Vanaf de start van zijn carrière in 1990 volgen we Helmut Lotti al voor Krant van West-Vlaanderen. We maakten de hoogtepunten mee toen hij zijn cd’s ‘Helmut Lotti goes Classic’, maar ook ‘Out of Africa’ en ‘From Russia With Love’; enz. uitbracht. We genoten van ooit zijn optreden én op hetzelfde moment tv-opname op de Brusselse Grote Markt en waren erbij toen hij eind augustus 2004 zijn nieuwe cd voorstelde op de Russische Ambassade in Berlijn. Ook in 2025 blijft de joviale Lotti nog altijd iedereen verbazen met sterke nummers, die het publiek weten te bekoren. Dat zal ook het geval zijn met zijn nieuw album ‘Heart Rock’.
Bij DPG Media in Antwerpen sloegen we een gemoedelijke babbel met Helmut, die al een tijdje in de Ardennen woont en daar geniet van de rust. De ‘rustige’ Helmut babbelde in alle rust met ons. Geniet van dit interview!
Mag ik jou eerst en vooral echt een intens gemeend compliment geven aub? Jouw versie van ‘Dream On’” van Aerosmith is f e n o m e n a a l! Ik ben er echt wild van en kan eigenlijk niet wachten om jou live dit te zien zingen. Dit is voor mij het allersterkste dat je ooit al hebt gedaan. Episch! Je koos ervoor de liveversie te coveren i.p.v het origineel nummer uit 1973? Waarom?
Helmut: “Het komt eigenlijk uit een beperking voort dat ik het zo heb gedaan. Steven Tyler, de zanger van Aerosmith, zingt op een bepaald moment op het einde van het nummer 4 x hoog “Dream On”, en dan doet hij dat nog eens 4 x naar een octaaf hoger. Dat is te hoog voor mij, daar kan ik gewoon niet bij. Hij zingt dat met een soort van fluitregister, een soort kopstem die ik gewoon niet heb. Dat is een techniek die ik gewoon niet beheers. Ronnie James Dio, van de groep Dio, die heeft dat nummer ook gezongen. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd om een kruising te maken tussen de versie van Aerosmith en die van Dio. Dit is het resultaat. Ik vond ook dat ik het moest afsluiten met een hoge toon, maar die zit dan gewoon op de grondtoon.”
Net zoals Steven Tyler ‘Dream On’ wegens stemproblemen nooit meer live zal kunnen zingen, zal Bon Jovi ook ‘Bed Of Roses’ nooit meer live kunnen zingen. Is dit een beetje een album met sterke nummers, die de originele artiesten zelf niet meer technisch live kunnen brengen of ook gewoonweg omdat ze niet meer leven? ‘Bed Of Roses’ is het nummer dat iedereen wil zingen, maar niet kan, tenzij alleen vals in de auto of onder de douche, maar jij doet het wel, chapeau daarvoor! Trouwens, een leuke opbouw van ballad naar pure rock. Was dat voor jou een enorme uitdaging?
Helmut: “’Bed Of Roses’ is niet mijn favoriete nummer van Bon Jovi. Het is een liedje dat ik wel heel mooi vind, maar ik hoorde het mezelf niet direct zingen. Ik dacht niet dat het bij mij paste, maar wou wel er meer een Lotti-song van maken. Wat heb ik gedaan? Ik heb eens heel goed naar de tekst gekeken en geluisterd, omdat het eigenlijk gaat over iemand die achter een piano zit te mijmeren. Waarom moet dat met een gitaar beginnen dacht ik? Ik heb er een Tom Waits-achtig pianosfeertje aan meegegeven in het begin van het nummer. Dan wordt het contrast ook groter tussen het couplet en het refrein, omdat in het refrein de gitaren erbij komen. Het heeft een heel groot dynamisch verschil tussen couplet en refrein, en daardoor heeft het voor mij iets intiemer gekregen, iets meer Elvis ook weer (lacht).”
Voor ‘Nothing Else Matters’ kies je ook voor de live versie van Metallica op hun S&M album? Vanwaar deze keuze?
