en Thomas, vader en zoon, zijn samen brandweerman in Menen: “De brandweer is eigenlijk mijn tweede familie.” is provided by KW.be.
