“Aan de aanwezigheid van ‘Minneke’ was niet te ontkomen. Zij sleurde ons weg van de stoel, leerde ons de dans van het leven te volgen, met al zijn kronkels en onverwachte passen.” Het zijn de mooie woorden waarmee Monique Vandoorne, weduwe van Werviks architect en ingenieur Lucien Cnockaert, wordt geëerd op haar bidprentje. De ‘eeuwige jonge geest’ overleed op 15 februari op 86-jarige leeftijd.
Zoon en kunstrestaurateur Frederik Cnockaert en kleindochter en kunstenares Helena Cnockaert halen herinneringen op aan hun Minneke. Monique Vandoorne groeide op in een commerçantenfamilie. Haar ouders baatten het Wevelgemse buurtwinkel Prima uit. Van haar elfde tot haar drieëntwintigste ondersteunde ze haar ouders in de winkel, tot ze op toevallige wijze ene Lucien Cnockaert ontmoette. Cnockaert, de architect van onder andere het ondertussen vergane Wervikse zwembad, schipperde op dat moment tussen Antwerpen en Wervik. “Vader was een dromer, een echte artiest”, zegt z’n zoon Frederik. “Hij kon weleens cynisch zijn. Moeder daarentegen was het compleet tegenovergestelde, een echte spring-in-‘t-veld.”
Trouwfeest
De eerste kennismaking tussen Monique en Lucien leest als het script van een film. Odette Vandoorne, Moniques zus, trouwde met Ronald Cnockaert, broer van – jawel – Lucien Cnockaert. Net voor de trouwceremonie kwam Lucien de suite van Odette binnengewandeld. Hij liet er zijn valies even achter om later terug naar de Sinjorenstad te trekken. Die avond zou Monique ijskonijn Lucien de dansvloer opsleuren. Zij sleurde ons weg van de stoel, leerde ons de dans van het leven te volgen… Ze dansten de gehele avond. En wat vond Lucien in zijn valies eens hij terug in Antwerpen was aangekomen? Een foto van Monique.
Een week later belde hij met zijn moeder. Hij vertrouwde haar toe dat hij zich zo geamuseerd had op de dansvloer met Monique. Moeder Helene zag het goed komen tussen die twee. Ze wou haar zoon ook liever terug naar de Tabaksstad lokken. En ook al zag vader Vandoorne z’n dochter liever met een andere commerçant eindigen, toch stapten Spaanse furie Monique Vandoorne en dromer Lucien Cnockaert drie maanden na het bewuste trouwfeest al zelf in het huwelijksbootje.
De twee nestelden zich in de Hoogweg in Wervik, waar ze een prachtig domein uitbouwden. “Vader was begeesterd door de Romeinen en bouwde ons domein uit tot een eclectische leef- en werkruimte. Alles wat je bij ons ziet, van de gerecupereerde stenen en de vijver tot de handgeschilderde keramiek, is door vader en moeder gemaakt.”
De ideeën kwamen van Lucien, maar Monique wist haar techniek in het maken van keramiek tot in de puntjes te verfijnen. Ze was dag en nacht bezig met het bakken en beschilderen van keramiek. “Eigenlijk was ze haar tijd ver voor. Keramiek was toen allesbehalve in.”
Ze was voor Frederik vaak de beschermende, liefdevolle en zachte factor in zijn jonge leven. Ook hun vriend Albert Petyt heeft vele goede herinneringen aan Vandoorne. “Zij was de persoon die ons na een lange dag verwende met een koffie en koekjes. Ze was altijd positief en heeft veel ondersteunend werk geleverd. Ik zal nooit vergeten hoe Lucien en Monique na de werkdag samen hand in hand over het domein liepen.”
Bij kleindochter Helena Cnockaert horen we hetzelfde. “Ik had een heel goede band met oma. Ze was telkens enorm behulpzaam, maar leefde wel volgens haar eigen idealen. Toen ik hier in het weekend kwam, was het telkens feest.” (lacht) De jonge Helena sliep in die weekends tussen haar oma en opa. “Ze praatte me eigenlijk in slaap. Ze kon zo mooi vertellen! Later ontdekte ik wel dat ze de verhalen die ze vertelde blijkbaar uit het hoofd leerde.” (lacht)
Vereeuwigd
Sinds 15 februari staat er een extra ster aan de hemel, en die blinkt fors. “Nu reist ze verder, onstuitbaar als altijd. Quo vadis?”, is de afsluitende boodschap van het bidprentje. Monique Vandoorne zal alleszins nog lang verder leven in ieders herinneringen. Ze is ook op verschillende plekken vereeuwigd op het domein. Haar assen zullen naast die van haar grote geliefde Lucien een gepast plekje krijgen, met uitzicht op het sublieme domein dat ze hebben uitgebouwd.
The post “Jij leerde ons de dans van het leven te volgen”: Monique Vandoorne, weduwe van Lucien Cnockaert, leeft verder in verhalen nabestaanden is provided by KW.be.