Helmut: “Ik dacht gewoon: dit is structureel het nummer zoals Metallica dat altijd brengt, daar is niets aan veranderd. Wel is het zo dat in het originele nummer de drum begint voor de zang, waardoor je eigenlijk heel de tijd in dezelfde dynamiek zit. Hier heb ik ook weer gekozen om een dynamische opbouw te maken, door het eerste stuk heel romantisch te houden zonder drums. Tot na de eerste brug (zingt Never care for what they do…) de eerste keer dan zonder drums, en dan pas de drums erin te laten komen. Ook weer allemaal om het wat romantisch te maken, de plaat heet “Heart Rock” voor iets natuurlijk hé. Dan verder is dat gewoon hetzelfde arrangement zoals bij Metallica, alleen hebben we dan in de eerste (zachte) gitaarsolo een hoorn laten meespelen, gespeeld door de zoon van de man waar ik het album heb opgenomen.”
Ik wil ook even opmerken dat de inbreng van de fantastische muzikanten cruciaal was voor dit album. Hun muziek is opmerkelijk strak, hoe ze de muziek brengen: wel overwogen? Werd hierover veel gebabbeld, hoe dicht bij het origineel, maar toch eigen versie?
Helmut: “Daar werd niet zoveel over gepraat, en het is ook een paar keer gebeurd dat ik een idee had waarbij de gasten zeiden: is dat nu niet een beetje heel raar? Maar ik zei: wel, probeer het eens he. Zoals bij “Cold As Ice” ik dacht van dat pianoke, doe dat eens met gitaar. Waardoor je ook weer een andere wereld creëert. Dan blijf je eigenlijk dicht bij het origineel, maar toch heb je een andere sound. Die jongens hebben sowieso door onze bezetting 2 gitaren, een bas, een keyboard en die kan meerdere dingen doen, drums en dan backing vocals. Zo heb je een heel natuurlijke sound, en op de plaat zit er hier en daar een dubbing van een gitaar, een keer een extra keyboard partij, maar dat zijn dingen die we live eigenlijk bijna hetzelfde kunnen doen. Dat was voor mij ook wel belangrijk: niet een heel grote productie maken die je dan live niet kunt waarmaken.”
De gitaarsolo’s zijn heel erg sjiek. De juiste instrumenten en pedalen werden gebruikt, naar het origineel. Gaf dat extra druk?
Helmut: “Dat zou je eigenlijk moeten vragen aan mijn gitaristen hé. Dat zijn rockgitaristen he, die gasten doen niet liever, die zijn blij dat ze zich eens kunnen laten gaan. Ze hebben zich rot geamuseerd.”
Het oeroude ‘Born To Be Wild’ werd vanonder het stof gehaald, en gebracht in een frisse versie. Die song zing je in een rotvaart. Zoiets zing je graag he?
Helmut: “Ja,, ik heb het ook sneller willen doen dat het originele, iets puntiger ook, iets minder ‘bluesy’ ook en iets scherper. Ik ben blij dat dit heel goed gelukt is, ik ben dus heel blij met die versie van “Born To Be Wild”.”
‘Zombie’: dat is eventjes wennen omdat het origineel door een vrouwelijke zangeres werd gebracht, alsook ‘Love Is A Battlefield’, beide klassiekers, wat ging er door je heen in jouw beslissing om dit te brengen?
Helmut: ““Call Me” ook van Blondie. Dat zijn gewoon songs die ik heel leuk vind, en tegelijkertijd vind ik dat beter om zoiets te coveren, dan weer drie songs van mannen te zoeken, die perfect inwisselbaar zijn teksten. Bij Blondie is het gewoon “him” door “her” te vervangen (lacht) en bij die andere 2 songs is het zelfs totaal onbelangrijk. Het vormde geen probleem om iets dat door een vrouw gezongen werd door mij te laten zingen. En dan wordt het ook niet direct vergeleken met het origineel. Ze kunnen moeilijk zeggen: Helmut Lotti is een betere zangeres of een slechtere zangeres dan Dolores (lacht).”
Mis je ook Dolores van The Cranberries?
