19 oktober 2024 veranderde voor altijd het leven van Menenaar Fabio Schifano (26). Om kinderen te beschermen gooide hij wat achteraf een vuurwerkbom was weg. Door de ontploffing verloor hij drie vingers. Intussen kickbokst Fabio opnieuw, zondag zit hij in de selectie voor de match met KSCT Menen. Zijn doelen zijn bijgesteld, maar reiken nog altijd torenhoog.
Hij glimlacht, er kan zelfs al een grap vanaf, hij benadrukt zijn vooruitgang, zijn ambitie en wilskracht. Een eeuwige positivo, die Fabio. “Tuurlijk ben ik positief. Dat moet, voor mijn familie, voor de mensen rond mij, voor mezelf”, vertelt hij gedecideerd. Maar er zijn ook mindere momenten. “Ik heb dagen dat ik tranen laat. Zelfs dat het soms allemaal niet meer hoeft. Daarvoor heb ik ook professionele hulp, want makkelijk is het zeker niet.”
Toch straalt hij zelfvertrouwen uit. Fabio Schifano zit in de kantine van het Vaubanstadion, de thuisbasis van zijn club KSCT Menen. De hippe slippers aan, strak in het zwartgele trainingspak, de rechterhand ingetapet. Straks traint hij met zijn ploegmakkers. Hij zou normaal vorige zondag weer op het veld hebben gestaan tijdens een officiële match, maar de vrieskou besliste er anders over.
Vertrouwen in
Komende zondag dan maar. De vierdeprovincialer neemt het op tegen Hollebeke – een te duchten tegenstander, waartegen ze in de voorronde verloren. “Ik denk wel dat ik zal starten. Ik heb er vertrouwen in”, klinkt het. Met een knipoog voegt de goaltjesdief toe: “Ik was topschutter, maar enkele teamgenoten hebben me ingehaald. Lang zal het niet duren voor ik hen weer inhaal.”
Veerkracht
De veerkracht is opmerkelijk. Wie zou dat na die dramatische 19 oktober vorig jaar durven verhopen? Fabio neemt ons nog eens terug in de tijd. “Het was mijn verjaardag, daags nadien zou ik naar Milaan vertrekken. We speelden tegen concurrent Zillebeke en wonnen, onder meer dankzij mijn twee goals. Eén wereldgoal, overigens, een vrije trap in de winkelhaak.”
Het feestje – een jaartje ouder, winst, veel supporters – barstte al op het veld los. “Plots zag ik iets vanuit mijn ooghoek roken. Ik dacht aan de veiligheid van de kinderen, die ook het veld opliepen, en nam het tussen mijn duim en wijsvinger vast. En dan die knal. Pas toen mijn kleine broertje mijn hand bekeek en begon te wenen, wist ik dat het ernstig was.”
Chaos
Fabio zag het bloed uit zijn hand spatten, waarschuwde zijn coach en trok zelf kalm naar de kleedkamer. Vanaf dan chaos. “Het was een bloedbad, maar ik probeerde kalm te blijven. ‘Het is niet erg, het is het leven’, stelde ik mijn broertje gerust.”
’s Avonds nam de pijn toe, daags nadien zag hij zijn gehavende hand voor het eerst. Een shock. “Toen vloeiden de eerste tranen. Het besef dat mijn dromen voorbij waren, hakte erin”, klinkt het. “Voetbal is voor het plezier, maar kickboks is een levensstijl. Respect, discipline, structuur. Alles leerde ik daar. Zonder vingers zou ik dat mogen vergeten.”
Veel steun
Zou, want Fabio was dan wel en is soms nog aangeslagen, het is ook iemand die niet bij de pakken blijft zitten. Ook mede dankzij de steun. “Het medeleven was echt groot en dat helpt. Die crowdfunding van Siam Gym in Zwevegem, bijvoorbeeld. Nu de ziekenhuisrekeningen beginnen binnen te lopen is dat welkom”, vertelt hij. Al ziet hij ook de keerzijde. “Ik weet dat het niet mag, maar ik las ook de reacties op sociale media. Wat sommigen durven schrijven, je houdt het niet voor mogelijk.”
Hij verloor intussen tien kilogram spieren, kwam tien kilogram vet aan. Jarenlang sportte hij zeven op zeven en vastberaden doet hij het opnieuw om aan de weg terug te timmeren. “Van de dokter mocht ik na nieuwjaar opnieuw sporten, intussen stond ik alweer in de fitness, speel ik zondag mijn match en train ik weer bij de boksclub.”
Dat laatste met een dubbel gevoel. “Ik ben blij dat het weer kan, dat wel. Maar ik trainde bij de competitiespelers, nu help ik de jongsten en nieuwelingen”, klinkt het sip. Niet verwonderlijk, Fabio won in 2022 de wereldkampioenentitel in Rome. Toch blijft hij dromen.
“Ondanks mijn mindere momenten blijf ik positief en mik ik op het allerhoogste. Kampioen spelen met Menen en hogerop geraken”, begint hij. “Maar ook weer boksen. Zelfs competitie. Ik sprak er al over en er zijn jongens die het met maar één hand doen. Er is dus een mogelijkheid, maar ik zal moeten zien of de pijn te dragen zal zijn.”
Blijft dezelfde
Of hij helemaal de oude zal worden? “Ik blijf nog altijd dezelfde persoon. Iemand die tot het uiterste gaat, iemand die positief is, iemand die niet opgeeft”, benadrukt hij. “Vroeger was ik Fabio de kickbokser, of soms Fabio de voetballer, nu ben ik vooral die jongen van dat vuurwerk. Ik wil zeker waarschuwen voor het gevaar van vuurwerk, maar ik ben veel meer dan dat ongeval. Dat wil ik bewijzen.”
Dat zal hij ook bewijzen. Zondag om iets na 15 uur al. Misschien zelfs met een doelpunt. (Jdr)
The post Na vuurwerkincident speelt Fabio (26) zondag eerste wedstrijd: “Ondanks mindere momenten, blijf ik positief: ik blijf mikken op het hoogst haalbare” is provided by KW.be.
