Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Dario Gjergja, die voor het veertiende jaar op rij kampioen werd met basketclub Filou Oostende. De afscheidnemende coach mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Dario,
14. Veertien op veertien! Het perfecte rapport. Evenveel titels met Oostende als het aantal keer dat Rafael Nadal Roland Garros won. Komt er nu ook een gedenkplaat in de plankenvloer van de COREtec Dôme als eresaluut aan de succesvolste coach in de geschiedenis van het Oostendse basketbal? Ik hoop het. Een titel meer dan Alex Ferguson met Manchester United. Kromme vergelijkingen. Ik weet het. Maar de reeks die je in Oostende hebt neergezet, is een van de strafste records in de Belgische sport. En je deed het op jouw manier. Met de Jeckyll & Hide-methode. Eens de seconden op de shotklok wegtikten stond je als een onbedaarlijke zot langs de zijlijn te springen en wild te gesticuleren. Als de match voorbij was, werd je de minzaamheid in persoon. Een correcte en warme mens. Dat ben je naar verluidt ook, Dario. Het mooiste compliment kreeg je zondag in het postmatch-interview met Tony Van Den Bosch: ‘Dario Gjergja? Er zijn mensen die hem een eikel vinden, maar ik vind het een geweldige coach en een geweldige gast’. Het Antwerpse accent van de 72-jarige Van Den Bosch denkt de lezer van deze brief er zelf wel bij.
De reeks die je in Oostende hebt neergezet, is een van de strafste in de Belgische sport
Vorige maandag ben ik komen kijken naar de tweede match van de playoff-finale. We zaten in de tribune achter je, Dario. En ook al bliezen je jongens Mechelen compleet weg en maakten jullie bijna dubbel zoveel punten (96-49) als de Kangoeroes, je bleef vier quarters coachen alsof elke score het verschil maakte. De drive is zelfs na veertien intense jaren nog helemaal intact. Het deel van het bestuur dat aanstuurde op een afscheid zou het zich nog wel eens kunnen beklagen, Limoges kan er alleen maar wel bij varen. Het klopt dat je tijdens zo’n match veel aandacht naar je toezuigt. Je hebt talent voor grote gebaren. Balkantemperament waarbij de expressies bij momenten pathetische vormen aannemen, maar een sportliefhebber kijkt daar door. Die ziet vooral vuur en passie, een brok hete lava. De droomcoach. Het beste uit spelers en een ploeg halen. Dat is het enige wat jou drijft, Dario. Elke speler waarmee je hebt gewerkt wist wat hij aan je had. Neem nu die jonge Noah Meeusen. Negentien jaar, zijn evolutie in een stroomversnelling door de accenten van de strenge maar rechtvaardige coach. Toen je in die tweede match een time-out vroeg om hem op een paar fouten te wijzen, pakte hij een stoel en plofte die met de nodige woede op de grond. De boodschap was al aangekomen nog voor je die verbaal moest ondersteunen. Je legde er ook geen extra laag op, ging rustig in je regisseursstoel zitten en gaf mee wat je had gezien. Meeusen speelde nog beter.
Niemand balanceert zo op de grens van woede en rust als jij, Dario. Keihard maar ook boterzacht. Vader van je spelers. Door zo te zijn, creëer je een onklopbaar leger basketbalspelers. Wie niet om kan met je stijl overleeft de natuurlijke selectie niet. En daardoor heb je altijd een groep die ook in de moeilijkste momenten recht veert. Mentale oerkracht gekoppeld aan talent. ‘Without Dusan (Djordjevic) there would be no Dario. Never’. Toen ze na de match de microfoon in je handen duwden, bracht je een ode aan de generaal die twaalf jaar lang je verlengstuk was op het terrein. Dankbaarheid is een mooie deugd, Dario. Ik ken je niet persoonlijk, maar kan alleen maar geloven dat je een mooie mens bent. Toen je zondag in Sportweekend verraste door te zeggen dat je vertrek niet jouw keuze is, kon ik mijn ogen niet geloven. Veertien titels, acht bekers, vier Belgische supercups, BNXT leaguewinnaar en nog een paar andere trofeeën. In normale omstandigheden krijg je daar een contract voor het leven voor. Wat niet eens een gekke gedachte is als je weet dat de bondscoach van de Belgian Cats, Mike Thibault, straks vijfenzeventig jaar wordt en jij nog je vijftigste verjaardag moet vieren. Het grootste deel van je basketbalerfenis ligt voor eeuwig en altijd aan de Belgische kust, Dario. Of zoals je je laatste dans in de zaal zelf een mooie pointe bezorgde met de woorden: ‘Ik ben Oostendenaar voor het leven’. Dat ben je inderdaad. ‘Sretno, brate!’ Het ga je goed.
Warme groeten,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Dario Gjergja: “Het grootste deel van je basketbalerfenis ligt voor eeuwig en altijd aan de Belgische kust” is provided by KW.be.