Helmut: “Het is natuurlijk heel erg dat iemand op die leeftijd aan een alcoholvergiftiging komt te overlijden. Het is heel droevig dat zoveel jonge mensen zoveel problemen hebben in het leven. Ik heb mij ook altijd wel vragen gesteld, maar ik heb mezelf nooit in de dieperik gedacht. Er zijn mensen die dat blijkbaar moeilijk vinden. Ik denk toch dat, tenzij je echt pech hebt in je leven, dat kan ook, maar ik denk dat het voor de gemiddelde mens toch ook maar zo moeilijk is zoals je het zelf wil maken. Ik heb een soort ‘lichtheid’, die moet je niet verwarren met oppervlakkigheid, sommige mensen zijn toch iets te zwaarmoedig en te pessimistisch. Je kan maar de dingen doen als mens voor uw omgeving die je zelf aan kan en je moet ermee leren leven dat de wereld is zoals die is, en dat je niet alles kan veranderen. Zelfs in uw eigen leven is het moeilijk om dingen te veranderen maar ligt daar niet van wakker, probeer zo goed mogelijk uw ding te doen en voel je niet schuldig….wij kunnen er ook niet aan doen dat we hier geboren zijn en niet in Afrika. We moeten daar gewoon heel dankbaar voor zijn en eigenlijk veel mildheid tonen naar mensen die het minder goed hebben dan onszelf. Ook naar mensen die minder positief denken dan wijzelf, en ook naar mensen die eigenlijk niet zo tof zijn. Iedereen heeft zijn verhaal en iedereen heeft zijn leven.”
Helmut heeft een rockhart! Zat deze muziek al vanaf je jeugdjaren in uw hart?
Helmut: “Ja, mijn broer Johan die had een uitgebreide rockcollectie thuis. Hij heeft mij daar toch mee besmet (lacht). Ik luisterde vooral naar mijn moeder haar platen: Elvis en Engelbert Humperdinck, Tom Jones, Perry Como, Bert Kaempfert, er waren plaatjes van Helmut Zacharias, dat is een Hongaarse violist. Aan de andere kant was er dan mijn broer zijn collectie van Kiss, Iron Maiden en Judas Priest en dan was er ook nog de muziek die we op Toppop en Countdown zagen. Kortom, het was heel breed he. Ik hoor van alles graag, maar die rock, dat was een kant van mij die ik in mijn hart en aan mijn lijf al een beetje had laten voelen, maar die wel degelijk aanwezig was.”
Jouw single op dit album ‘I don’t Want To Cry Anymore’ werd al gereleased. Wat doet dat met jou om jouw rockballad tussen deze andere klassiekers te zien staan?
Helmut: “Dat is wel tof, maar er staan twee nummers op van mij op deze plaat. Dat is plezant, dat is een goed nummer. Het is heel klassiek opgebouwd, Amerikaans bluesrock nummer, zo een beetje in de traditie van”The House Of The Rising Sun” maar er zit ook een beetje Santana in, Scorpions, Johnny Cas en wat Elvis in. Ik vind het een heel gezellige goeie rockballad.”
In elk genre bracht je wel je eigen inbreng, maar dit lijkt mij toch wel heel persoonlijk, of mogen we dat niet vragen?
Helmut: “Ja, ik probeer elk genre dat ik aanpak toch voor een stuk van mijn eigen persoonlijkheid mee te geven. Bij mij gaat dat toch altijd terug naar mijn Elvis-invloeden. Als je bijvoorbeeld luistert naar “Call Me” van Blondie, daar zit zo een muziekinstrument in de ritmesectie dat heet clavinet, geen klarinet he, dat is iets dat Stevie Wonder ook gebruikte in “Superstition” een soort keyboard klank, en Elvis heeft dat gebruikt in het liedje “Way Down” maar hij heeft het ook gebruikt in “Promised Land”. Hij gebruikte het dus in zijn rocknummers. Ik besloot dat te gebruiken in het rocknummer van Blondie en dat zorgt voor een hele gave drive.”
‘Call Me’ zou niet mis staan in ‘Liefde voor Muziek’ als een eigen versie van jou, in een zwartlederen rockjasje. Ik word er eigenlijk wel happy van. Wat heeft jou getriggered om dit te doen?
Helmut: “Ik vind dat gewoon een keigoede song, en ik hou zo van die snelle shuffels. Ik vind dat tof en ik dacht op die manier is het nog wat ruiger, nog wat puntiger.”
Dit album is in mijn ogen niet metal, wél stevig rock en aaibaar. Hoe omschrijf jij het eigenlijk?
Helmut: “Het is gezen metal he, het heet “Heart Rock” Dit is gewoon een heel goed rockalbum. Dit is mijn visie van Helmut Lotti, de rockzanger.”
Je tovert ‘Que Je t’aime’ van Johnny Halliday om in een hardrock versie. Je maakt daardoor de epische intro nog epischer. Wie creërde dit staaltje zalige muziek? In het nummer zit er een ferme schreeuw in van jou. Is dit technisch voor jou, want ik heb het gevoel dat deze van héééééél diep komt hoor?
Helmut: “Die kwam ook van heel diep, maar dat is gewoon iets dat daar on-the-spot gebeurde en dat ik sindsdien op elk optreden doe. Het is gewoon de passie van het moment. Ik vind dat één van de mooiste teksten die ik ooit gezien heb. Eigenlijk is dat het relaas van een vrijpartij, en met een blonde vrouw (lacht), de tekst maakt dat eigenlijk al duidelijk. Het gaat over een ‘champ de blé”, dus een korenveld. Hij vergelijkt haar daarmee, het ligt open op een hoofdkussen. Het is goudblond he…het zal Sylvie Vartan zijn veronderstel ik dan. Alhoewel, het is uit 1969, ik weet niet of hij toen al bij haar was, ‘k zou het niet weten. Het nummer is uit mijn geboortejaar, net zoals “Suspicious Minds”. Er zijn heel mooie liedjes gemaakt in die periode. Het is een ongelooflijk schone rockballad. Ik denk dat Johnny ook al eens een intro gedaan heeft met ruige gitaren, maar wat hij nooit gedaan heeft is op het einde het nummer wat extra lang laten doorgaan. Hij is altijd na 1 refrein gestopt, en ik dacht: dat moet nu doorgaan, daar moet nu een gitaarsolo in zitten. Ik vind het een keigoede versie, ik ben er heel trots op.”
Zei ik al dat ‘Dream On’ op dit album ongelooflijk sjiek is?
Helmut: “Voor mij het mooiste nummer van Aerosmith, heeft Steven Tyler geschreven toen hij echt nog heel jong was, denk ik ook. Wat ik straf vind, want het is een heel rijpe tekst. Ik moest het anders zingen dan Steven Tyler, want hij zing het heel klein, heel mooi, met een beetje folk in zijn stem. Ik ben zo wat naar de versie van Dio gegaan.”
Je had dit ‘metal’-succes toch zelf echt niet verwacht, geef eens eerlijk toe? En hoe plaats je die cd tussen al je andere successen?
Helmut: “Als ik morgen stop met zingen, dan heb ik gedaan wat ik moest doen. Dan heb ik de klassieke kant van mezelf laten zien, de chansonzijde van mezelf, de schlagerkant van mezelf en de rockzijde van mezelf. Eigenlijk kan ik wel zeggen, als er mij morgen iets overkomt, is dit een fantastische afronding van een carrière waar ik best blij mee mag zijn. Ik heb met deze plaat echt wel laten zien wie ik ben als rockzanger. Kijk, de metal was heel leuk, maar dat was een evenement, ik zou dat nooit zo op plaat gezet hebben. De reden dat we dat gedaan hebben is, omdat het gewoon een evenement was maar tot slot van rekening hebben we daar eigenlijk vooral covers gezongen. Gewoon gecoverd zoals de nummer zijn. Nu hebben we er ook iets mee gedaan, het is mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger. Dit is mijn eerste echte rockplaat, ik ben er zeer gelukkig mee.”
Zal het bij één blijven?
Helmut: “Dat gaat de toekomst uitwijzen. Wat ik wel weet is dat we na deze zomer, na deze festivalzomer, en hopelijk komen er nog wat festivals bij, terug klassiek gaan doen, omdat we dan 30 jaar “Helmut Goes Classic” gaan vieren. Ik ben nu al bezig met het zoeken naar het juiste repertoire om daar ook weer een nieuwe plaat van te maken.”
Weet je wat ik zei tegen een fan van jou die eens ‘Helmut Lotti goes Classic’ terug wil zien én horen? Dan zeg ik in ’t West-Vlaams: “Ge moet wachten, laat hem eens lekker doen. ’t Is een keer aan onze toer…” Alvast veel succes met dit nieuwe schijfje! (PADI & Sandro)
‘Heart Rock’, het nieuwe album van Helmut Lotti is nu uit. Hij stelt de plaat voor op 5 maart in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Tickets en info via helmutlotti.com
The post Helmut Lotti lanceert op vrijdag 7 februari zijn nieuw album ‘Heart Rock’: “Als ik morgen stop met zingen, dan heb ik gedaan wat ik moest doen” is provided by KW.be.
